`
Από τη συλλογή «ΩΔΙΝΕΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ», εκδ. «τα τραμάκια», 1993
`
ΤΑ ΣΚΥΒΑΛΑ
Όλοι εσείς, ευυπόληπτοι και νομοταγείς
με την αξιοπρέπεια στο κούτελο,
που αφήνετε το σπέρμα σας στα πεζοδρόμια
και κουμπώνετε το παντελόνι σας επιδεικτικά
(σαν πράξη καλωσύνης)
στα όρια ενός καθωσπρεπισμού φαύλου σε βαθμό
κακουργήματος και μιας ξύλινης αδιαντροπίας,
ΣΥΝΤΗΡΕΊΤΕ την αλλοτρίωση
κι ούτε ένα τριφύλλι αίμα
για τις παιδικές σας φωτογραφίες που σας φτύνουν
μήτε μια ακίδα μνήμης στους βολεμένους πισινούς σας
απ’ τη σκαλωμαρία των λογισμών σας, κάποτε
ή έστω ένα τρύπιο βλέμμα
στα χρόνια του “Μεγάλου Ξεσηκωμού”.
Ας είναι…
Βλέπετε,
“πρέπει να πληρωθώσι πάντα τα γεγραμμένα”
για τα σκύβαλα…
`
***********
ΔΙΑΣΥΡΜΟΣ
Δεν είναι διασυρμός
να δανείζεις το κορμί σου στη νύχτα
δωρίζοντας τις χάρες του σε χείλη πρησμένα
απ’ τον πόθο.
Δεν είναι διασυρμός
ν’ ανάβεις και ν’ αφήνεσαι
να λειτουργήσει απόλυτα επάνω σου το πρωτόγονα
Ωραίο.
Δεν είναι διασυρμός
το να φανερωθείς όπως ποτέ δεν το ‘χεις κάνει
ούτε το ν’ αλλοιώσεις την εικόνα σου
με τους απανωτούς σπασμούς σου.
Διασυρμός,
είναι η ανάγκη σου να σκεπαστείς μετά την πράξη,
το να γυρίσεις πλάτη και να σκέφτεσαι,
γρήγορα-γρήγορα να τρέξεις να ντυθείς, να φύγεις,
διασυρμός
είναι να αισθάνεσαι χαράματα τα τελευταία φώτα να σε γδύνουν,
οι πιο θρασείς να σου κορνάρουν
κι εσύ ν αγωνίζεσαι να μαζέψεις το βλέμμα σου από καταγής,
μάταια…
Διασυρμός,
είναι ν’ αρνιέσαι αυτό που μόλις έκανες
πεισματικά να αποφεύγεις την αλήθεια
να απορρίπτεις τον εαυτό σου εσύ ο ίδιος,
διασυρμός
είναι να ομολογείς απρόσκοπτα μεταμέλεια,
κάθε φορά
κατόπιν εορτής…
`
*****
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΥΣΗ
μνήμη Τάκη Κανελλόπουλου
Κρατάς ακόμα τη Σαλονίκη
σα μια κούπα ζεστό καφέ
στη γνώριμη θέση σου,
κάπου στην παλιά παραλία…
Κι η Σαλονίκη,
-μια άλλη Αντριάννα-
κρατώντας σε απ’ το χέρι σε γυρνάει
στις ρούγες και στις γειτονιές που αγάπησες
όσο τίποτα,
για να σ’ αποθέσει στην άκρη του πιο ματωμένου σύννεφου
και ν ανηφορίσεις την τελευταία
μοναχική σου πορεία…
Και οι χαμένοι έρωτες
κι όλοι οι αποχαιρετισμοί του κόσμου,
ακόμα κι αυτό το λευκό μυστικό
κι εκείνη η παντοτινή θεία τρέλλα, σε ζωγραφίζουν
πλοίο στο λιμάνι που φεύγει
και το ξεκινάνε,
γιορτάζοντας έτσι, εκεί,
την τελευταία σου δύση,
Φίλε…
`
*********************************************************
`
Από τη συλλογή: «ΝΕΚΡΟ ΣΗΜΕΙΟ ή Η ΕΒΔΟΜΗ ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ»,
εκδ. «Θεσσαλονίκη», 1985
`
ΕΚΠΟΙΗΣΗ
Ο παράδεισος κατέληξε
στο καφενεδάκι της γειτονιάς
και το τελευταίο χαμόγελο το στήσαμε κάδρο στον τοίχο.
Τα παλιά μας όνειρα τα γυρίσαμε στο φλυτζάνι
και με την πρώτη μας χίμαιρα
βάψαμε τα χείλη μας να φαντάζουν.
Αφεθήκαμε στο καραβάκι της γραμμής
σε ατέλειωτα πηγαινέλα.
Βασανίζουμε το μοναδικό μας Πόθο
σε αδέξιες συνουσίες μέχρι να μας μισέψει
Κι αφουγκραζόμαστε την έρημη νύχτα που θα εναλλάσσεται…
Εμείς,
από κακή συγκυρία
ένα αζήτητο δέμα
σ ένα χώρο, που δηλώνει
Εκποίηση…
`
`
**********************************************************
Από τη συλλογή «ΝΟΥΜΗΝΙΑ ή ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΣ», εκδ. «τα τραμάκια», 1996
`
ΚΑΤΑΔΥΣΗ
Πρέπει να κατεβώ μέχρι το μηδέν
Να πήξω τη γλώσσα μου
Να λύσω το χορό των συμφώνων
Να λάβω το χρίσμα των φωνηέντων
Να ξεντυθώ το χιτώνα των Πρωτοπλάστων
Και ν’ ανοίξω τον κύκλο των εργασιών μου
Σκάβοντας βαθιά
Για τον Ουρανό.
`
******
ΔΟΣ ΜΟΥ
Δος μου την άκρη σου
Να τη φορέσω μάρτη
Δος μου το Λόγο Σου
Να μεταλάβω απ’ το Απόλυτο
Οδύνη,
Έτσι που φως κι υπομονή
Στο ρόγχο της ημέρας να βλαστήσω
Δος μου την ίδαση
Να ερωτευτώ τα κρίνα και τη φτέρη
Και τα παράταιρα πουλιά του Απείρου
Δος μου τη γρήγορση
Ν’ αγγίξω τη ζωή.
`
*******
ΣΩΜΑ ΦΩΤΟΣ
Σώμα φωτός
Θαλπωρή του Αφανέρωτου
Στη λιποψυχία του επιπεφυκότος.
Κι η ελιά η τρισμέγιστη
Χερουβική υμνωδία στο Παν
Μα οι ορδές των αφρόνων
Πορεία Τέλους.
Το πορφυρό των πιο μεστών μου χρόνων
Βορά
Στη μνησικακία του ασφόδελου.
`
***********************************************************
Από τη συλλογή «ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΘΑΝΑΤΟΥ», εκδ. «τα τραμάκια», 1990
`
`
ΑΠΩΛΕΙΑ
Αρκούντως αρκούμενοι,
συγκατατεθήκαμε.
`
Αρκούντως αρνούμενοι,
εξοστρακιστήκαμε.
`
Εν κατακλείδι,
απωλεστήκαμε…
`
*******
ΚΑΤΑΛΗΞΗ
Κοπέλλες,
κεντούσαν τον υμέναιο.
`
Γυναίκες,
υφαίναν τη θλίψη.
`
Τώρα,
αφουγκράζονται το Τίποτα
που υπήρξαν.
`
*********************************************************
Από τη συλλογή «ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ», εκδ. «απόστροφος», 2007
`
ΑΠΟΣΤΡΟΦΟΣ
Συμμαζεύω λέξεις, σκέψεις, βιώματα
Επικεφαλίδες, μετρώ και ξαναμετρώ
Τοδιανυθέν μήκος με
Αστιγματική ματιά.
Κεφάλαια σκόρπια, συνδέσεις πρόχειρες
Δρωμένων επιπόλαιες συρραφές
Εικόνων
Το χθες σήμερα επιτακτικό
Ζητάει εξηγήσεις και πιάνει τους λογαριασμούς
Που μένουν σε εκκρεμότητα από χρόνια
Μα τα πρόσωπα έχουνε λιώσει
Τα ιμάτια διεμερίσθησαν προ πολλού και ο κλήρος
Με βγάζει άκληρο και παραπαίοντα
Μεταξύ των μακρών και βραχέων φωνηέντων μου
Στην ακαταστασία των λαθών μου να βρίσκω
Σταθερό άλλοθι αθροίζοντας
Τις χρεώσεις.
Κατά τα άλλα, τα ράφια μου σφύζουν
Από φιλόδοξες λεξιθηρικές στοιβάξεις
Και πάσης φύσεως προσεγγίσεις
Επί παντός του επιστητού
Με βιολετί πινελιές πού και πού στη χρώση
Της φαντασίας.
Τίποτα…
Στην ουσία, μια παρατεταμένη προσκόλληση
και μια διαρκής εμμονή
-με προφανώς αποχρώντα λόγο-
Στη βασανιστική αναίδεια
Της έκθλιψης.
`
`
****************************************************************
`
Ο Δημήτρης Ι. Μπρούχος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Στα Γράμματα εμφανίστηκε το 1977 με την ποιητική συλλογή «Στο πέρασμα του χρόνου». Ακολούθησαν οι συλλογές: «Σκόρπιες θύμησες» 1978, «Τα χρόνια της Νιότης» 1978, «Χαμένα δειλινά» 1979, «Αθώρητες πολιτείες» 1981, «Διαδρομή ονείρου» 1983, «Νεκρό σημείο ή η έβδομη νύχτα της καταστροφής» 1985, «Ασκητική θανάτου» 1990, «Ωδίνες της νύχτας» 1993, «Νουμηνία ή ανατολικά του Παντός» 1996, «Λουλούδια του δρόμου» 2007, «Παύλος, το Σκεύος της Εκλογής», ορατόριο 2008, «Ο χαλασμός της Νάουσας-1822 μ.Χ», ελληνική ραψωδία 2011, «Για την ειρήνη του κόσμου», ωδή 2012, «Άγιες μνήμες» (του Ιερού Χρυσοστόμου η Εξορία και των Ποντίων η Γενοκτονία), ποιητική μονογραφία 2012, «Άγιος Σπυρίδων, Μέγιστος ως ταπεινός», Εσπερινή υμνωδία 2013, «Αθανάσιος Διάκος, Αδούλωτος σταυραετός», Ηρωικό ορατόριο 2014.
Έγραψε ακόμα, λιμπρέτα για όπερες, ορατόρια, καντάτες, ραψωδίες, καθώς επίσης ωδές, ύμνους και στίχους τραγουδιών.
Δικοί του είναι και οι στίχοι του κύκλου τραγουδιών της βραβευμένης τηλεοπτικής σειράς της ΕΤ1, «Τα παιδιά της Νιόβης».
Επιμελήθηκε, έγραψε και παρουσίασε ιστορικές, επετειακές και Εκδηλώσεις Μνήμης.
Έργα του έχουν ανθολογηθεί και μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.
Στίχοι του μελοποιήθηκαν από γνωστούς συνθέτες (Λίνο Κόκοτο, Δημήτρη Παπαδημητρίου, Μίμη Πλέσσα, Γιάννη Σπανό, Κώστα Χατζή, Γιώργο Χατζηνάσιο κ.α.) και ερμηνεύτηκαν από δημοφιλείς τραγουδιστές (Μελίνα Ασλανίδου, Φωτεινή Δάρρα, Μελίνα Κανά, Ηλία Κλωναρίδη, Γιάννη Κούτρα, Χαρούλα Λαμπράκη, Μανώλη Μητσιά, Λιζέτα Νικολάου, Φίλιππο Νικολάου, Πένυ Ξενάκη, Πίτσα Παπαδοπούλου, Αντώνη Ρέμο, Κώστα Σμοκοβίτη κ.α.)