`
Ηλιόπετρα (Βασισμένο σε ποίημα του Octavio Paz)
Γεννιέται ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο
Η αγάπη πόλεμος, πόρτα που ανοίγει
Μέσα στα σπλάχνα σταλάζει λίγο φως
Είναι φεγγίτες τα σώματα που σμίγουν.
Πλάι μου βαδίζεις σαν δέντρο σκιερό
Κάτω από έναν ήλιο δίχως ηλικία
Τα μάτια σου είναι κρήνες ονείρου όπου παν
Συχνά και ξεδιψάν τα άγρια θηρία.
Αλλάζει ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο
Μεταμορφώνεται, όλα αγιάζουν
Ο σκλάβος βγάζει στους ώμους του φτερά
Παύεις να είσαι ένας ακόμα ίσκιος.
Ζητάω το πρόσωπό σου, ξανά παραληρώ
Βραγιά των γιασεμιών και στην πληγή αλάτι
Αγκάθι του θανάτου, αυγή του φεγγαριού
Γραφή θαλασσινή απάνω στον βασάλτη.
Μικραίνει ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο
Γίνεται η κάμαρα κέντρο του κόσμου
Και μισανοίγεις σαν φρούτο ώριμο
Ή σαν αστέρι εκρήγνυται και σβήνει.
Η φούστα σου παφλάζει φτιαγμένη από νερό
Τα κόκαλά μου βρέχει με τη μία
Μα όσο και να βρέχεις δε θα φοβηθώ
Γιατί είναι η κοιλιά σου ηλιόλουστη πλατεία.
Γυμνός ο κόσμος όταν κυλιούνται δυο
Από τον ίλιγγο πάνω στη χλόη
Λύνονται οι κάβοι, σαλπάρουν οι ψυχές
Ο χώρος είναι σιωπή και φως μονάχα.
`
*
Χαρτοκόπτης
Και κουβαλάμε τις αμαρτίες μας
όπως το λάδανο στα γένια τους οι τράγοι.
Κι ύστερα ψάχνουμε ένα τραγούδι
να πει στους άλλους τη συγνώμη μας.
Ακόμα κι αν μιλά για τον έρωτα,
ακόμα κι αν οι στίχοι του
είναι τσιγκέλια σε χασάπικο
ή σιδηροτροχιές που καθρεφτίζουν το φεγγάρι.
Ένα τραγούδι, κόκκινο, τυφλό,
ένα τραγούδι αγκάθινο στεφάνι,
ένα στασίδι άβολο
κάτω απ’ τον τρούλο των τύψεων,
ένα τραγούδι χαρτοκόπτη
για τις άκοπες σελίδες μας.
*
Amor fati
Σε σκαλοπάτια κάθομαι, απέναντι απ’ τον ήλιο,
άγιος, άγιος σαν ψώραβο σκυλί.
Κλείνω τα μάτια, σκέφτομαι: ” ‘Αραγε θα θυμάται
αύριο, ετούτη τη στιγμή;”
Φτιάχνουμε το κουκούλι μας
με ψέμα και μ’ αλήθεια,
με πόνο και γιορτή.
Σαν ωριμάσει ο καιρός
και πάρουν το μετάξι,
ο ήλιος θα κρυφτεί.
Μέσα από τα φυλλώματα γλυστράνε οι ακτίδες,
γέφυρες, γέφυρες με κάτι πιο βαθύ.
Θολά κι αμίλητα βουνά πέρα από τις στέγες.
Ήσυχα, ήσυχα θα βρούμε την αρχή.
Φτιάχνουμε το κουκούλι μας
με ψέμα και μ’ αλήθεια,
με πόνο και γιορτή.
Σαν ωριμάσει ο καιρός
και πάρουν το μετάξι,
ο ήλιος θα κρυφτεί.
Μια μέρα θα ‘ναι σαν κι αυτή που θα περάσω αντίκρυ,
άσχημος, άσχημος σαν ψώραβο σκυλί.
Θα καίει ο ήλιος κι ίσως δω κάποιον ν’ αναρωτιέται
αύριο, αύριο αν θα ‘ναι στη ζωή.
Φτιάχνουμε το κουκούλι μας
με ψέμα και μ’ αλήθεια,
με πόνο και γιορτή.
Σαν ωριμάσει ο καιρός
και πάρουν το μετάξι,
ο ήλιος θα κρυφτεί.
`
*
A. Select
Τη στιγμή που ανοίγω την πόρτα
η ψυχή ανεβαίνει στα δόντια.
Το κρεβάτι στρωμένο από άγνωστα χέρια
μου θυμίζει πως είμαι ένας ξένος κι εγώ.
Αδειανός και μέθυσος γέρνω
σε λευκά, τριμμένα σεντόνια.
Με δαγκώνει ο ύπνος σαν βαμπίρ στον αυχένα
πριν προλάβω να βάλω στον καθρέφτη φωτιά.
Μακριά, στου ονείρου τις όχθες,
η χροιά του ήχου που φτάνει
απ’ τον δρόμο -όπου αδειάζουν τα σκουπίδια- ταιριάζει
με τον ήχο της σφαίρας που περνάει ξυστά.
Ξαφνικά ανοίγω τα μάτια
για να βρω χαρτί και μολύβι.
Συμπαγής επιστρέφω στον κρυστάλλινο κόσμο
με το σάλιο στην άκρη των χειλιών να γλιστρά.
`
*
Ο Χομαγιούν και ο Βακάρ
Ο Χομαγιούν και ο Βακάρ, γι’ αυτούς θα σου μιλήσω
Σαν άνθρωποι γεννήθηκαν, μα δίχως να το ξέρουν
γινήκαν όχθες ποταμού, πιο κάτω θα εξηγήσω
Τα όνειρα τους τα ‘τρωγε της φτώχιας το σκουλήκι
Τα βράδια μάτια ορθάνοιχτα, η χώρα της ανάγκης
απλώνει το βρωμόχερο, ζητά μπροστά το νοίκι
Θέλει μπροστά το νοίκι
Κι έρχεται η στιγμή, που λες, θα φύγω κι ό,τι γίνει
κι αν όπως τρέμεις το χαμό σε λυπηθεί το κύμα
στη Λαμπεντούζα βρίσκεσαι, ή και στη Μυτιλήνη
Ο Χομαγιούν και ο Βακάρ, το βάσανο του δρόμου
Παντού συρματοπλέγματα, μα αλήθεια ποιος πιστεύει
πως με τα φράγματα κρατά την ώσμωση του κόσμου
Ελλάδα, χώρα της ντροπής, και γι’ άλλους κρύο σπίτι
ξέχασες που ‘ναι ιερό το βλέμμα του ικέτη
Τώρα πια οι μισάνθρωποι σε σέρνουν απ’ τη μύτη
Σε σέρνουν απ’ τη μύτη
Η ξενιτιά είναι βάσανο, κι άμα δε βγάζεις άκρη
για ρώτα τα τραγούδια σου, εκείνα της Καρπάθου
και τα’ άλλα τα ηπειρώτικα, που φέρνουνε το δάκρυ
Ο Χομαγιούν και ο Βακάρ έχουν καρδιά μεγάλη
Βλέπουν το τραίνο να ‘ρχεται και δίχως να το νιώσουν
γίνονται όχθες και κυλά της ανθρωπιάς ποτάμι
`
****************************************************************
Άλλος ένας δίσκος, άλλη μια περιπέτεια. Ζαλισμένος από την εξαμηνιαία -και βάλε- ενασχόληση με τις ηχογραφήσεις αλλά και την μετέπειτα επεξεργασία, δεν είμαι σε θέση να κρίνω το μουσικό αποτέλεσμα. Θα περάσουν δυο-τρία χρόνια μέχρι να εξαγνιστούν τα αυτιά μου και να μπορέσουν να καταλάβουν τι έγινε. Για τους στίχους, βάζω από τώρα το χέρι στη φωτιά. Είμαι βαθειά ικανοποιημένος. Η «Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου», παρά την δηλητηριώδη διάθεση, δεν έχει σκοπό να φοβίσει. Να κλονίσει, ναι. Να ξαφνιάσει. ναι. Και-παρ’ ότι οι επιφανειακοί με κατατάσσουν στη μαυρίλα- να παρηγορήσει, είθε. Τους συντελεστές αυτού του πονήματος θα τους μάθετε ξεφυλλίζοντας τις 32 σελίδες του ένθετου. Είναι παλιοί και νέοι συνεργάτες, που με βοήθησαν να δώσω υπόσταση στην υπερδιέγερση του νου μου, που συμβαίνει- που και που-ακόμα. Ο δίσκος είναι παραγωγή της «Αχός», δηλαδή δικιά μου. Σας περιμένω.” -
Θ. Παπακωνσταντίνου
Περιεχόμενα
1. Χαρτοκόπτης
2. A Select
3. Amor Fati
4. Η Εξαφάνιση
5. Η Αλίκη στη χώρα των τραυμάτων
6. Μηδεία-μα
7. Ηλιόπετρα
8. Ο Χαμαγιούν και ο Βακάρ
9. Το θηρίο
10. Το φίλεμα
11. Supermoon λιγότερα