«Τι κάνατε; Τι κάνετε;
Κάποτε θα πεθάνετε».
Με μια ανάσα και
μια εικόνα ασήμαντη πια
ήχους που δε θ’ ακούτε
για μια ιστορία ληγμένη.
Μ’ ένα πόνο στο τελευταίο κόκαλο.
Τι ανώφελοι υπολογισμοί…
Και τι κρίμα να μη διασκεδάζετε
αυτές τις στιγμές.
Ούτε μια φωτογραφία!
Τι θα ‘χετε να θυμάστε
απ’ το θάνατό σας;
«Τι κάνετε; Τι κάνετε;
Σύντομα θα πεθάνετε».
Μόνοι δε θα ‘στε -
τουλάχιστον κάποιοι θα σας σκεφτούν.
Δεν είναι αρκετό; Όχι;
Μα οι νεκροί δεν αρνούνται.
Αυτό δα το ξέρουν και τα παιδιά.
Περιμένετε φτερούγες λευκές
και ουράνιες σκάλες;
Μα δεν τα ‘χατε όσο ζούσατε;
Είστε λάτρεις της επανάληψης μήπως;
Οι νεκροί δεν επιτρέπεται ν’ απαντούν.
Αυτό δα το ξέρουν και τα παιδιά.
«Τι σκέφτεστε; Τι κάνετε;
Αύριο θα πεθάνετε».
Δε σας το ‘πε κανείς χριστιανός;
Βουδιστής; Επιστήμων έστω;
Σας ξεγέλασαν όλοι λοιπόν;
Και πως θα τους σγχωρέσετε
τώρα πια που δεν το μπορείτε;
Γιατί είστε μια κρύα μάζα
πέτρωμα δίχως χρόνο
ούτε καν μια τρύπα στα σύννεφα.
Δείτε επιτέλους τα πράγματα!
Αυτά που δεν αντέχετε.
«Πείτε λοιπόν τι κάνετε
σήμερα σαν πεθάνετε».
Βλέπω το χαμόγελο ενός πεύκου
όπως ο ήλιος κοροϊδεύει τις σκιές.
Η ζωή είναι σύντομη και τα κτίρια γκρίζα
τ’ απογεύματα. Όταν πλαγιάζω
θυμάμαι όμως θέλω να ξεχνώ.
Γεμάτη πληγές η μνήμη
αλλά δεν είναι όλα σοβαρά.
Κάποιες φορές ζυγίζω βήματα
σε διαβάτες των δρόμων.
Έπειτα παραμιλώ
και πια δε θυμάμαι
παρά σοκάκια παιδικά
όταν το μεσημέρι
κατηφόριζε με ποδήλατα
στην αλμύρα της πρώτης περιπέτειας.
«Σκεφτήκατε τι κάνατε
ώσπου να πεθάνετε;»
Γίνανε πολλά τ’ αγκάθια της σιωπής
και το φεγγάρι πάλι κρύφτηκε
πίσω από ψέματα.
Μια νύχτα προσμένω με βροχή
ν’ ακουστούν τα πλήκτρα του χρόνου μου
που τέλειωσε δίχως προορισμό
όπως αρμόζει άλλωστε
σε νομάδες των λέξεων.
«Αχ ζείτε λοιπόν! Τι ανακούφιση!
Μα και τι χυδαιότητα αυτός ο θάνατος!»