ΑΠΟ ΤΟ ΩΜΕΓΑ ΣΤΟ ΑΛΦΑ
Γράφω γιὰ νὰ μὴν ξεχάσω τὶς παύσεις ἀπὸ μουσικὲς
ἀειθαλεῖς καὶ ἰχνήλατες ὅταν αἰθέρια
βήματα στρογγυλοκάθονται στὸ ἔσω δῶμα
ἐνῶ ἀναθυμιάσεις πικρῆς καιομένης βάτου
διαπορθμεύουν τὴν ὕπαρξη ἀπὸ τὸ ὠμέγα
στὸ ἄλφα ξανὰ καὶ ξανὰ μετέωρες.
Τὰ πικρὰ στιβαρὰ καὶ συνάμα ἀθίγγανα
κυοφοροῦν πάντοτε ἕναν ἐλαιῶνα
μὲ κεῖνο τὸ πράσινο τὸ χαλκεύοντας σὲ πεῖσμα
ἐλπίδα πάνω στὴ θλίψη τῆς ἄνοιξης.
Φτάνει μονάχα μιὰ μικρούλα παύση παρεστιγμένη
ἀπὸ ψωμάκι Ὀνουφρίου πενταετοῦς
λάθρα εἰσερχομένη στὴν Ἱστορία.
*
ΕΜΠΝΕΥΣΗ
Τὴν ἔμπνευση ἤ τὴν πιάνεις μὲ τὸ ρουθούνι τὴν ὥρα ποὺ εὐωδιάζει
ἤ τὴν ἐκβιάζεις καὶ σοῦ κλείνει πέταλα.
Στὸν Σωτήρη Σόρογκα
I
Τὴ γυροφέρνει Αὐτὴ ποὺ τὰ ὄνειρα ἕλκει σὲ καιροὺς
ἀσήμαντους. Τὴ λόγχη κρατάει νὰ διαπεράσει τὸ Φῶς.
Ὡστόσο ἡ ἄνοιξη χειμώνας ὕπουλος ἀκόμα
τὴ φοβερίζει. Κόρη ὀξύμωρη ἀκροζυγίζεται πάνω ἀπ΄τὸ μαῦρο
βλέμμα τῆς σπηλιᾶς εἰς ὑποψίαν ἀχτίνας. Τόσο τὸ λίγο ἀλλὰ
ἀρκετὸ τῆς ἀπάτης γιὰ μιὰν ἀκόμη σκηνοθεσία. Ἐπειγόντως
ἐπικίνδυνη.
II
Ἐπιτέλους. Ροδόχροες βραγιὲς ἀτλάζι.
Ἀπὸ τὸ χῶμα κάτω σὲ ἀναμονὴ πυρροὶ οἱ νεκροὶ
ποιὸς θὰ βυθίσει οὐρανὸ στὴ ρίζα νὰ βαφτίσει.
Κι Αὐτὴ ποὺ τρέχει ξέφρενη τὴν Ὀμορφιὰ πῶς θὰ τῆς πεῖ
χωρὶς νὰ τὴν προδώσει;
III
Ἀπ΄τοῦ καιροῦ τὰ βάσανα ξέχασε πῶς νὰ μεριμνᾶ.
Τὸ πλοῖο μανουβράρει μὲ τό΄να μάτι ξέμπαρκο κι ἀπ΄ἔκει
ἀφουγκράζεται τὴ θάλασσα μ΄ὅλα τ΄ἀρώματά της.
Τὴν πιάνει ἀπ΄τὸ ρουθούνι καὶ σὰν στεριὰ ξυπόλητη
τὴν περπατᾶ.
Κοιμήσου ὥρα ἐαρινὴ κι ἐγὼ σ΄ἀπολεπτίζω…
The post Παναγιώτα Λάσκαρη, Δύο ποιήματα appeared first on Ποιείν.