Διψάς του στίχου το πουλί / Μουσική: Ορφέας Περίδης
Διψάς, του στίχου το πουλί,
της ξενιτιάς τ’ αγέρι
μα ο κόσμος έχει ξενιτιές
κι ο κόσμος δεν τις ξέρει..
Μην πεις: “Δεν καταδέχομαι!”,
μην πεις: “Κι αχ, πώς να κάμω;”
Πιάσε το στίχο σου σκυφτός,
σαν το ψωμί από χάμω.
*
Δρομί, δρομάκι / Μουσική: Νότης Μαυρουδής
Δρομί, δρομάκι της φραγής,
μην πολυβιάζεσαι να βγεις,
μα ας είναι οι βόλτες σου πολλές
απ’ τα μαγκάνια, απ’ τις ελιές.
Στενό δρομάκι της φραγής,
όλο να πας κι όλο ν’ αργείς,
απ’ τα περβόλια, απ’ τις ελιές,
κι απ’ τ’ ουρανού τις αγκαλιές.
Κάθε κρυφό σου δε βαστά
ούδ’ έξι βήματα σωστά
μα μόλις στρίψει το τειχί,
κι αρχίζεις άλλα απ’ την αρχή.
Μέσα στις βόλτες σου θα βρω
ένα εκκλησίδι με σταυρό,
το γαϊδουράκι τ’ αρφανό
που λιγουρεύει για σανό.
Το νήπιο που παραπατεί
πλάι στην κυρούλα τη σκυφτή,
και τ’ αξυπόλητο παιδί
που γλυκά λόγια τραγουδεί.
(σημ. {λόγια γλυκά που τραγουδεί})
Ψιλό δρομάκι της φραγής
πούθε θα πας, πούθε θα βγεις;
Θα `χεις, το ξέρω, στο πλευρό,
κι άλλο εκκλησίδι με σταυρό,
το σκύλο, δίπλα στο βοσκό,
που δε μου οσμίζεται κακό
και το γοργό το δουλευτή
με το βασιλικό σ’ αυτί.
Σαν το βιβλίο σε μελετώ,
κατεβατό, κατεβατό,
(σαν) ανοιγμένο αλφαβητάρι
απάνω στου Θεού τη χάρη.
*
Ο κούκος / Μουσική: Νένα Βενετσάνου
“Κούκου! Κούκου!” Κούκος και λαλεί.
Τι χαρά! Τ’ ακούσατε, παιδιά;
Άνοιξη φωνάζει το πουλί!
“Κούκου! Κούκου!” δεύτερη φωνή.
“Δέντρα, ανθίστε, βγάλετε κλαδιά!
Χαίρεστε και λάμπετε, ουρανοί!”
“Κούκου! Κούκου!” τρίτωσες, πουλί.
Αγαθή, χαρούμενη καρδιά,
σ’ αγαπώ να το ’ξερες πολύ.
*
Αλήθεια η κάψα / Αργύρης Μπακιρτζής
Αλήθεια, η κάψα είναι πολλή,
μα μην αναστενάξης,
μόν’ πες πως πας στη σύναξη
της υστερνής σου τάξης.
Τούτο δεν ήταν το στενό
και τούτο το λιοπύρι;
–μα η ζέστα ήταν ξεφάντωμα
κ’ η λαύρα πανηγύρι.
Ένα χαμοπαράθυρο
κατά τον ήλιο εκλειούσε
κι’ από τις γρίλλιες κατά γης
το φως σταλοβολούσε…
Θυμάσαι; Εδώθε διάβαινες
όταν κινούσες, όταν
στο ασβολερό το γύφτικο
τ’ αμμόνι ονειρευόταν.
Πες, πες, στο σπίτι εκεί βαθειά,
στα μέσα απ’ το μπαλκόνι,
κάθεται ακόμα η μάννα σου
σκυφτή, και σε μπαλλώνει·
και πες, πες, στα παράθυρα
της υστερνής σου τάξης
κρέμονται τα τριαντάφυλλα
–και πας να τα συνάξης…
*
Σκοπός χαμένος / Μουσική: Νίκος Ξυδάκης
Εγώ δεν έμοιασα ποτέ
Με τους μικρούς τραγουδιστές
Που απ’ τα παράθυρα περνούν
Και τραγουδούν, πολλοί, και πάνε …
Κάτω απ’ τον άδειο ουρανό
Τι μ’ έχει κάνει να πονώ
Κι ωστόσο, να σωπαίνω, εμένα;
Και να γυρεύω μοιρασιά
Μες στα τραγούδια, εγώ, τα ξένα
Δούλευα μέσα μου να πω
κι εγώ (ποιος ξέρει!) έναν σκοπό
Που μέσα μου με τρώει, με πνίγει
Και δε μπορούν τα χέρια σου τα χέρια μου να βρουν
Και την ψυχή μου που κρυώνει…
The post Τέλλος Άγρας, Μελοποιημένα ποιήματα appeared first on Ποιείν.