[author] Του Βαγγέλη Ιντζίδη [/author]
Κάθε μορφή ελέγχου αφού πρώτα δαιμονοποιήσει τη διαφορά την εξαγνίσει με τον τακτισμό μιας τελετουργίας. Η διάκριση της τελετουργίας θεμελιώνεται σε ένα “κριτήριο”. Θα επιτραπεί στο δαίμονα της διαφοράς να επιβιώσει προς όφελος της δικής μας λύτρωσης ή θα τον αφανίσουμε παίρνοντας εμείς τη θέση του; Αν δαιμονοποιήθηκαν οι Εβραίοι στο ΄Αουσβιτς, τη θέση του δαίμονα πήραν οι ναζιστές. Αν δαιμονοποιείται το ΄Αλλο τότε το Άλλο επανέρχεται δαιμομονοποιημένο με όλη τη φρίκη της παρενδυμασίας. Για αυτό δαιμονοποιούμε τους άλλους, μορφές ή σκιές του ΄Αλλου. ΄Εχουμε ανάγκη να μορφοποιήσουμε ως Δίκαιον το παράλογο των παρορμήσεών μας. Χρησιμοποιούμε το ΄Αλλο, κάθε διαφορά, για να αιτιολογήσουμε μέσα μας το αναίτιο της παρόρμησής μας, που ως αναίτια ψάχνει μια διαστροφική εκλογίκευση προκειμένου να μην βυθιστούμε στον τρόμο της αβύσσου. Αλλά το ΄Αλλο ως καθρέφτης μας πισογυρίζει τον τρόμο του αναίτιου που μας κυριεύει. Απαιτεί από εμάς να διαγνώσουμε το εντός μας αίτιο και να βιώσουμε τον πόνο του δικού μας τραύματος, του μόνου βιώματος που θα μας προσδώσει τη μορφή μας, τη λύτρωσή μας και την πραγματική μας άμυνα απέναντι στο φαινόμενο του θανάτου κάθε ζωής. Από μια τέτοια οπτική, είναι η επιλογή μας που θα σημάνει την καταστροφή ή τελικά τη σωτηρία μας. Θα πάρουμε τη θέση του δαίμονα για να απαλλαγούμε από κάθε τρόμο μέσω της δαιμονοποίησης ή θα αναγνωρίσουμε το ΄Αλλο εντός μας; Την μικρή διαφορά με τις μεγάλες συνέπειες; Τι επιλέγουμε; Να αναδείξουμε τον φασιστικό λόγο στο πρόσωπο και το λόγο της ψυχοπαθολογίας των ναζιστών ή να τον αναγνωρίσουμε εντός μας; Στην πρώτη περίπτωση ασχολούμεθα με τους εγκληματίες ρατσιστές και μόνον. Στη δεύτερη περίπτωση αναλαμβάνουμε την ευθύνη της κοινωνικής παθολογίας που τους αναδεικνύει ως τέτοιους ενώ είναι όπως ακριβώς είμαστε και εμείς. ΄Ανθρωποι και όχι δαίμονες. Μια άλλη κοινωνική οργάνωση της αλληλεπίδρασης είναι εφικτή. Γιατί η κοινωνία είναι αλληλεπίδραση (είτε με τη μορφή σύγκρουσης είτε με τη μορφή συναίνεσης). Και η δαιμονοποίηση είναι ένα προσωρινό παυσίλυπον για τον πόνο της ίδιας της ζωής. Ακριβώς όπως και με κάθε εξάρτηση. Λοιπόν θα απεξαρτηθούμε και πώς από κάθε εξάρτηση; Γιατί η δαιμονοποίηση είναι μια νόμιμη εξάρτηση που καθιστά την ανομία λογική. Ενώ πρόκειται για την απώλεια κάθε ταυτότητας. Την ανυπαρξία που θα υπάρχει ως μηχανή. Δίχως συνείδηση. Δίχως αυτή την όραση που οραματίστηκαν οι ποιητές και οι κήποι, που ως κήποι ΜΑΣ ΒΛΕΠΟΥΝ.
Στη δισκοθήκη του Καρλ Μαρξ\
(Βαγγέλης Ιντζίδης, 2013)
Ο δαίμων του εξαγνισμού !
******
Ο Βαγγέλης Ιντζίδης είναι εκπαιδευτικός γλωσσολόγος. ΄Εχει εκδώσει δύο ποιητικές συνθέσεις στις εκδόσεις Γαβριηλίδη, Χαιρετισμούς από την Ελλάδα και Η Βιογραφία του Χρόνου.Η δισκοθήκη του Καρλ Μαρξ είναι ένα σχέδιο σε εξέλιξη αποτυπώνοντας σημεία και τέρατα των καιρών.
