Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΟΤΕ
Βρεγμένη μέρα Κυριακή
μου άνοιξες να σου μιλήσω.
Φορούσα μαύρα από μικρή
πάνω στα χέρια μου
λόφους με περιστέρια ανηφόριζα.
Έβγαινε άσπρος ουρανός
και με νανούριζε
μια άνοιξη ορμούσε στο φουστάνι μου
μάτι σχισμένο της ντροπής
εβύθιζε το μεσημέρι.
Ίδρωναν ώρες δίσεκτες
με μια φουρκέτα η γιαγιά
ξεφλούδιζε το καλοκαίρι
περνούσε η σιωπή σαν άνεμος
και μάζευε τους μήνες, τις μέρες
τις Κυριακές που ξέχασα.
Τα χρόνια που έχω να σε δώ.
ΑΠΟΥΣΙΑ
Έχεις μια χαραμάδα έγχρωμη,
μου είπες
και μαύρισε η θάλασσα.
Τί να την κάνω τώρα αυτή τη χαραμάδα
το άνοιγμα της μέσα μου ζωής
αφού δεν ξέρω να μιλώ.
Έκλεισα όλα τα παράθυρα
κοιμήθηκα στο περιθώριο της μνήμης
στο άσπρο που αφήνουν οι πληγές
στερέωσα τις μέρες μου.
Και πέρασε η άνοιξη.
ΑΠΟΡΙΑ
Μου φόρεσες τα ράκη σου
και συλλαβίζω από τότε
λέξεις που σχίζονται
κλωστές που ξήλωσε αέρας.
Πώς να σε ταξιδέψω τώρα
μ’ένα καράβι φάντασμα
να πνίγει όλα μου τα λόγια
βράγχια ψαριών να κοκκινίζει
το απόγευμα.
Και το φεγγάρι, αγκίστρι
να τραβά τη νύχτα
άγονη γραμμή
τυφλή γοργόνα να σπαρταρά αιώνες
μ’αυτό το μάταιο ερώτημα:
Ζει ή δεν ζει
κάποιος Αλέξανδρος;