`
Εγγενής αντίθεση
Το σύμπαν μου όλο
Δυο φωνήεντα
Εύπλαστα και υγρά
Κι ένα σύμφωνο
Σκληρό
Σαρκοβόρο
Εσύ
`
*
Οι Ποιητές
Στον Ηλία Κεφάλα
Στο μυαλό των ποιητών
Ανθίζουν μαργαρίτες
Αντί μεσολόβιων συνδέσεων
Μετωπιαίων λοβών
Και άλλων δυσερμήνευτων τινών
Τινάζουν πέταλα
Με λέξεις από μίσχους
Και κίτρινες στιγμές
Αοριστίας
Είναι λοιπόν για τούτο που αγαπάνε τα λιβάδια;
Αρέσκονται να απλώνονται σε απεραντοσύνη χλωροφύλλης
Με ίχνη από λάσπη στις άκρες των συμφώνων τους
Και μια υποψία βροχής πάνω απ΄ τα φωνήεντά τους
Όταν - σπανίως- έχει αιθρία
Οι λέξεις τους γλιστρούν στιλπνές και φωσφορίζουσες
Ντυμένες τα καλά τους
Σαν έτοιμες για τη γιορτή
Υπεράνω πάσης υποψίας
Σχεδόν αθωωμένες
Για την αγχόνη του δήμιου
Που περνάνε στον λαιμό τους
Κάθε νύχτα
`
*
Σταχτοπούτες
Στον Γιώργο
Δραπετεύουν
Από τις γυάλινες ζωές τους
Με το δανεικό γοβάκι τους
Πλήρως υποψιασμένες
Ότι ο πρίγκηπάς τους εμφορείται από ελατήρια ταπεινά
Κι ούτε που ψάχνει την ακριβή αναλογία του ποδιού τους
Μεγάθυμες γι’ αυτή του τη μικρόνοια
Περιφέρονται
Με το γοβάκι ανά χείρας
Αγορασμένο από παζάρια
Φτηνών αισθημάτων
Αναζητούν τον πρίγκηπα
Που θα υποκλιθεί στα ακροδάχτυλα της ανασφάλειάς τους
Προβάρουν στον καθρέφτη τα ωραία τους χαμόγελα
Ασκήσεις επί χάρτου
Ετοιμότητας
Μην συλληφθούνε αίφνης ως μωρές παρθένες
Το βλέμμα τους θολώνει από τη στίλβη
Της απατηλής αναμονής
Τυφλώνονται
Κρατούνε το γοβάκι τους
Εν είδει βακτηρίας
Μ’ όλο που συναισθάνονται
Πως πλήρως είναι αδύναμο
Να αντέξει
Το βάρος τόσης προσδοκίας
`
*
Αποταμίευση
Αποθησαυρίζω τις λέξεις σου
Αλφαβητάρι
Για τις μέρες μου
Χωρίς εσένα
Εγχειρίδιο αλφαβητισμού
Με μέθοδο άνευ διδασκάλου
Ασφυξία
Οι λέξεις σου
Έχουν κολλήσει στο στήθος μου
Τόσο που δεν αναπνέω πια αέρα
Αλλά φωνήεντα και σύμφωνα
Που σχηματίζουν τ’ όνομά σου
`
*
Υλικά οικοδομών
Ήχοι του καλοκαιριού
Σταγόνες φθινοπωρινής βροχής στ’ ακροθαλάσσι
Νύχτες στη θαλπωρή της παλάμης σου
Παλμοί της ηδονής στον γκρίζο κρόταφό σου
Ανάσες στη σιωπή του μεσημεριού
Τα μάζεψα με επιμέλεια περισσή
Έφτιαξα ένα ωραίο κελί
`
*
Απουσία
Ταξιδεύεις
Σε άγνωστα στην πένα μελάνια
Κι εγώ ξεχασμένη αποσκευή
Στην αποβάθρα της μνήμης σου
Εαρινή βροχή ασύμμετρων αισθημάτων
Ας κλείσει κάποιος το παράθυρο
Η υγρασία μού τρυπάει τα κόκαλα
Όπως τη μνήμη η μορφή σου
Ας ρίξει λίγο φως
Μήπως στεγνώσει έστω μια σταγόνα
Απ’ τον ωκεανό των λέξεων
Που στάζουν στο περβάζι μου
Σε ασύμμετρη ρυθμική εναλλαγή
Αυταπάτες και όνειρα
Κι η μπλε σου ομπρέλα χαλασμένη
Κείτεται στον πάτο της ντουλάπας
Κι εγώ εκτεθειμένη
Στις αντιφάσεις του καιρού
Και στις συγκεχυμένες σου προθέσεις
Λέω να βγω
Να μουσκέψω ως το μεδούλι
Στην καταιγίδα
Της σιωπής σου
`
*
Μεταξύ ενικού και πληθυντικού ονείρου
Μετεωρίζεσαι σε λέξεις
Στον συνταγματικό μου άξονα αυτοδικαίως εγκαθίστασαι
Ευθαρσώς καταλαμβάνεις τον παραδειγματικό
Σειρήνες στα αυτιά μου
Οι λέξεις που σωπαίνεις
Άκλιτα τα ρήματα σε πρώτο πάντα πρόσωπο
Θυμάμαι, θυμάμαι
Ταλαντεύομαι στις καταλήξεις
Πώς είσαστε – μου λείπεις
Αναποφάσιστη
Μεταξύ ενικού και πληθυντικού
Ονείρου
Φτιάχνω φράσεις με όλα τα κλιτά και άκλιτα
Ταξινομώ επίθετα, προθέσεις, κατηγορούμενα
-αυτά κυρίως-
Μονάχα εσύ ο ουσιαστικός
Αταξινόμητος
Και απών
`
*
Πηνελόπη δίχως μύθο
Στον αργαλειό υφαίνει συλλαβές και φθόγγους
Χρόνια την απουσία του
Σύμβολα κρυπτογραφεί της λήθης
Υπήρξε κάποτε ένας άντρας
Σε εινοσίφυλλα ακρογιάλια πλάγιαζε το κορμί του
Σε βοστρύχους στιλπνούς της νιότης
Τώρα οι κλωστές από καιρό τελειωμένες
Τις νύχτες ξηλώνει λέξεις
Φωνήεντα πλάι σε σύμφωνα
Το πρωί ξανατυλίγει το κουβάρι
Την παλίμψηστη γραφή να διατηρήσει
Μέχρι που να φανεί εκείνος
Ο άγνωστος που αιώνες πριν κοιμήθηκε μαζί του
Σ’ ένα βαθύ γαλάζιο ακρογιάλι