“Η κόκκινη πέτρα”
Μόνο κάτω από την μεγάλη φεγγοβολιά
Γράφτηκε στην πέτρα η μελωδία των διαμαντιών
Ο άνεμος ροκάναει το χώμα
Άλλα το χώμα μετατρέπεται σε άστρο
Λαμπυρίζει στο αιώνιο χείμαρρο
Το βάδισμα χωρίζει το φως, χωρίζει την σκιά
Μόνο το βάδισμα βγάζει αχνή
Μόνο το βάδισμα απλώνεται όταν φέγγει έτσι
Σε ίσια γραμμή το φως, σε ίσια γραμμή το σκοτάδι
Χτυπά τις πέτρες για να λησμονήσεις τα δηλητηριασμένα φύλλα
Χτυπά το χώμα και άπλωσε το πόνο
Μυρίζουν δάκρυα τα χέρια
Μυρίζει το υγρό φως η ψύχη
Μυρίζει άνθος η καρδιά
Αυτή η νέα μπόρα γράφτηκε στην πέτρα
Κύλησε στα χείλια χαρμόσυνα
Δρόμος έμεινε πίσω,
Απάτητο στην μεγάλη φεγγοβολιά
Να γίνεις ένα με το χώμα, ένα με την φωτιά
Έρχεται η άνοιξη με το άνθος της
Έρχονται οι γιορτές, τα κρασιά
Έχουμε πάει μακριά,
Στο βάθος το ποτάμι χείμαρρο
Η πρώτη ενότητα της τριλογίας Κόκκινη πέτρα, 25.3.2015
Φωλιά
Σ’ αυτήν την φωλιά που εγκαταλείπω
Που στον άνεμο της έγραφα βροχή
Στο βουνό της νόηση και υπομονή
Σ’ αυτήν την φωλιά ζούσε μαζί μου ο Προμηθέας
Ακέραιος άλλα παν ευαίσθητος
Πόσες νύχτες περάσαμε μαζί στην βροχή;
Πόσες ψυχρές που ήρθαν από θερμά πρόσωπα;
Όμως ως Δεσμώτες κανένα παράπονο
Σ’ αυτήν την φωλιά που εγκαταλείπω
Σφιχτοδεμένη σάρκα των ονείρων μου
Και βλέπω να με ακολουθούσουν
29.12.2014.
Είσαι ήλιος σ’μάτια μου
Μ’ στα μάτια μου υπάρχει ένας ήλιος που σου μοιάζει
Ως πρωί ζεσταίνομαι με τις ανάσες του
Υφαίνω λαμπερά άστρα
Ο ουρανός μοσχοβολάει
Μ’στα μάτια μου υπάρχει ένας ήλιος μεγάλος
Ένας σεμνός ήλιος
Ένας ήλιος αρχαίος και ζωντανός
Ξέρει από άνοιξη και τις πεδιάδες
Ξέρει από βουνά, από θάλασσα
Το σκοτάδι ήρθε ανελέητο
Χρόνιζε στα βάθη της γης
Σκορπώντας ασύμμετρα την πνοή του
Τα χεριά σου φύτεψαν μια λεβάντα βροχερή
Έτσι έγινα κρίνο
Μ’στα μάτια μου υπάρχουν τόσα
Βλέπω τόσα και τόσα
Μ’στα μάτια μου μείνε
Να δεις μια χούφτα από τα μαλλιά μιας κουρδισσας που πολεμάει στην Κομπάνι
Ενώ το επόμενο λεπτό γίνεται μουσική
Γίνεται πίνακα ζωγραφική
Έπειτα κοιμάται στο ωκεανό
Οι άνθρωποι από τον ήλιο γεννιούνται
Οι άνθρωποι συνεχίζουν στο ατελείωτο
Η ζωή στα χεριά μου είναι βροχή
Η πόλη είναι βροχή, η χαρά είναι βροχή
Μ’στα μάτια μου ένας ήλιος υπάρχει
Είσαι τα μάτια μου κι εγώ βροχερό χώμα
Εμείς οι άνθρωποι για πάντα …
Αθήνα 9.12.2014