[author] Του Βασίλη Λαλιώτη [/author]
Ο καθένας μπορεί να επιλέγει ένα βάθος και μιαν αναγωγή των υστερικών εκρήξεων που προκαλούνται δι’ “ασήμαντον αφορμήν” και σε μια πραγματικότητα που έχει γίνει πολύ σύνθετη, καθώς η κοινωνία ετοιμάζεται για την τελική της έκρηξη.
Πέρα όμως από τις υστερίες, υπάρχει η πραγματικότητα που λέει, ότι είναι ο ειδικός και άτακτος τρόπος της διαχείρισης της κρίσης από την ημεδαπή εξουσία το στοιχείο που κάνει τα πράγματα εκρηκτικά. Το 20%, τόσο προσδιορίζεται περίπου που έκανε τις καλές μπάζες την περίοδο της κλεπτοκρατίας, δεν έχει συμβάλει καθόλου στην αντιμετώπιση της κρίσης.
Στο ποσοστό αυτό, αυτοί οι χυδαίοι και αγράμματοι και αστοιχείωτοι και μνησίκακοι, συμπεριλαμβάνουν και τους διανοούμενους και όλο αυτό το συρφετό, ποιητών πεζογράφων εφημεριδογράφων παραγόντων του πολιτισμού, οι οποίοι υπήρξαν τα αγαπημένα παιδιά του κλέους της κλεπτοκρατίας και τώρα τους χωρίζει άβυσσος από το κοινό τους καθώς έχουν πέσει στα μαλακά.
Η βίαιη επαναταξικοποίηση της κοινωνίας δεν αγγίζει ακόμα καλά τους διανοούμενους που για την ώρα μοιάζει να πενθούν από θέση ακόμα ευσταθή τον αόρατο πόνο των άλλων.
Το νέο κοινωνικό συμβόλαιο δεν έχει φανεί, γιατί για την ώρα κανείς δεν επιθυμεί κανένα κοινωνικό συμβόλαιο που να περνάει από την ατιμωρησία των υπευθύνων και των ανικάνων.
Οι κοκορομαχίες των καραγκιόζηδων που οι φαμίλιες στέλνουν στο κλαρί της δημοσιότητας δίνουν και παίρνουν στα όρια του ποδοσφαιρικού, κάποτε ποικίλονται με υποθέσεις Δημουλά και Εταιρίας Συγγραφέων, δίκαια ή άδικα δεν έχει σημασία.
Το ειδικό δίκαιο σε μια χώρα που βασιλεύει το γενικό άδικο είναι ένα είδος πολυτελείας, που ευτυχώς ακόμα σε κάποιους παρέχεται. Πίσω από την υπόθεση Δημουλά και ταυτοχρόνως εξελίσσεται η απόλυση της εκπαιδευτικού επειδή τόλμησε να μηδενίσει το γιο του πρωθυπουργού επειδή έκανε χρήση του πρωθυπουργικού δικαιώματος να αντιγράφει σε διαγώνισμα.
Αυτά η συλλογική μνήμη τα καταγράφει σιωπηλά ως δείκτες σήψης και παρά τις σύντονες προσπάθειες των λήντερ οπίνιον να δημιουργήσουν ενοχές για τα συμπεράσματα περί εμφυλιοπολεμικής καταστάσεως στη χώρα, φοβάμαι ότι πολύ σύντομα θα τα βρούμε μπροστά μας…
Ο τόνος που έχουν οι γραφές από τα παπαγαλάκια της εξουσίας το κάνει σχεδόν αδιάψευστο.
**************************
Ο Βασίλης Λαλιώτης γεννήθηκε το 1959 στην Αμαλιάδα. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στην Αθήνα και ισπανικά στη Σαλαμάνκα. Έχει συνεργαστεί με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά. Έχει πλούσιο ποιητικό και μεταφραστικό έργο. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.