Το 1961, όταν υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία στα Γιάννενα, πήγα στη Θεσσαλονίκη για να γνωρίσω τον Μανόλη Αναγνωστάκη, τον οποίο διάβαζα και εκτιμούσα. Του είχα ήδη ταχυδρομήσει ορισμένα μου ποιήματα και του είχαν αρέσει, όπως και στη γυναίκα του, τη Νόρα, η οποία αμέσως μού έκανε το τραπέζι και μου φέρθηκαν πολύ φιλόξενα. Ο Αναγνωστάκης λίγο καιρό μετά τα έστειλε και δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Νέα Πορεία», τα οποία αποτελούν και την πρώτη μου εμφάνιση στα γράμματα, όπως με ενημέρωσε κάποτε ο Αλέξανδρος Αργυρίου, καθώς εγώ μέχρι τότε νόμιζα πως η πρώτη μου εμφάνιση ήταν με την πρώτη μου ποιητική συλλογή, «Συνοικισμός», το 1962. Θυμάμαι, επίσης, ότι είχα στείλει στον Αναγνωστάκη και μια φωτογραφία που είμαι στην αποθήκη του λόχου φορώντας τη στρατιωτική μου στολή και είχα γράψε πάνω σε αυτή: «Αυτοί δεν είναι οι δρόμοι που γνωρίσαμε». Τον θεωρούσα ας το πούμε κατά κάποιον τρόπο ως «πνευματικό»« μου «πατέρα».
Από τότε αρχίσαμε μια μικρή αλληλογραφία και μια κατά καιρούς τηλεφωνική επικοινωνία. Του ταχυδρομούσα ορισμένα πράγματα που χρειαζόταν και δεν έβρισκε στη Θεσσαλονίκη, όπως ένα τεύχος του φιλοσοφικού περιοδικού «Δευκαλίων. Αργότερα, όταν πια εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, αρχίσαμε να κάνουμε πιο στενή παρέα και μια φορά τον μήνα βρισκόμασταν και από κοντά. Πήγαινα και στο ιατρείο του, ως ασθενής, μου είχε κάνει πολλές ακτινογραφίες για τις οποίες ποτέ δεν ζητούσε χρήματα, μού έδινε πάντα μια απόδειξη γράφοντας «μηδέν». Το 1980, μού ανέθεσε να επιμεληθώ το βιβλίο του «Παιδική μούσα- τραγούδια για την προσχολική και σχολική ηλικία» που κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις Αμοργός. Τότε υπέγραφα τις επιμέλειες που έκανα στα βιβλία ως Μάνος Ταξίδης. Στο βιβλίο εμπεριέχονται παλιές χαλκογραφίες του 19ου αιώνα τις οποίες εκείνος διάλεξε από αυτές που του έδινα.
Ποιητικά τον κατατάσσω στους λυρικούς ποιητές ακόμα και στα πολιτικά του ποιήματα. Σεβάστηκα το γεγονός ότι σταμάτησε να γράφει ποιήματα και ποτέ δεν του ανέφερα κάτι σχετικό. Ήταν όμως μέχρι το τέλος μανιώδης αναγνώστης, δίπλα του στην πολυθρόνα είχε μια τεράστια στοίβα με τα καινούρια βιβλία που του έστελναν. Τα διάβαζε και ύστερα η Νόρα τα έβαζε πίσω, σε ένα τραπέζι Για τα τραγούδια δεν συζητάγαμε πολύ, θυμάμαι όμως ότι του άρεσαν πολύ οι μελοποιήσεις του Θεοδωράκη και ορισμένα από τα δικά μου. Ο Μανόλης ήταν απόλαυση στην παρέα του, είχε αφάνταστο χιούμορ και έλεγε πολλά ανέκδοτα. Θυμάμαι τέλος, μια φορά ότι τον είχα δει στην Ομόνοια, νομίζω ότι ήταν αυτός , να μιλάει σε μια παρέα τριάντα ανθρώπων και επειδή ήταν πολύ ψηλός, να ξεχωρίζει το κεφάλι του. Εγώ ήμουν μέσα στο ταξί και τον άκουγα να μαλώνει μαζί τους για… το ποδόσφαιρο!
Πηγές:
Α. «Μάνος Ελευθερίου, “Μαλαματένια λόγια – Αυτοβιογραφική Αφήγηση (Καταγραφή- Επιμέλεια: Σπύρος Αραβανής- Ηρακλής Οικονόμου), εκδ. Μεταίχμιο, 2021 [από όπου και η συνοδευτική φωτογραφία της ανάρτησης]
Β. Μετρονόμος, τχ. 58, Αφιέρωμα στον Μάνο Ελευθερίου
The post Ο Μάνος Ελευθερίου για τον Μανόλη Αναγνωστάκη appeared first on Ποιείν.