`
Από χαρτί είναι τα στέμματα που τους στολίζουν,
Κι ορθά στα γόνατα κρατάνε σκήπτρα από κλαδιά,
Μακριοί λευκοί μανδύες που συσφίγγουν και γυρίζουν
Όπως βασιλική ερμίνα γύρω απ΄ την κοιλιά.
Μια ομάδα από Χριστούς σαν ψίθυρος πλανάται
Μες στους διαδρόμους σαν τις πεταλούδες τις λευκές,
Και σαν μεγάλοι κρίνοι γαντζωμένοι αναρριχάται
Γύρω απ΄ τα κάγκελα στις θλιβερές τους φυλακές.
Με τ΄ άλικα του πέλματα το γέρμα μέσα μπαίνει
Κι όπως δυο φώτα το χρυσό το γένι του παίρνει φωτιά.
Σε σκούρες κόχες είναι αυτοί στα πόδια καθισμένοι,
Κρυφά, στο σύθαμπο συναθροισμένοι, σαν παιδιά.
Του δειλινού η λάμψη τις γωνίες ως τα τρίσβαθα φωτίζει,
Γέλια ευφρόσυνα μέσα απ΄όλα τα κελιά τη χαιρετούν,
Κι αυτοί κρεμούν έξω τη γλώσσα τη φαρδιά που κοκκινίζει,
Απ΄το αχυρένιο στρώμα τους στο φως όταν κοιτούν.
Σέρνονται ύστερα σωρός - ποντίκια που ζαρώνουν -
Και μες σε βόμβο σαν τραγούδι σιγανό θα αποκοιμηθούν.
Του μακρινού τού σούρουπου οι φλόγες που πυρώνουν,
Στων μηνιγγιών τους τον καημό αγάλι θα σβηστούν.
Τον ήσυχο τον ύπνο τους γαλάζιο αργά κυκλώνει
Και στη σιγή πετά ελαφρά το φεγγαρίσιο φως.
Στα λεπτά χείλη - στη σκιά - ζυγιάζεται ,στεριώνει
Σαν θρόνος το χαμόγελο, λευκό όπως λωτός.
Μέχρι φωνές μελωδικές, λεπτές, απ΄το σκοτάδι
Μπρος στης καρδιάς τον πορφυρό ουρανό ν΄ανυψωθούν,
Και κόκκινα τα όνειρα, σαν ήλιος, μες το βράδυ,
Φτεροκοπώντας έρχονται μες στο αίμα τους να μπουν.
`
***********************************************************
`
(Erich Heckel, «Τρελοκομείο», 1914)
`
*************************************************************
Die Irren
Papierne Kronen zieren sie. Sie tragen
Holzstöcke aufrecht auf den spitzen Knien.
Und ihre langen, weißen Hemden schlagen
Um ihren Bauch wie Königshermelin.
Ein Volk von Christussen, das leise schwebt
Wie große Schmetterlinge durch die Gänge,
Und das wie große Lilien rankt und klebt
Um ihres Käfigs schmerzliches Gestänge.
Der Abend tritt herein mit roten Sohlen,
Zwei Lichtern gleich entbrennt sein goldner Bart.
In dunklen Winkeln hocken sie verstohlen
Wie Kinder einst, in Dämmerung geschart.
Er leuchtet tief hinein in alle Ecken,
Aus allen Zellen grüßt ihn Lachen froh,
Wenn sie die roten, feisten Zungen blecken
Hinauf zu ihm aus ihres Lagers Stroh.
Dann kriechen sie wie Mäuse eng zusammen
Und schlafen unter leisem Singen ein.
Des fernen Abendrotes rote Flammen
Verglühen sanft auf ihrer Schläfen Pein.
Auf ihrem Schlummer kreist der blaue Mond,
Der langsam durch die stillen Säle fliegt.
Ihr Mund ist schmal, darauf ein Lächeln thront,
Das sich, wie Lotos weiß, im Schatten wiegt.
Bis leise Stimmen tief im Dunkel singen
Vor ihrer Herzen Purpur-Baldachin,
Und aus dem Äthermeer auf roten Schwingen
Träume, wie Sonnen groß, ihr Blut durchziehn.
`
*************************************************************
ΕΠΙΜΕΤΡΟ
30 Οκτωβρίου 1887: Γεννιέται ο Georg Heym, γιός του εισαγγελέα Hermann Heym και της συζύγου του Jenny στο Hirschberg (σήμερα Jelenia Gora της Πολωνίας). Εξαιτίας του επαγγέλματος του πατέρα του είναι υποχρεωμένος να αλλάζει συχνά τόπο κατοικίας.
1899: Αρχίζει να γράφει τα πρώτα του ποιήματα.
1905: Εξαιτίας κακών σχολικών επιδόσεων είναι υποχρεωμένος να αλλάξει σχολείο.
1906: Εκδίδει μαζί με τον φίλο του Ernst Balcke το περιοδικό «Τίκτοντες Ήλιοι», όπου παρουσιάζει τα πρώτα του ποιήματα.
1907: Ολοκληρώνει τις λυκειακές του σπουδές και εκδίδει το δράμα «Αθηναϊκή Αναχώρηση». Τα πεζά του κείμενα είναι επηρεασμένα από τα υπερφυσικά και εξωτικά θέματα του Νεορομαντισμού.
1908 - 1910: Ακολουθώντας την επιθυμία του πατέρα του σπουδάζει, παρά την θέλησή του, Νομικά στο Βερολίνο και στην Γιένα.
Μετά το 1910: Γίνεται μέλος του εξπρεσιονιστικού συλλόγου «Νeuer Club» του Βερολίνου, στις διοργανώσεις του οποίου παρουσιάζει ποιήματά του. Συνδέεται φιλικά με τον εκδότη Kurt Hiller και τον συγγραφέα Jakob van Hoddis. Την ίδια εποχή εμφανίζεται στα γραπτά του το θέμα της μεγαλούπολης, χαρακτηριστικό για τον Εξπρεσιονισμό.
1911: Εγκαταλείπει τις νομικές σπουδές και εγγράφεται στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου στο Τμήμα της Κινεζικής Γλώσσας και Φιλολογίας. Παράλληλα στέλνει αιτήσεις σε διάφορες υπηρεσίες προσπαθώντας να γίνει δεκτός ως εκπαιδευόμενος αξιωματικός.
Το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου γνωρίζεται και συνδέεται ερωτικά με την Hildegard Krohn,στην οποία αφιερώνει αρκετά από τα τελευταία του ποιήματα.
Εκδίδεται η πρώτη του ποιητική συλλογή «Η αιώνια μέρα» που θεωρείται και ως το πρώτο σημαντικό έργο του Λυρικού Εξπρεσιονισμού. Είναι φανερές οι επιρροές του από τον Baudelaire και τον Rimbaud, αλλά και από τον γερμανικό Νατουραλισμό. Θέματα του είναι ο θάνατος, η φρίκη και η μεγαλούπολη.
16 Ιανουαρίου 1912: Πνίγεται μαζί με τον φίλο του Ernst Balcke στον ποταμό Χάφελ κάνοντας πατινάζ, όταν σπάει ο πάγος.
Εκδίδεται μετά το θάνατο του η συλλογή ποιημάτων « Umbra vitae». To 1913 εκδίδεται « Ο κλέφτης», μια συλλογή από νουβέλες και, το 1914, «Ο Μαραθώνας», μια συλλογή από δώδεκα σονέτα.
`
* Η μετάφραση του ποιήματος είναι αφιερωμένη στην Σοφία Γιοβάνογλου και στον Jan Kuhlbrodt.