Γένεσις
Κι όπως κοιτούσα απέναντι µου
είδα ένα διάφανο πρόσωπο να µου χαµογελάει
κι εγώ έβλεπα µέσα του και πίσω απ’ αυτό
την άµµο και τη σκόνη της δηµιουργίας.
Σε µια βαλίτσα κουβαλώ
τη µισή αλήθεια
που είναι χειρότερη
κι από ένα γυάλινο ψέµα.
Την άλλη µισή την ψάχνω
στην ίριδα του µατιού σου
που αποτυπώνεται το άπειρο να πλανάται.
Με αυτό το σπλαχνικό φως που µε διαπερνά
ξηµερώνει η έβδοµη µέρα.
Απουσίας εξωραϊσµός
Λάγνες σκέψεις και τολµηρές βεβαιότητες
φαντασιώνεσαι τις αποδηµητικές νύχτες.
Η ιστορία περιφέρεται στα καλντερίµια της αισχύνης
µε τ’ ακρωτηριασµένο της χαµόγελο.
Στον ρηχό ύπνο ακροβατείς
ενώ στα βλέφαρα σου πυγολαµπίδες ξενυχτούν.
Κι εσύ εξωραΐζεις την απουσία.
Τα ωραία λόγια να λέγονται σε άσχηµες περιστάσεις.
Σε σένα απευθύνοµαι, που γελάς.
Η αίσθηση του χιούµορ δεν σ’ εγκαταλείπει ποτέ.
Τι υπέροχος ο άνθρωπος!
Αλήθεια, τι είναι η ποίηση;
Εξορκισµός των λέξεων, των σκέψεων, των εννοιών.
Ακόµη το αναζητώ.
Αν νοµίζεις ότι εξιλεώνεσαι γράφοντας πέντε αράδες
πλανάσαι πλάνην οικτράν.
Άκου τη φωνή µου στους γαλαξίες.
Το σύµπαν µε ηχογραφεί.
Ελεύθειν όπου ερά
Πόση αγάπη µπορεί ν’ αντέξει η ελευθερία.
Ελευθερία σηµαίνει να πηγαίνεις όπου αγαπάς.
Άφησε τις χαραµάδες της καρδιάς σου ανοιχτές
ο έρωτας µπορεί να τρυπώσει
εκεί που δεν τον περιµένεις.
Έχε τα µάτια ανοιχτά —
µέσα από τους καστανούς ιριδισµούς
καθρεφτίζεται στην ψυχή.
Πόσο χρώµα µπορεί ν’ αντέξει η άνοιξη
από το χρώµα τ’ ουρανού σου.
Πόση φωτιά µπορεί ν’ αντέξει η κόλαση
από τη λάβα του κορµιού σου.
Πόση αλήθεια µπορεί ν’ αντέξει ο παράδεισος
από τ’ άγγιγµα του φιλιού σου.
Η απόσταση τιθασεύει αναπνοές
και γεννά υποσχέσεις.
Υποσχέσεις, που ευωδιάζουν τα µεσάνυχτα
πασχαλιές κι ανθίζουν ανεµώνες στα όνειρά µου.
Ο έρωτας ξαγρυπνά
πάνω στο λινό σου δέρµα,
στα λεπτά σου ακροδάχτυλα,
στα ρόδινά σου χείλη.
Ενύπνιο
Εδώ θα αποκοιµηθώ.
Στου ονείρου µου την όχθη.
Στης φαντασίας την κόκκινη ακρογιαλιά.
Το µεσονύχτι, αστέρια θα φυτεύω στην ψυχή.
Θα χαθώ σ’ ακατάληπτα µηνύµατα του υποσυνείδητου
και θα υποκριθώ τον προφήτη.
(Στο θέατρο του παραλόγου υποδύεσαι πολλούς ρόλους,
το βασιλιά, το ρήτορα, τον προφήτη).
Στη ζωή τον ποιητή.
Μες στο όνειρο θα ξυπνώ
και θα το ζω σαν να ’ναι πραγµατικό.
∆εν θα γίνω είλωτας του ενυπνίου.
Χωρίς επιστροφή
Μην τους ακούτε τους ποιητές
µην κάνετε το λάθος να διαβάσετε
έστω κι ένα ποίηµα
µπορεί να σας µεταµορφώσει
να σας κάνει άνθρωπο.
Το συνηθίζουν αυτό τα ποιήµατα
ειδικά τα βράδια τα σκοτεινά
που οι ίριδες διαστέλλονται,
εισχωρούν ανεπαίσθητα στην ψυχή
σ’ έναν δρόµο χωρίς επιστροφή.
Προσέχετε σε ποιους µυστικούς διαδρόµους
της αναζήτησης
αφήνετε εκτεθειµένο το υποσυνείδητο.
Μην τους ακούτε τους ποιητές.
Κανείς δεν µπορεί να εγγυηθεί και τίποτα…