Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι (μουσική: Διάφανα Κρίνα)
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μες την κρύα μου κάμαρα όπως έζησα: μόνος.
Στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν’ ακούω
και τους γνώριμους θόρυβους που σκορπάει ο δρόμος.
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μέσα σ’ έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία.
Θα με βρουν στο κρεβάτι μου, θε να ‘ρθει ο αστυνόμος.
Θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.
Απ’ τους φίλους που παίζαμε πότε πότε χαρτιά,
θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: Τον Ουράνη
μην τον είδε κανείς; Έχει μέρες που χάθηκε…
Θ’ απαντήσει άλλος παίζοντας: Μ’ αυτός έχει πεθάνει!.
Μια στιγμή θ’ απομείνουνε τα χαρτιά τους κρατώντας,
θα κουνήσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι.
Θε να πουν: Τι ‘ναι ο άνθρωπος! Χθες ακόμα εζούσε…
και βουβοί στο παιχνίδι τους θα βαλθούνε και πάλι.
Κάποιος θα ‘ναι συνάδελφος στα ψιλά που θα γράψει
πως προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένην,
νέος γνωστός εις τους κύκλους μας, κάποτε είχε εκδώσει
μια συλλογή ποιήματα πολλά υποσχομένην.
Κι αυτή θα ‘ναι η μόνη του θανάτου μου μνεία.
Στο χωριό μου θα κλάψουνε μόνο οι γέροι γονιοί μου
και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσσιους παπάδες,
όπου θα’ ναι όλοι οι φίλοι μου κι ίσως ίσως οι οχτροί μου.
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
σε μια κάμαρα ξένη, στο πολύβοο Παρίσι.
Και μια Καίτη θαρρώντας πως την ξέχασα γι’ άλλην,
θα μου γράψει ένα γράμμα και νεκρό θα με βρίσει…
*
Αν νοσταλγώ (μουσική: Ενδελέχεια)
Αν νοσταλγώ δεν είναι εσάς, αγάπες περασμένες
και τις στιγμές τις ευτυχείς μαζί σας που έχω ζήσει
Τα ρόδα σας τα μάρανα στα χέρια μου και τώρα
μέσα στης μνήμης το παλιό βιβλίο τα’ χω κλείσει
Μα είναι κάποιες άγνωστες, περαστικές γυναίκες
που μια στιγμή σταυρώνανε το βλέμμα τους μαζί μου
Τέτοιες που μείναν ο γλυκύς κι ανέφικτος μου πόθος,
ενώ ποιος ξέρει θ’ άλλαζαν για πάντα τη ζωή μου
Αν νοσταλγώ δεν είναι εσάς πόλεις όπου έχω ζήσει,
πόλεις που σας εγνώρισα και που σας έχω αφήσει,
μα κείνες ταξιδεύοντας που αντίκρισα ένα βράδυ
(Κι είδα μακριά τα φώτα τους, τ’ άπειρα, να χορεύουν
που ήταν σαν να με φώναζαν, που ήταν σαν να μου γνέφουν)
και που το πλοίο προσπέρασε, πλέοντας στο σκοτάδι
*
Οι γέροι ναυτικοί (Μουσική: Δημήτρης Κογιάννης)
Οι γέροι ναυτικοί σπασμένες άγκυρες
γεμάτες φύκια και σκουριά στο φυρονέρι.
Καράβια θαλασσόδαρτα που γύρισαν
μια μέρα στο λιμάνι απ’ άλλα μέρη.
Και τώρα δίχως άλμπουρα σαπίζουνε
στους γέρικους τους μώλους αραγμένα
ναυάγια που τα κύματα τα φέρανε
και τάχουνε στους άμμους ξεβρασμένα.
Σαν ήμασταν παιδιά μάς διηγήθηκαν
πως μια γλυκιά, ανοιξιάτικην ημέρα
είδανε ξάφνου μακριά στην πλώρη τους
σαν μια μεγάλη πέτρα, σμαραγδένια.
Ένα νησί κατάμονο κατάφυτο
πανέμορφον εφάνταζε στον ήλιο
στα σύνορα του κόσμου σαν να ήτανε
της γαλανής της χίμαιρας βασίλειο.
Ενώ μες στην υδάτινη επιφάνεια
μαζί με των ανθών την ευωδία
σκορπίζονταν υπέροχη, πρωτάκουστη
απ’ άγνωστο νησί, μια μελωδία.
Είδαν πίσω απ’ τα βράχια να προβάλλουνε
κεφάλια γυναικών και να κοιτάνε,
κι απλώνοντας τα χέρια για χαιρέτισμα
γλυκά, προκλητικά να τους γελάνε.
Κι οι ναυτικοί, σκυμμένοι απ’ το κατάστρωμα
σαν πάνω από ένα θαύμα λες σκυμμένοι
ακίνητοι, κρατώντας την ανάσα τους
κοιτάζαν τις σειρήνες μαγεμένοι.
Κανείς τους δεν μιλούσε -και καθένας τους
είχε τους άλλους όλους λησμονήσει-
Όλη η ψυχή τους ήτανε στα μάτια τους,
έτοιμη προς εκείνες να πηδήσει…
*
Οι νέες των επαρχιών (Μουσικής: Γιάννης Γλέζος)
Τις νέες συλλογίζομαι στις απομακρυσμένες
Τις επαρχίες τα χλωμά και κρύα δειλινά
Όταν πίσω απ’ το τζάμι τους κοιτάν στηλά στο δρόμο
Κι αναστενάζουνε γιατί κανένας δεν περνά
Πότε θα’ρθεί πότε θα’ρθεί τα γαλανά
Βασίλεια της χίμαιρας μ’ ερωτικά ανοιγμένη
Την αγκαλιά κι ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη
Αχ και γιατί τόσο πολύ ν’ αργεί; Τι περιμένει;
Όπου ανταλλάσσουν καρτ ποστάλ – «Ιδίως τοπία κι άνθη»
Και διατηρούν ρομαντική, κρυφά, αλληλογραφία
Με κάποιον νέον που μ’άπειρα χαρίσματα τον πλάθουν
Κι εκείνος είναι ένας γραφεύς σε κάποια Δημαρχία
*
Ειναι κάποια νησιά (Μουσική: Χαρά Τσεκούρα)
Είναι κάποια νησιά που σαν πλοία
μέσ’ στα πέλαγα, λεν, ταξιδεύουν:
όσοι τα’ δανε, μάταια πλέον
να τα δούνε ξανά τα γυρεύουν˙
είναι κάποια νησιά που ακόμα
πόδι ανθρώπου δεν έχει πατήσει:
-Πώς τα βρήκες, Ψυχή μου, και πήγες
κι από τότες δεν έχεις γυρίσει;
The post Κώστας Ουράνης, Πέντε μελοποιημένα ποιήματα appeared first on Ποιείν.