Θάνατος
(Death)
Ούτε ελπίδα, ούτε τρόμος
Βρίσκεται στο ζώο που πεθαίνει
Ο άνθρωπος το τέλος περιμένει
Ελπίζοντας και τρέμοντας όμως
Ξεψύχησε πάρα πολλές φορές
Και άλλες τόσες αναστήθηκε
Ο σπουδαίος που αναμετρήθηκε
Με δόλοφόνους και ληστές
Περιγελάει και χλευάζει
Της αναπνοής τη διαδοχή
Ξέρει το θάνατο απ’ την αρχή
Το θάνατο ο άνθρωπος κατασκευάζε
Οι Μελετητές
(The Scholars)
Φαλακρά κεφάλια που τις αμαρτίες τους λησμονούν
Παλιά, σοφά και σεβαστά κεφάλια φαλακρά
Να διορθώσουν τους στίχους ματαιοπονούν
Που κάποιοι νέοι άνδρες γράψανε πικρά
Ριμάροντας για την αγάπη ξάγρυπνοι σε κρεβάτια
Για να κολακέψουν τις Ομορφιάς τα ωραία μάτια
Όλοι βήχουν μελάνι κι άδικα τριγυρίζουν
Και το χαλί κάτω απ’ τα πόδια τους υποφέρει
Όλοι νομίζουν ό,τι άλλοι άνθρωποι νομίζουν
Και ξέρουν αυτόν που ο γείτονας τους ξέρει
Κι όμως, Ω Θέε, τι θα έλεγαν πάλι
Αν ο Κάτουλός τους είχε αυτό το χάλι;
Όνειρο Θανάτου
(A Dream of Death)
Κάποτε ονειρεύτηκα πως είχε πεθάνει μία
Σε ένα μέρος άγνωστο, μακριά απ’ οικείο χέρι
Κι οι χωρικοί που έμεναν σε εκείνα εκεί τα μέρη
Της κάρφωσαν το φέρετρο, και κάναν την κηδεία
Την άφησαν να αναπαυθεί στην έρημη τη φύση
Και στήσανε στο μνήμα της, πάνω απ’ τη σωρό
Με δύο ξυλά φτωχικά, ένα μικρό σταυρό
Και φύτεψαν τριγύρω της πεύκο και κυπαρίσσι
Την άφησαν στα αδιάφορα και παγερά αστέρια
Μέχρι που μια επιγραφή πρόσθεσα σκαλιστή
«Από την πρώτη αγάπη σου ήταν πιο ποθητή
Μα τώρα βρίσκεται νεκρή κάτω από μαδέρια»
Όταν Γεράσεις
(When you are old)
Όταν ασπρίσεις και όταν γεράσεις
Και καθώς θα κοιμάσαι δίπλα απ’ τη φωτιά
Το βιβλίο αυτό πάρε για να διαβάσεις
Τι σκιές είχε κάποτε η βαθιά σου ματιά
Πόσοι δεν αγάπησαν την κάθε σου στιγμή
Την χάρη σου, την ομορφιά ακόμη τόσοι άλλοι
Μα ένας, ταξιδιώτισσα, σ’ είχε αγαπήσει πάλι
Για τις θλιβές εναλλαγές που αφήνουν οι λυγμοί
Και καθώς θα γείρεις στο τζάκι σιγανά
«Πώς χάθηκε ο έρωτας» μουρμούρισε με θλίψη
«Πως πέρασε και χάθηκε πάνω από τα βουνά
Και όλα τα άστρα του Ουρανού τον έχουν κρύψει»