Α.
Τα σύννεφα διευκολύνουν τη βροχή
που χρειάζεται σύννεφα
απ’ όπου να βρέξει.
Το χαμόγελο διευκολύνει τη θλίψη μου
που χρειάζεται χαμόγελο
απ’ όπου να κρυφτεί.
Β.
Χθες το βράδυ μια καταιγίδα
έκοψε την κορυφή ενός κυπαρισσιού.
Σήμερα το πρωί το αντίκρισα
έφηβο πάλι.
Γ.
Φιλία και εντιμότητα,
αυτός ήταν ο κώδικας στη ζωή μου.
Προσέφερα και φιλία
και εντιμότητα και τα είδα
γραπτώς.
Δ.
Ως δόκιμος, ως ανθυποπλοίαρχος
ταξίδεψα σ’ όλο τον κόσμο
μα δεν είχα πουθενά να πάω,
και ξέμπαρκος
πουθενά να είμαι.
Ε.
Όταν παίζουμε με τη ζωή
ξεχνάμε ότι η ζωή
είναι το παιχνίδι
του θανάτου.
Ζ.
Στις μέρες μας, ζώντας στην Ελλάδα,
ακέραιος μένει μόνο ο ουρανός.
Η.
Ολόλευκο σύννεφο
το σχήμα της Άνδρου.
Η ψυχή της Μαρύλλης;
Θ.
Μάτια φωτεινά
από την ονειροπόληση
είδα πόσο ανίκανος ήμουν
να δω ευτυχία.
Ι.
Τουλάχιστον
τα βάρη στην πλάτη μου
δεν συνέβαλαν ώστε τα ποιήματα
να καμπουριάσουν.
Κ.
Το ρολόι μέτρησε μια ώρα βροχής.
Τώρα τα σούρτα-φέρτα των αυτοκινήτων
αναλαμβάνουν την ευθύνη
για να στεγνώσουν οι λακκούβες.
Λ.
Κάθε μέρα
κοιτάζω δεξιά κι αριστερά
πριν διασχίσω τον δρόμο.
Υπάρχει αυτή η παχύσαρκη γυναίκα
που μένει ένα τετράγωνο πιο πέρα,
και βιαστική όπως πάντα είναι,
θα μπορούσε να με πατήσει.
Μ.
Δεν έχει νόημα να βρεθούν
περισσότερα σύννεφα για τον ουρανό.
Αρκετά εμποδίζουν τον ήλιο.
Καλύτερο θα ήταν να γνωρίζαμε
το ειδικό βάρος της
αθανασίας μας.
Ν.
Ήμουν τόσο αβέβαιος
για τον δρόμο
που πήρα,
που τον ξαναπήρα
για να είμαι βέβαιος.
Ξ.
Τα τρία άλφα
στη λέξη ανάθεμα
απλώς δανείστηκαν
για την κατάρα.
Ο.
Καθώς με βούταγε στην κολυμβήθρα
ο νονός μου θα πρέπει να ευχήθηκε
να με καταδιώκει η δυστυχία,
να με παγιδεύει σε κάθε γωνιά,
και σε περίπτωση που «την κάνω»,
να περιμένει μπροστά και να με κάνει
ποιητή.
Π.
Μέρα με τη μέρα
καταντώ τον εαυτό μου
τόσο ασήμαντο.
που αν φτερνιστώ
θα εξαφανιστώ.
Ρ.
Η κυρία καθαρίστρια ήρθε πάλι σήμερα.
Καθάρισε και έβαλε τέτοια τάξη
που ούτε η φωνή μου έμεινε ατημέλητη.
Σ.
Η πρώτη στιγμή της αγάπης
διαρκεί περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή.
Τ.
Στεκόμουν δίπλα της στην Αγία Τράπεζα
καθώς ο παπάς έλεγε: «…νυμφεύεται ο … τη δούλη…»
και από τον τρούλο ακούστηκε μια φωνή:
«Kάνεις μεγάλο λάθος».
Υ.
Δάπεδο η ποίηση δεν έχει
κι όμως εγώ δάπεδο πατάω.
Φ.
Ο διανομέας που μου φέρνει καμιά πίτσα
έχει ελλιπή μόρφωση (ο καψερός)
κι έτσι κάνω οικονομία στην ευμάθειά μου
μ’ ένα «καλημέρα» κι ένα «ευχαριστώ».
Χ.
Το φιλόδεντρο
είναι η πρώτη μου καλημέρα.
Μια ταξιανθία ευγνωμοσύνης
που το προσέχω.
Ψ.
Ακούγοντας τις ειδήσεις στο ραδιόφωνο
αποτολμώ να πω ότι αποφέρει
να μην ξέρεις τίποτε, να μην λες τίποτε,
και ν’ αφήνεις τον μετεωρολόγο
να πει την αλήθεια.
Ω.
Ένα ψόφιο γατάκι στον κήπο.
Δεν ήρθε άλλη μέρα γι’ αυτό
όταν ήρθε η μέρα.