ΔΙΑΙΡΕΣΗ ΤΩΝ ΥΔΑΤΩΝ
Ποιήματα του Yves Bergeret με δέκα διπλά έργα ζωγραφικής του Yves Ribard (λαδομπογιά σε χαρτί, 52/72 cm χ 2), που ξεκίνησε στην ασβεστολιθική κορυφή του βουνού Aucelon, γραμμή διαίρεσης της λεκάνης της Roanne και αυτής της Drôme, κοντά στην Die, τον Σεπτέμβριο 2013 με Γενάρη 2014.
Ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου
στο κέντρο του μοναδικού ματιού της μεγάλης καθίζησης
ορυκτή μετανάστρια
ασβεστολιθική σπορά
νερών και ουρανού`
έπειτα η νύχτα της αίσθησης
*
το χέρι στη ζύμη που αναδεύει
ελευθερώνει το νήμα και ίσως το νόημα και την ημέρα
.//.
Μια άλλη στιγμή που διακόπτει
την οργή των τεράτων κάτω από την κρούστα του βουνού
στριμωγμένα μέσα στο εκτυφλωτικό φως του λόγου`
έπειτα η δίψα που καίει, ανήσυχη
*
το χέρι σκουπίζει
και τρίβει και θεραπεύει και ράβει
αυτό που η οργή ταράζει
.//.
ένα δευτερόλεπτο
αποδρούν τα αστέρια πριν τη σύγκρουσή τους`
έπειτα η αρμονία που δεν ξέρει πια να κλαίει από χαρά
*
το χέρι συλλέγει φρούτα
πολύ πρώιμης εποχής
.//.
Άφεση
στο βάρος του βουνού
καταδικασμένη στη δική της εξιλέωση
*
το χέρι γλυκαίνει το γάλα του παιδιού
και την πικρή εγκράτεια του ωκεανού
.//.
Κατάδυση
στον ξινό θυμό
ανάμεσα στο δηλητήριο του φθινόπωρου και την άθλια παλίρροια
*
το χέρι συλλέγει και τραγουδάει σαν πουλί
που ο λαιμός του δεν θα κοπεί ποτέ
.//.
Φωνή που αιωρείται στο κενό
ο γκρεμός αναστατωμένος
και ο βράχος ξαναγίνεται το παιδί που δεν ξέρει ακόμα να περπατά
*
αλλά το χέρι συλλαβίζει
προς το κεφαλαίο και στη δεύτερη κάθετη γραμμή σταματά`
η ιστορία είναι εκεί, που τον περιμένει
.//.
Ένα ανεστραμμένο σύννεφο
στην πρώτη του σταγόνα νερό
όπου το βουνό δεν φαντάζεται καν το μουρμουρητό του
*
το χέρι αρχίζει να ρωτάει
σε ποιον ανήκει,
πού κοιμάται,
πού θα ακουμπήσει το σωρό από πέτρες που κουβαλά
.//.
Ένας αφρός
μεταξύ άμπωτης και πλημμυρίδας της ορυκτής παλίρροιας,
αφρίζει ακριβώς τη στιγμή που η γη χωρίζει στα δύο
*
το χέρι απομακρύνει τις ρωγμές
διατηρεί όμως το χάσμα
γελά κι ακολουθεί πεινασμένο
την ιστορία που θα μπορούσε να γεννηθεί
στις ασύνδετες ακόμα σκιές
.//.
Χιονόνερο που φυσάει
στις μικρές ορφανές σχισμές
και στις πρόσχαρες ρίζες του πυξού
*
το χέρι τρέχει πίσω από τα δάχτυλα
που αποδέχονται την εξέγερση του χιονόνερου
και φανερώνονται στις ρυτίδες ενός πολυμορφικού θεού
.//.
Κάθετος κήπος
χαράζει το μάγουλο βράχου ασβεστολιθικού
που ψάχνει του τρελού γέλιου το νόημα
*
το χέρι
ξεχνάει ότι ξεπλένεται ο νους
αναπαράγει πάντα τις δέκα πράξεις
του έπους που χάθηκε
PARTAGE DES EAUX
Poèmes de Yves Bergeret avec dix doubles peintures d’Yves Ribard (huiles sur papier, 52/72 cm x 2) commencées à la crête calcaire de la Montagne d’Aucelon, ligne de partage des eaux entre le bassin de la Roanne et celui de la Drôme, près de Die, septembre 2013 – janvier 2014.
Un millième de seconde
au centre de l’œil unique de la grande sédimentation
migrante minérale
calcaire semence
des eaux et du ciel;
puis la nuit du sens
*
et la main dans la pâte qu’elle remue
délivre le fil et peut-être le sens et le jour
.//.
Un autre instant de halte
dans la rage des monstres sous la croûte de la montagne
étroitement serrés dans le contrejour de la parole;
puis la soif brûlante, inquiète
*
et la main cure
et racle et soigne et recoud
ce que troubla la rage
.//.
Une seconde
dans la fugue des étoiles près de leur collision;
puis l’harmonie qui ne sait plus pleurer de joie
*
et la main cueille les fruits
de la toute première saison
Une rémission
dans la pesanteur de la montagne
condamnée à sa propre expiation
*
et la main sucre le lait de l’enfant
et le célibat amer de l’océan
.//.
Une plongée
dans la colère aigre
entre le venin d’automne et la mauvaise marée
*
et la main moissonne et chante comme l’oiseau
dont la gorge ne sera jamais tranchée
.//.
Une voix suspendue dans le vide
et la falaise est bouleversée
et le rocher redevient l’enfant qui ne sait pas encore marcher
*
mais la main épèle
vers l’initiale et à son second jambage s’arrête;
et l’histoire est là, qui l’attend
.//.
Un nuage retourné
dans sa première goutte d’eau
où la montagne n’a même pas l’idée de son propre murmure
*
et la main commence à demander
de qui elle est,
où elle dort,
où elle va poser la masse des pierres qu’elle porte
.//.
Une écume
entre flux et reflux des marées minérales,
écume juste au moment où se partage la terre en deux
*
et la main écarte les crevasses
retenant pourtant l’écart
et toute en rires suit affamée
l’histoire qui pourrait naître
dans les ombres encore affiliées à personne
.//.
Un grésil qui remonte
dans les petites fissures orphelines
et les racines joviales des buis
*
et la main court après ses doigts
qui acquiescent à la rébellion du grésil
et se découvrent dans les rides d’un dieu polymorphe
.//.
Un jardin vertical
striant la joue calcaire de la falaise
qui cherche le sens de son fou rire
*
et la main
oubliant que le sens s’éreinte
rejoue toujours les dix actes
de l’épopée perdue
.//.
Ο Yves Bergeret γεννήθηκε το 1948. Από το 1978 δημοσιεύει συλλογές σε συνεργασία με εικαστικούς καλλιτέχνες, όπως L’Avance (1984), Poèmes de Prague (1998), Poème du grand atelier (2012) κλπ. ή έργα ποιητικής ανθρωπολογίας της εικόνας, όπως L’image ou le monde, Trois voyages vers les églises peintes de Chypre(2008), Couleur (2012).
Η ποιητική πρακτική που αναπτύσσει ο Yves Bergeret τον οδήγησε να αναπτύξει συνεργασίες με ένα ευρύ φάσμα ειδικών, αποκαλύπτοντας μεταξύ αυτών μουσικούς (συνθέτες και ερμηνευτές), πολεοδόμους, ανθρωπολόγους, ψυχαναλυτές, εθνομουσικολόγους κ.ά. με πολυάριθμους κοινούς προβληματισμούς, τους οποίους ο ίδιος καταφέρνει να προσανατολίσει προς τη δημιουργία έργων πολυφωνίας.