iv
Δεσποινίς ντρέπομαι μα θα υπάρξει πάλι παραδοχή.
Πριν συνάψω σχέσεις μαζί σας, περιφερόμουν άσκοπα
ψάχνοντας να βρω ένα ενδιαφέρον, μια ασχολία,
να σταματήσουν να με κυνηγούν οι άδειες μέρες.
Μάταια, αυτά που ευχαριστούσαν τους άλλους με
άφηναν παγερά αδιάφορο. Ώσπου…
Έγιναν όλα στ’ αλήθεια μια ιστορία αγάπης
Ζήτησα την απόχρωση του κάθε χρώματος
Την πτυχή κάθε πιθανότητας
Υπέβαλα να τραγουδήσουν τ’ ανείπωτα βασανισμένες ψυχές
Πλήρωσα για το προνόμιο
Με θυσίασα στη γνώση
―Ούτε που ’ξερα μετά τι έκανα―
Κάθε πράξη μια τρέλα
κάθε στιγμή ένα γιατί
κάθε γιατί μια σιωπή ερεθιστική
Ανακάλυπτα από αυτήν την αρχή
Ζούσα ξανά
Όλες οι αξίες παραγκωνίστηκαν:
Τις λάτρεψα
Είδα την αιτία αγνοώντας το αποτέλεσμα και
χίμηξα να καταπραΰνω τον πόνο.
«Εγώ αγαπώ αυτές που κανείς δε τόλμησε να αγαπήσει»
Πώς άραγε όμως να μην δοξάζω τις καλές μας στι¬γμές
Αναμνήσεις της στιγμής και πάλι χαμένες;
Φόρεσα κομποσκοίνια και προσευχήθηκα
Στο διάολο κι η ελπίδα
Η αναζήτηση πρώτα ξεκινά απ’ το εγώ μας
Το χθες δίνει σκυτάλη στο σήμερα
Έτσι δεν είναι;
Άλλωστε τέτοιες προσωπικότητες με τόσες δυνατότητες
Είναι κρίμα να τυραννιούνται για πάντα στην επιφάνεια
Να μένουν στην αφάνεια
Θα μπορούσαμε και μαζί να κάναμε την τιμωρία τους πιο μεστή
Λίγο πιο εσωτερική
Κάπως πιο φιλοσοφική
Ας περάσουμε τις φιγούρες τους στη λογοτεχνική ιστορία!
(η μέγιστη τιμή)
1
Ονομάζομαι κομμάτι του, ετών είκοσι πέντε
Είμαι η λογική βασανισμένη και σκυφτή να μελετώ
τη φευκτή διαδρομή, να ξεγελώ τις Ερινύες…
Μα εγώ δε φταίω! Δε φταίω ο ασαφής
Χάβαρο γίνομαι σαν αυτός αρχίζει να στοχάζεται.
Είναι ένα μαρτύριο πραγματικό και αυτό
Φεύγει απ’ το σώμα του
Διαμελισμός του
Εγώ
=
Κάτι
ενδιάμεσο πρέπει να υπάρχει;
«Είναι Τρίτη μα δεν νιώθω γιατί είναι Τρίτη»
«Θα έπρεπε να είναι πορτοκαλί αφού δεν είναι σήμερα μοβ»…
«Το γνωρίζω όμως…
Σήμερα είναι Τρίτη»
«Είναι φίλη μα δεν νιώθω να είναι φίλη»
«Είμαι ελάχιστα πίσω από το κεφάλι μου»
Μια άλλη θέληση αντιπαλεύει.
Η θεραπεία της μιας/αρρώστια της άλλης.
Παράδοξο έτσι;
«Λογικό!»
Ας θεωρήσουμε ίσως πως στο παράδοξο του καθενός
Βρίσκουμε τη λογική κάποιου άλλου.
Δεν κρατάει πολύ αυτή η τρέλα του
Σε κάνα μήνα απλά καταρρέει.
Έπειτα αδύναμος ξανά
Πιότερο απ’ όλους σαρκάζει το ίδιο το τέρας.
Δεν είναι μόνος του
«Κι εσύ εγώ είσαι» μου λέει, «κι όχι μόνο… κι εκείνη
που αγάπησα, όσους ξεβράζει η σκέψη μου»
Κάποιες φορές μου μιλά έξω απ’ τα δόντια
Πέφτει η βροχή και αυτός δεν φυλάγεται
«Αν πέσω τελειώνει το παιχνίδι;»
Θαρρείς πως θα γελάσει
Μ’ αυτό είναι που σε παγώνει περισσότερο
Το χαμόγελό του που μοιάζει με δυστυχία
Αυτό ονομάζω κάθε νέο χαμόγελο.
Το μόνο που θέλει είναι να παίζει
Πλάθει ιστορίες και πετά ανθρώπους μέσα σ’ αυτές
Σαν παιδιά του μας αγαπά ο Κρόνος
«Κοιτάχτε!
Ο βασανισμένος χαμογελά σαν άστρα»
Σημαίνει
Μόνος.
Ποια τρελή να θέλει να παίξει για πάντα;
Ποιος αγάπησε το χαμόγελο που ’ρχεται μέσα απ’ τα δάκρυά του;
2
Ποτέ ξανά εισαγωγές και πρόλογοι λοιπόν
Η μετριότητα να μείνει ξωπίσω μου.
Σπίτι που καίγεται / Άνθρωποι που ουρλιάζουν.
Σήμερα σινεμά χωρίς εισιτήριο
Αύριο φρίκη μες στην ψυχή μου / Η ψυχή τους.
Στο βάθος μου προσμένει η νέα ζωή
Η Ατλαντίδα κάθε άλλο παρά ένας μύθος είναι.
Φιλόξενη είναι η καρδούλα μου
Μια παρήγορη αγκαλιά μετά απ’ τα σκληρά λόγια.
Στο σώμα / Το ―σώμα―
Υλικό για παρατήρηση
Δεν έχω παράπονο…
Αλίμονο
Αυτό ξαναγυρνά
Όσο πιο κακοποιημένο τόσο το καλύτερο.
Άραγε η νοσηρότητα θα ενσαρκώσει τις προσδοκίες και θα καλέσει τα δάκρυα;
Εγώ ―
φταίω ―
ποτέ ―
Έλλειψη κριτικής ικανότητας;
Ναι καλά…
Θα μπω ξανά στη γωνία.
Πυθία τον χρησμό / το γνωμικό σου!
«Η μετριότητα θα σωπάσει. Σε περίπου είκοσι μέρες.»
Τι ερμηνεία θα δίνατε; ― «** ************;»
Τι μακάβριο αστείο
Δεν θα αλλάξετε ποτέ.
3
Ονομάζομαι κομμάτι του, ετών είκοσι τριών.
Αφού δεν είναι Ο Εραστής
Φίλος δεν θα ’ταν κανενός.
Αποφάσισε να γίνει ο δάσκαλός μου.
Με φοβάται όπως κάτι που πλησιάζει
Στο μεθύσι του πάνω, χαϊδεύει τα μαλλιά μου
Μπορεί να με γαμήσει κιόλας
Μέχρις εκεί.
Ένα φιλί στο μέτωπο – συναισθηματική έκρηξη
Πάντα με βρίζει
Ανέρια με ονόμασε
Επινόησε αυτή τη λέξη για να με προσβάλει.
Ανέρια: Καλαίσθητο μ’ απερίσκεπτο θηλυκό ανθρωπάκι
«Δεν υπάρχει» του είπα.
«Την ξέρω, την ξέρεις άρα υπάρχει
Α-νέ-ρι-α » συλλάβισε με σαρκασμό.
Είμαι η ανέρια λοιπόν
Κατέχω τα πρωτεία στην αποτύπωση των αισθήσεων.
Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου χαριτωμένα
Φωτογραφίζω την επιφάνεια μαγευτικά
Τόσο απλά – τόσο όμορφα.
Χορεύω, τραγουδώ, ζωγραφίζω, σκηνοθετώ, υποκρίνομαι
Μοναχά να γράψω δε ξέρω
Θα μπορούσα…
μα είμαι τεμπέλα κακιά.
Τα μάτια μου το βαθύ μπλε της θάλασσας έτοιμα
να βυθίσουν κάθε γουρούνι.
Ας είναι τούτη η ώρα μια ειλικρινής ώρα:
Μούσα του είμαι!
Δεσποτική η φυσιογνωμία μου
Η γοητεία στην εξουσία!
Ναι!
Θα χτυπώ τα τακούνια μου και ξέχωρα το σφυρί
Να μπερδεύω τους δικηγόρους και τους μελλο-
θάνατους.
Αυτό το παιχνίδι θα ’ναι σίγουρα διασκεδαστικό:
Θα επαναφέρω θανατικές ποινές καταργώντας τα
άλλοθι.
Θάνατος είναι ο εγκλεισμός
Θάνατος όμως κι η ανία…
Η εξομολόγηση στον έρωτα
Ζόρι
χωρίς ελάφρυνση.
Δύο πράγματα ζητώ:
Ένα γαμήσι στις τουαλέτες
Ένα όμορφο αγόρι να με πλαισιώνει.
Αυτά δεν θέλουν όλες οι γυναίκες;
Eγώ θα τα ’χω κιόλας.
Θα ’θελε να ’μουν τα χέρια του μα εγώ ―αυτός― όχι στο μυαλό μου.
4
Κι εγώ θα σας τα πω σε πιο ποιητική μορφή ακόμα.
διασχιστικη διαταραχη της φυγης
Καινούργιοι ρόλοι–καινούργια ζωή
υγ. υπνωτικο παραληρημα
Εμείς κομμάτι του
και κάθε κομμάτι του
ορίζω κομμάτι μου.
Δύναμη/Δύναμη/Δύναμη
Εδώ υπάρχουν παιδιά
Υπάρχουν παιδιά
Οι εραστές που ασελγούν στο μυαλό μας;
είναι πολλά τα εγώ.
Στο πλευρό του
πλευρό του
που μίσησε
Η κατατονική του ράχη
Ήμουν;
―Μητέρα γνωρίζω―
Σπέρνω τα χάδια
Θερίζω τις ενοχές
Και τους κρατώ κοντά μου!
επαναφορα
Σίγουρα θα μ’ αγαπά ακόμη…
(Αν όχι θα κόψω τα χέρια μου
και θα τον ορίσω υπεύθυνο)
5
θα πεσω
Oνομάζομαι κομμάτι του, ετών τριάντα πέντε
Εγώ καθώς έρχεται
απ’ το μέλλον
Είμαστε στα ποδήλατα της αγάπης
Ο δρόμος
Ο χώρος που αφήνω ελεύθερο
Ένας μικρός χώρος για ζωγραφική
Είμαι