`
Διάβημα
Συνήθιζε να μιλάει
ώσπου μια νύχτα γέμισε το στόμα της κοτσίδες.
Εκείνη μίλαγε∙
αυτός όρθιος, ψηλός, άκουγε.
Μιλούσε και τα μαλλιά φύτρωναν στον ουρανίσκο.
Δεν άκουγε πια,
δεν έβλεπε πια τους κερδοσκόπους οιωνούς.
Το διάβημα δεν έκανε -
δεν τόλμησε – έντρομη – να λύσει τις κοτσίδες.
Και τα μαλλιά της μάκραιναν
και οι ουλές φώναζαν
και στο στόμα της φώλιαζαν πια
τρομαγμένοι λαγοί απ’ τα φώτα του δρόμου.
`
*
Τροχήλατη θύμηση
Δεν γδύθηκε ακόμα γιατί
το σώμα της δεν το’ βλεπε γυμνό
προτού ξαπλώσει στον επίδεσμο του λαιμού του.
Και δεν το αντέχει,
της φαίνεται ξένο.
Δεν είναι αυτό,
όχι, δεν είναι.
Λοιπόν, τα μάτια της πετάει στα σκουπίδια
εκδικούμενη τη νέα σελήνη
που βγήκε μπροστά της επιδεικτικά.
Δεν είχε όμως σκεφτεί ότι στο εξής
θα ακούει καλά
την τροχήλατη θύμηση με τους υάκινθους,
να περνάει κάτω από το παγωμένο της σαγόνι.
`
*
Σύσπαση μυών
Πώς να μπεις στο κεφάλι μου
που είναι γεμάτο θλίψη;
Πώς,
που κάθε μέρα πλένομαι
ενώ το χώμα δεν φεύγει απ’ τα μαλλιά
κι απ’ τους κροτάφους;
Γέμισε η ντουλάπα καπνούς κι αερικά
για να ντυθώ παραδοξολογία -
ξυπόλητη ν’ αφηγηθώ το άρρητο το στόμα
που με δάγκωσε μιά για πάντα στα μάγουλα.
Πώς;
που ακούω ακόμα το κλάμα της γέννας
κι η νύχτα δανείζοντάς μου σώμα
μου δίνει στο κατώφλι γλυκό του κουταλιού
για να μ’ εξευμενίσει;
Μη ρωτάς που κλαίω, που γελάω.
Σύσπαση μυών βουβή
η κάθε μου μέτρηση,
η κάθε μου ροή,
η κάθε μου αυτάγγελτη απώλεια
σε βάρος και σε ύπνο.
`
*
Νεκρικοί διάλογοι
Στην τσέπη του έχει ένα πεθαμένο πουλί.
Στο στήθος του έχει ένα πεθαμένο πουλί
και στο στόμα του νεκρικούς διαλόγους.
Στο κεφάλι του έχει ένα άδειο κλουβί
που κάποτε είχε αοιδούς.
Τώρα γεμάτο με τον τρόμο του κενού
δεν έχει με τι να κολλήσει
τ’ αποσπάσματα και τα σπαράγματα.
Ώσπου τα πάντα έγιναν σχετικά
και το κλουβί ξαναμπόρεσε
να ενορχηστρώσει εντός του τα άστρα.
`
*
Ελεύθερη βούληση
Έβρεξε δυνατά
κι όπως ελεύθερη βούληση
επιλογής υπόλογης
με ξεχνάς, να με ξεχνάς.
Κι όπως συζυγία ονείρων
ζητά τον κανόνα της νύχτας να γενικεύσει
με ρωτάς, να με ρωτάς.
Τις απορίες των χειλιών
τις υποψίες των χεριών
στο δέντρο της αμφισημίας να κρεμάς.
Σε κατακόμβες, σε γκρεμούς
και σε αμύητα στον θάνατο θαυμαστικά
με ξυπνάς, να με ξυπνάς.
Κι όπως σιωπηλή κατάρα
κάθε φορά που βρέχει
έτσι και τώρα σε λήθαργο συνενοχής
συναίνεση κρυφά αποπλανώντας
με τρυπάς, να με τρυπάς
εκεί που συνηθίζουν οι μέλισσες -
στα δάχτυλα δηλαδή -
για να πάρουν μικρές πρόχειρες
χειροπιαστές αποδείξεις
κι επαληθεύσιμες αποφάνσεις
αντίξοες του νου χειραφετήσεις.
`
* «με ξεχνάς, να με ξεχνάς»: στίχος της Κικής Δημουλά από το ποίημα «Σκόνη» της ποιητικής συλλογής Το τελευταίο σώμα μου, Εκδόσεις Στιγμή 1989.
`
*
Τερμίτες
Βάλε τώρα τα γυαλιά
και συνέχισε να κόβεις με τσεκούρι
όλα μου τα ρήματα.
Γιατί έμεινα εδώ να συρρικνώνομαι
και να πρέπει να αγνοώ
τους τερμίτες που μου τρώνε τα δάχτυλα.
Εγώ, και χωρίς στόμα
θα πω για τους τερμίτες
επίδεσμο να δέσουνε
σε όλα μου τα κύματα.
`
*
Σκανδάλη
Κάθε φορά που οπλίζομαι στο μυστικό σου κρόταφο
σκανδάλη,
να φύγω, να σε θάψω πρέπει.
Πού;
Στον ύπνο μου βαθιά
για να μπορώ μόνο στη θλίψη μου
με δάχτυλα μισά
το φως να δείχνω που έγινε σκόνη,
τις νύχτες, που σε πορφύρα κύκλωσαν το δέρμα.
Και ξανατρώω το πρωί
μεταβολίζοντας σε αδάμαντα το αίμα.
Την πόρτα κλείνω, πετάω τα κλειδιά
κι όταν πάω για ύπνο
γεννάω άλλα,
να μπω ξανά στο γέλιο που ανεπαίσθητα
κλέβει κάθε φορά κι από ένα μου δόντι.
Δεν έχω, μη μιλάς,
δεν έχω καταφύγιο.
Τα ρούχα μου τα δάνεισα στο χιόνι
και στόχευσα το στόμα σου γυμνή
τη λέξη να πάρω νεκρή
του πλανήτη το σάλιο
του πόνου το πιόνι.
`
*************************
Η Αγγελική Ηλιοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1975. Σπούδασε Φιλοσοφία και Ιστορία της Επιστήμης & Κλασική Φιλολογία. Λατινική, επίσης, Φιλολογία σε μεταπτυχιακό επίπεδο. Διδάσκει σε Πανεπιστημιακά φροντιστήρια Αρχαία Ελληνικά και Λατινικά, ενώ παράλληλα ασχολείται επαγγελματικά με μεταγραφές ελληνικών Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών χειρογράφων. Το 2004 μετέφρασε στα Λατινικά ερωτικά ποιήματα του Κ. Π. Καβάφη που εκδόθηκαν από το Ε.Λ.Ι.Α.
`
Από το Αρχείο του ΠΟΙΕΙΝ, οι λατινικές μεταφράσεις ποιημάτων του Καβάφη ΕΔΩ