Από την Ενότητα: ΠΟΛΥΑΝΔΡΕΙΟ (ΩΧΡΟΛΕΥΚΑ ΚΑΙ ΑΙΜΑΤΩΠΑ)
Το γυαλόχαρτο
Τα ποιήματα συμβαίνουν με γυαλόχαρτο
τρίβω το χαρτί και βγάζει χόρτα
ανάσκελα βολεύτηκα
και πλέον πλέω στο χώμα
και ονειρεύομαι
σχίζω τις πόλεις μάρμαρα μαζεύω
ψηλά στον ουρανό
και μ’ ένα τρίκυκλο γυρίζω γύρω-γύρω
`
Βρέχει χαρτόνια γύρω μου παντού
μόνο χαρτόνια
*
Μόνο οι νεκροί
Μόνο οι νεκροί δεν ταξιδεύουνε
χωρίς να σκέπτονται σκαλίζουν
μ’ ένα ραβδί στην επιφάνεια του μυαλού μου
φτιάχνουν τετράγωνα πετάγονται καρέκλες
και με το δάχτυλο σχεδιάζουν κύκλους νοερούς
ανάβουν ήλιους που δεν σβήνουν
γυρεύουν τις καταπακτές κατακρημνίζονται
`
έκτοτε με αγνοώ και περιφέρομαι
σε τόπους που θα υπάρξουν
*
Στο σπίτι της νεκρής
Είναι νωρίς για να συμφιλιωθώ
είμαι στο σπίτι της νεκρής
για να χτενίσω τα μαλλιά της
είναι νωρίς
για να χτενίσω τα μαλλιά της
`
αμήχανα γυρίζω το κεφάλι μου
γυαλίζουν τα παπούτσια μου μικρού παιδιού
στέκομαι πλάι μου με πόδια γυρισμένα
−πόδια παιδικά−
τόσο αφύσικα γυαλίζουν τα παπούτσια
παράξενο μικρό παιδί να στέκομαι ακίνητος
για τόσην ώρα
παράξενο
είναι γεμάτα λάσπες τα παπούτσια μου
γεμάτος χώμα θα ʼναι ο ουρανός
κι απόψε
***
Από την Ενότητα: ΠΟΡΤΡΕΤΑ ΕΚΤΟΣ ΚΑΔΡΟΥ
Το παξιμάδι ή Καντ και ο Εδουάρδος Σακαγιάν
I
«Το πράγμα καθ’ αυτό είναι απροσπέλαστο»
έλεγε ο Καντ
καθώς ο Φίχτε νεαρός
παραμιλούσε –εντός του–
«κούνια που σε κούναγε
γέρο ξερέ σαν παξιμάδι»
`
Τώρα γυρίζουν και των δύο τα οστά
γυρίζουν γύρω-γύρω με τη γη
γυρίζουν γύρω-γύρω
όλοι
για λίγο στον κόσμο
ΙΙ
Ανακατεύεις ολίγον Bacon με Chagall
και παίρνεις έναν Σακαγιάν
στο βάθος αχνοφέγγει κι ο Hopper
καθώς ο Klimt παραμιλά
«μην είναι του Balthus τούτη η γειτονιά»
μα όχι, όλα κοινά, το λέει ο Dali
καθώς κι ο Σακαγιάν
«παραπαπάμ, παραπαπάμ»
***
Από την Ενότητα: ΜΙΚΡΟ-ΜΑΚΡΟ
Δεν το περίμενα
τα δέντρα ʼγίναν πέτρινα
και πέτρινοι οι καρποί βαραίνουνε και πέφτουνε
και ξύλινη η γη δεν θα το αντέξει
`
Πλησιάζουνε τα κύματα μας τρών’ σιγά-σιγά
όλα ʼναι ακίνητα και ένα φεγγάρι
εκεί ψηλά αυτόφωτο
να λιώνει
*
Γυρίζουν οι νεκροί σαν δορυφόροι
αδέσποτοι φυγόκεντροι στους ζωντανούς για λίγο
σπιράλ μετά στο βάθος όλοι σβήνουμε
μιας νύχτας έναστρης και μπλε καμπυλωμένης
σκορπίζουμε στη νύχτα του Chagall
σκεπτόμενοι το άσπρο φόρεμα της νύφης της ιπτάμενης
που ξέμεινε στη γη
`
******
Περισσότερα ποιήματα από το βιβλίο ΕΔΩ: http://www.poiein.gr/archives/22084/index.html