[author]του Σπύρου Αραβανή [/author]
`
Το ανεπίδοτο γράμμα του Βαγγέλη -δεν έχει σημασία αν το έγραψε ή όχι- εξηγεί περισσότερα από όσα ερμηνεύουμε όλοι εμείς οι πληκτρο”λογάδες”. Διάλεξε αυτό τον τρόπο για να «μιλήσει». Το πλέον ξεχασμένο. Και τον πιο ηχηρό. Εμείς που ακόμα και το σπάσιμο του νυχιού μας το δημοσιοποιούμε, αυτός δεν άφησε λέξεις πίσω του. Μονάχα τους γρίφους των αληθινών νοημάτων. Και την περηφάνια της αυτογνωσίας που δεν μοιράζεται σαν τραπουλόχαρτα στο τραπέζι.
Αν έγραφε τους λόγους της αυτοχειρίας του, θα ήταν σαν να μας πληροφορούσε για κάτι που έπρεπε να μάθουμε. Και όχι που οφείλαμε να γνωρίζουμε. Θα ήταν και πάλι η εύκολη λύση για όλους μας. Για την οικογένεια, τη Σχολή, τους φίλους, την κοινωνία. Θα κλείναμε τον «φάκελό» του γρήγορα μέχρι να ανοίξει άλλος, για το επόμενο θύμα.
Τώρα μας καλεί να παρατηρήσουμε και να ενδοσκοπήσουμε, να τυφλωθούμε μόνοι μας από το φως των ανακαλύψεων. Μας κληροδοτεί τη σιωπή του μήπως και βρούμε τη φωνή μας. Όχι μέσα από τις βολικές ταμπέλες: «Είμαστε όλοι μετανάστες, καθαρίστριες, Charlie, Γιακουμάκης» και πάει λέγοντας. Αλλά «Είμαστε όλοι ο εαυτός μας». Θα το τολμήσουμε;
Καλτεζάς, Γρηγορόπουλος, Φύσσας, τα ανώνυμα φανταράκια που κάθε τόσο αυτοκτονούν στη σκοπιά, οι νεαροί μετανάστες, ο Γιακουμάκης.
Αλίμονο στο έθνος που βρίσκει τη συνοχή του στην κηδεία των παιδιών του.