της απεργιακής κινητοποίησης
βρέχει
συνέχεια βρέχει
και δε μπορούμε μια απεργία της προκοπής
χωρίς ομπρέλες και βραχνούς τηλεβόες
συνέχεια βρέχει
σκυφτοί να μην μπαίνουν σταγόνες στα μάτια
μην πουν πως δακρύσαμε
λυγίσαμε κι ακόμα δεν άρχισε το πάρτυ
στους δρόμους κάθε μέρα πιο πολλοί
μ’ ότι έχουμε από σκεπάσματα
χαρτόκουτα κι ένα ποτήρι για ψιλά
όπως και να γραφτεί το ΠΕΙΝΑΟ φοβόμαστε
κι ούτε μια απεργία
η μάνα μου λέει μας κοστίζει φαΐ για τρεις μέρες
ο πατέρας παλιός δεξιός πού να τρέχει
συνέχεια βρέχει
πονάει η φωνή μας
τη χρωματίσαμε να δυναμώσει
μα εκείνη τίποτα
ψελλίζει μόνο
τελευταία φωνήεντα σε συνθήματα έτοιμα
ούτε που τα πιστεύει πια
έτσι για τη συνήθεια
για την εκτόνωση και πάλι μέσα
σαν τελετουργικό παλιό
εκκλησιασμός την Κυριακή
άοπλοι δον κιχώτες και προφανώς
ο βασιλιάς είναι γυμνός και ΠΕΙΝΑΟ
τόσο αλήθεια που άγονη πια
και βρέχει
συνέχεια βρέχει
αν είχε ήλιο τουλάχιστο θα κάναμε τη βόλτα μας
θα βλέπαμε και φίλους
τα εργοστάσια έκλεισαν
ποια απεργία
η πόλη κοιμάται
σιγά με τους κρότους σας
τώρα που συνηθίσαμε τους πόνους
απεργούμε απ’ τη ζωή
κι όλο βρέχει
****************
εσύ που τώρα διαβάζεις
όταν ξεκίνησε ένα φως ήταν ταξίδι
ένα βρέφος πρώτη φορά στον ήλιο
μαθαίνει τον κόσμο
άγρια ζωή οι πρώτες λέξεις
τώρα μετενσαρκώνομαι
και κάθε μέρα είμαι άλλος
και ποιος να είμαι δεν αποφάσισα ποτέ
κλείνω τα μάτια χορεύω μελωδία χωρίς σχήμα
τέσσερα χέρια στο πιάνο η φαντασία
και σαν χόλυγουντ σκηνή γίνομαι διάφανη
και μπαίνουν μέσα μου οι φωνές όλων των ανθρώπων
με ήχο σαν φύσημα
γίνομαι όλοι και ένας κάθε φορά
τώρα είμαι εκείνος ο ερωτευμένος που έχασε τα ίχνη της
τώρα η μάνα που θηλάζει ένα παιδί ξένο
και τώρα βρέχει
κι είμαι ο άστεγος που όλοι περπατούν δυο μέτρα μακριά μου
μη με μυρίσουν μην αισθανθούν τη μοναξιά ή την απόγνωση
βρέχει κρυώνω
τώρα ένα αγρίμι
μέσα από δυο σκοτεινές τρύπες κοιτάζω τη μέρα
που την αδίκησα και μ’ εκδικείται
και τώρα ο φαύνος στο απομεσήμερό του
τώρα ο Ρεμπώ στην αφρική πιωμένος
τώρα το χέρι που γράφει ένα στίχο στον πιο βρώμικο τοίχο της πόλης
κι όλες τις μέρες εικοσιοχτώ χρόνων είμαι ένας άλλος
και ποιος να είμαι δεν αποφάσισα ποτέ
είμαι όλοι
τώρα κανείς
μόνο ένα χαρωπό σκοτάδι
τέσσερα χέρια στο πιάνο η φαντασία
ρυθμός που αυλακώνει τα γράμματα
το ποίημα παρτιτούρα
μη
μη με σημαδεύετε
το κενό δεν σκοτώνεται
κι εγώ με άδειασα στο πιο μικρό κουτί
με σφράγισα για να σωθώ απ’ τον κόσμο που με έμαθε να αδειάζω
να πνίγω τα χαμόγελα και να φοβάμαι τα κλεισμένα μάτια
ένα δύο τρία
τέσσερα χέρια στο πιάνο η φαντασία
τώρα
ανοίγω το κουτί φοράω τα σπλάχνα μου πάλι
κι ας μην έχω γράψει ούτε ένα καλό ποίημα
έχω το στήθος μου προτεταμένο
σημαδέψτε με τώρα
είμαι όλοι κι ο κάθε ένας και κανένας μαζί
και μπαίνουν μέσα μου οι φωνές όλων των ανθρώπων
μια παρτιτούρα γράμματα σβήνω τη στίξη
γιατί ένας κόμπος έγινε
δένει όλα τα όνειρα στο πάτωμα
μόνο οι λέξεις
τέσσερα χέρια στο πιάνο η φαντασία
κι ένας ολόκληρος καπνισμένος πλανήτης με σημαδεύει
σημαδέψτε με τώρα
να γίνω η λέξη που θα σώσει τον κόσμο
*****************
μην πεις αύριο
τώρα είναι
δεν το θέλω να περιμένω
τον έρωτα ή το σώμα σου
ή αυτό το ρίγος απ’ τα δάχτυλά σου
όλα πιο τώρα από ποτέ
αν θες να τρέξεις έλα
να τρέξουμε τώρα
να πιάσουμε χίλιους υάκινθους αυτή τη βροχερή ημέρα
μέσα στ’ όνειρο που θα ζωγραφίσουμε
στο μαγικό μας πίνακα των παιδικών εικόνων
και το άδικο
κι αυτό τώρα είναι
περίμενες να ξημερώσει για να χαϊδέψεις τα παιδιά
να παίξεις με τα αδέσποτα σκυλιά και με τον ήλιο
όμως εδώ τώρα είναι
μέρα και νύχτα
κι όποιος πεινάει
όποιος κοιμάται στο δρόμο
όποιος πεθαίνει και προσπέρασες
όλα είναι τώρα
τι περιμένουμε
ο κόσμος καταποντίζεται τώρα
η φωνή καιρό ακονισμένη
να φωνάξουμε τώρα
και να δώσουμε τώρα
να αγγίξουμε τώρα
να διεκδικήσουμε όλα για το τώρα μας
και τα ταξίδια εκείνα που αναβλήθηκαν για αύριο
κι όλα εκείνα τα λόγια που κρύψαμε στο στόμα
να πετάξουμε τώρα
πιασμένοι απ’ την ουρά ενός μπαλονιού
ψηλά ως τα σύννεφα
γιατί κι οι άνθρωποι τώρα είναι
κι όλες οι σκέψεις αύριο θα ‘ναι κουρασμένες
και το δίκιο μας
μέσα σ’ όλα το δίκιο μας
που όλο περιμένει το αύριό του
να χαράξει είπες
να μην ξυπνήσουμε τους γείτονες
μη γελάς τόσο δυνατά
ξάπλωσε σώπα
όμως τώρα είναι
κι η επιθυμία το πιο γερό ξυπνητήρι στον κόσμο
κι η αλήθεια μου - γεννημένη χρόνια
αύριο ίσως να ’ναι μια άλλη
πριν ακόμα να προλάβει να ειπωθεί
δεν περιμένω
την αυγή ή τον πόλεμο
ή αυτό το αιώνια αυριανό καλοκαίρι
αν θες να ζήσεις έλα
να ζήσουμε τώρα
και να μεθύσουμε
με όλα εκείνα τα χαμόγελα που βρίσκουμε στο δρόμο
κι όλα πιο δρόμος από ποτέ
μην πεις αύριο
τώρα είναι