Cri Urbain
Συμπολίτης της αποξένωσης
ψάχνω το αξιόχρεο τού φόβου
με την ελπίδα πως παράπεσε
μες στο συρτάρι τών γιασεμιών.
Η νύχτα αυτή αργοκυλάει βαθιά
στο δίκταμο τής καυτής πέτρας.
Στο χιόνι τής ημίαιμης πλαγιάς
η αυγή ανταμώνει το λιόγερμα.
Θα σας πω τι είναι γιά μένα οργή:
Οργή είναι δυό απλωμένα χέρια
δίχως πρόσωπο και δίχως σώμα
στο φίλτρο δύο βλοσυρών ματιών’
σαν ένα υποτιθέμενο φόντο ζωής
σε γκρο-πλαν ακίνητης οδύνης.
Στο μεταξύ, ακόμα ο ουρανός
σαν κύκνος τού αργού θανάτου
ερμηνεύει αμφίσημα ρέκβιεμ.
Στούς κάδους τής Αχαρνών
αντηχούν απορρίματα ψυχών.
Οι επιστήμονες προειδοποιούν:
Ο απόλυτος αστικός θάνατος
έχει υψηλή νεωτερικότητα.
Στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου
ξεθωριάζω σαν παλιά ασφάλεια
γυρνάω και γερνάω κάθε στιγμή
με την ευχάριστη ψευδαίσθηση
μιάς κάποιας επανάστασης.
*****
Ώσμωση
Άκκιζε χρώματα η καρδιά
Και χαλινάρια ανάγλυφα
Κροτάλιζε η τεθλασμένη νύχτα.
Ηταν ανήσυχη η αγκαλιά
Τής δίχωρης θάλασσας.
Ο κήπος με τα λειψοφέγγαρα
Ύψωνε φθόγγους γιασεμιών
Και σιγοτραγουδούσε
Ονειρόσπιτα από ασβέστη.
Με πρόσμενε νωπός
Ο απόηχος της ανάσας
Τού κοριτσιού, καθώς
Ξεκούμπωνε το πέλαγος
Στη συμμετρία τού αστερία.
Με πρόσμενε το νυχτικό
Καίκι τών ματιών της, καθώς
Έπλεκε αγάπες αδυσώπητες
Στών αστεριών το παραγάδι.
Νωχελικά με πρόσμενε εκεί
Με τα φιδίσια μάτια της
Σαν μιά κλειδωμένη ανάμνηση,
Ενα αυλάκι φως στη σκοτεινή
Ώσμωση τού μέλλοντος.
Πώς έλεγε ο ποιητής:
“Το κρεβάτι μας είναι ένα καράβι
που πάει στο αύριο χωρίς εμάς”
******************
Εργαζομαι σαν ψυχίατρος στο 18Ανω. Διατηρώ το μπλογκ ποίησης, με το ονομα poetreated (www.panosx.blogspot.com)