ΟΡΑΜΑ
I.
Ο Πύργος
Καθένας σέρνοντας κάρο φορτωμένο
μάρμαρα
κι ένα κουβά αίμα
οδεύουν προς το μέγα οικοδόμημα: της Βαβέλ τον Πύργο
Σταματούν μπροστά από πάγκους της αγοράς
όπου χιμπατζήδες ρασοφορεμένοι
ψάλλουν μουγκρίζοντας
κρεμασμένοι από τέντες και ομπρέλες
με λιβανιστήρια, σταυρούς και αγιογραφίες γραπωμένα
από τα δάχτυλα των ποδιών τους
Ο αγιασμός τελειώνει
και εκείνοι συνεχίζουν προς τον Πύργο
για να στοιβάξουν τα υλικά στην κορυφή
Πολλές φορές κατέρρευσε
μα δεν τους πάει η καρδιά να τον γκρεμίσουν
Ο κόπος ήταν πολύς και η ελπίδα μεγαλύτερη.
II.
Ο Κήπος
Γύρω από πόδια λευκά
που τεντώνονται σπασμωδικά
όπως τα μάτια ζαρκαδιού στου θηρευτή το στόμα
τυλιγμένο το πράσινο φίδι
γλύφει την κλειτορίδα
Το φίδι δάγκωσε κι οι μύες χαλαρώνουν
Τα πόδια τυλίγονται γύρω
από δέντρου κορμό
Το σώμα ανήσυχα
ζητά λύτρωση
Ο Πύργος γκρεμίστηκε
Τώρα βασιλεύουν
πάνω στης Ερμαφρόδιτης την κοιλιά
πίνοντας απ’ τις θηλές της γάλα.
ΙΙΙ.Το πράσινο αίμα
Κι αν μάθαμε ν’ ανάβουμε φωτιά
Κι αν φορέσαμε ρούχα βαριά
Κι αν φτιάξαμε σπίτια
Το πράσινο αίμα που κυλάει στις φλέβες μας
και υπακούει σ’ άλλους ρυθμούς
σε άλλες ανάγκες
καταπίνοντας κύτταρα στο πέρασμά του
διαλύοντας τις νευρικές συνάψεις
πάντα θα μας το χορηγούν
σε κρεβάτια μ’ άσπρα σεντόνια
και συγγενείς τριγύρω
ή μ’ ένα άδειο μόνο βάζο στο κομοδίνο
Το κορίτσι
5 χρονών
με τη μαργαρίτα στα μαλλιά
θαυμάζει το πέταγμα μικρού πουλιού
κι ο αετός που το κυνηγά
κρύβεται πίσω απ’ τις λεύκες
Και σαν βρεθούμε στην έρημο
ή σε σπίτι ζεστό στην εξοχή
με πρόσωπα αγαπημένα
ξαπλωμένοι στη γη
τι δικαιολογία θα έχουμε
στις προσευχές μας
ενώ τα μάτια
διάπλατα
επίμονα θα κοιτούν τον ήλιο.