[φώτο: Γιώργος Χρονάς]
`
ΜΕ ΜΑΥΡΑ ΤΑΚΟΥΝΙΑ ΤΑ ΠΡΩΙΝΑ ΤΗΣ ΙΝΣΟΥΛΙΝΗΣ, ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΛΑΜΠΕΣ.
Κείμενο για τα καλοκαίρια των εκθέσεων.
`
Τώρα που έφυγαν Γιώργο, τώρα που ταξιδεύουν, πες μου αν έμεινε κανείς. Ο Αντίνοος θα βρεθεί, όμως τα πράσινα μάτια της, όμως ο τελευταίος χορός στον εξώστη, δίχως φωτισμούς, μες στ΄άδειο θέατρο. Αυτό το τελευταίο και τα ραντεβού στο φάρο της Πάτρας, τ΄αξέχαστα. Άκου Γιώργο τα φαινόμενα ποτέ δεν απατούν. Έτσι, με πόνους στις φλέβες γράφονται τα φεγγάρια. Δεν ήταν ποίηματα ποτέ, ήταν αμέτρητες, τελευταίες φορές και μια εικόνα της ζωής σου κάθε φορά. Γι΄αυτό Γιώργο αυτά τα πράγματα ονομάζονται ημερολόγια. Όπως εκείνα των καταστρωμάτων που σώζονται. Αυτός που φώναξε θάνατος στους πορτολάνους έφευγε. Πάντα για την Αλεξάνδρεια. Άλλη τέτοια πόλη δεν θα υπάρξει. Αυτοί οι φωτισμοί, ο κοσμοπολιτισμός των ηθών, η παλαιά εξουσία της καρδιάς, οι ολιγαρχίες. Ένα είδος μελαγχολικής οδύνης, μια καλλονή που βαδίζει προς το θάνατο. Το μόνο που αναγνωρίζεται είναι οι καταγωγές και τα ονόματα, τα τοπία των πόλεων όταν.Αυτό το μαρτύριο Γιώργο, αυτή η ηδονή για τη θυσία θ΄απομείνει αποσταγματική. Στα βλέμματα των κοριτσιών με τα λαϊκά ονόματα, στη μνήμη του νεκρού μοτοσικλετιστή που έκλεισε ένα σπίτι στην Δραπετσώνα. Για το κορίτσι άνεμος που σου εμπιστεύτηκε την καρδιά της Γιώργο μες στ΄αρχαίο θέατρο ύστερα από βροχές. Έτσι όπως αναδύονται μέσα απ΄το μαγαζί, όλο σκοτάδι και εκείνοι με τα κλειδιά στα χέρια, το φιλί στα στόματα. Αυτές οι φωτογραφίες είναι αυτόματες και αγαπούν τη σκιά. Στους κινηματογράφους κάποτε έδειχναν τέτοιες σκιές, φιλμ νουάρ με Ιταλίδες του νότου, πυγμάχους μετανάστες που φυλακίζονται για ένα κορίτσι και η μητέρα στην τρώγλη, μητέρα των Γράκχων. Η Μαίρυλιν θα΄ναι για πάντα στις καρδιές μας. Μέσα από συντριμένες ωοθήκες, στ΄αποχωρητήρια του Αρτεμισίου θα γεννηθεί η καινούρια εποχή. Όταν κάτι θα΄χει σπάσει, όταν μας εντοπίσουν σ΄άσεμνες στάσεις, τότε θα διαβαστούν σαν προσευχές τα ποιήματα Γιώργο. Λίγες γραμμές στο βινύλιο και η φλεγόμενη αναχώρηση του υπερωκεανείου απ΄το εμπορικό της Κορίνθου.
Στο ημερολόγια έγραφε. Θα ΄ρθει μια μέρα που τα καλύτερα τραγούδια θα΄ναι γραμμένα μ΄αμαρτίες. Τέλος οι στίχοι. Τώρα θα κυνηγήσουμε τα χρώματα, τα σήματα που μας καταδιώκουν. Θα ζωγραφίσουν το κεφάλι της Μάγιας με σκουλαρίκια χρυσά και μισάνοιχτα χείλη, γιατί αυτά τα κορίτσια είναι πάντα τα πιο ερωτικά. Αυτά που καπνίζουν ολόκληρα μεσημέρια στο ετοιμόροπο μπαλκόνι, στα βάθη της οδού Ιουλιανού. Τις ηθοποιούς που μόλις σκότωσαν τους εραστές τους και βάφουν ακόμη πιο έντονα τα χείλη τους. Καρέ της νύχτας, είσοδοι μ΄οξυζενέ φωτισμό. Ένα κορίτσι μ΄ασθενικό παρουσιαστικό που αιωρείται στη βιτρίνα το μεσημέρι της Κυριακής. Θα τελειώσει τ΄απόγευμα όμως οι περαστικοί θα γυρέψουν τον κόσμο τους εκεί μέσα και ίσως διακρίνουν τα ενδιαφέροντα, μαύρα τακούνια, τα δολοφονικά ένστικτα, νέες απ΄τη Σενεγάλη μες στη δροσιά της οδού Αθηνάς. Αυτά τα ποιήματα δεν είναι γεωγραφίες, είναι νησιά. Πάντα το καλοκαίρι που κυκλώνει τα χωριά, πάντα οι συμπτώσεις, οι ευκαιρίες και οι σιωπές. Πάντα τ΄αγγελτήρια στα μέσα του θέρους, η Ναταλία Βαραγιάννη και η γαλάζια θάλασσα. Τα ποίηματα γράφονται μονάχα όταν υπάρχεις πολύ. Μονάχα τότε τέτοιος αναιδής θρίαμβος.
`
********************
Η ΑΛΙΚΗ μ.Θ.
Την χτύπησε με δύναμη. Εκείνη έπεσε στ΄οδόστρωμα, ακούστηκε ένας θόρυβος, όπως σπασμένα κλαδιά κάτω απ΄τα βήματά σου. Της φώναζε σε μια παράξενη γλώσσα. Εκείνη άφωνη με το πρόσωπό της συντρίμμια. Ύστερα κοίταξε τριγύρω και πέρασε τη λεωφόρο. Εδώ κάποτε περνούσανε νερά. Την άφησε να κλαίει, μισολιπόθυμη κάτω απ΄τ΄αμερικανικά αστέρια. Η κατάρα του Ντα Πόντε έκτοτε πάνω στις καινούριες πόλεις και η σκιά της αρχιτεκτονικής.
Λίγο πιο πέρα, φίλε, στο ύψος του σταθμού τελειώνει η ιστορία μας. Το κορίτσι γίνεται καλά και τραβιέται απ΄το δρόμο. Αλλάζει τ΄όνομά της σε Αλίκη και ζει πουλώντας τα υλικά απ΄το παλιό πανέρι των θαυμάτων. Της στοίχισε στ΄αλήθεια εκείνο το παραμύθι.
`
*************************
ΣΑΡΑ ΜΠΕΡΝΑΝΤ
Η Σάρα με σφιγμένο το στόμα, πίσω απ΄τα κύμματα.
Όταν μιλούν για τις μελωδικές εποχές, εννοούν την Αλσατή Σάρα, ένα κορίτσι μ΄αληθινά σπαραχτικό βλέμα.
Δεν διασώζεται τίποτε από σένα. Μόνο η βασίλισσα Μαρία, το μονόπρακτο του Κοπέ και ότι συγκρατούσε τη φωνή σου εκείνη την κρίσιμη στιγμή.
Φωτογραφημένη, με το ριχτό μανδύα, η άγρια Σάρα, δεν προμηνύει συντρίμια, όταν σμίγει με τη θάλασσα στο τέλος της μακράς πορείας. Βίοι παράλληλοι μ΄εκείνον της αγίας Ιουλίας των Κάτω Χωρών. Η θάλασσα αλλού αναπαρίσταται πληθωρικά στις αιχμές των βράχων.
Όμως κάποτε εκείνοι οπισθοχωρούν.
Όμως, το νερό από το λαιμό της Σάρα Μπερνάρντ, το νερό, η ανύπαρκτη ισορροπία, το νερό, το πάνθεον στη νεότητα ενός αιώνα, τα ερωτικά πρόσωπα, οι απώλειες. Η προσευχή.
Μια προσευχή, πριν το τέλος, ένα απόγευμα, όταν.
`
*******************************
ΑΣΤΕΡΟΣΚΟΠΕΙΟΝ
`
Φύγανε νωρίς το μεσημέρι από το Ιπποκράτειο. Ήταν συντριμένοι. Οι ιατροί είπαν θα πεθάνει, δίχως άλλο. Λοιπόν, πεθαίνουν οι ιδέες και τα εμβλήματα, αποφασίσαμε και τραβήξαμε για το λόφο του αστεροσκοπείου.
Σκόρπιοι, σαν δραπέτες σηκωνόμαστε πάνω από τα χορτάρια, πλεγμένοι μες στα κλαδιά σαν τους μάγους, ανηφορίζουμε το λόφο. Ερωτευόμαστε και ύστερα επιστρέφουμε στα σπίτια μας. Χωρισμένοι, τραβούμε για τα δώματα. Άλλος στο διαμέρισμα πάνω απ΄το λαμπαδοπωλείο, η Κλειώ στο νεοκλασσικό της Αμφίσσης. Ένας κατοικεί τα υπόγεια εδώ και αιώνες. Τόσες καρδιές σπασμένες τους δρόμους, στο τέλος της μέρας. Τ΄όμορφο απόγευμα, την προοπτική του αστεροσκοπείου, τους έρωτες κανείς δεν τους θυμάται πια.
Διέρρευσε πως κάποιοι έμειναν στους λόφους. Όλοι αυτοί είναι από χέρι χαμένοι. Η Κλειώ θα ταξιδέψει για την Αλεξάνδρεια δίχως αποχαιρετισμούς. Με το πλοίο Πελοπόνησος. Τόση κούραση, τόσους έρωτες και απώλειες η Αιγυπτία Κλειώ. Τέτοια σώματα και τέτοιες μάχες στους δρόμους.