έχουν κι οι πόλεις να πουν ιστορίες
δεκατρείς τρόποι να δεις ένα κοτσύφι
StevensWallace
πόλη θύμα
θα ανοίξουν την πόρτα
θα μπούνε μέσα επειδή θα είναι για να μπούνε
θα πούνε
πέθανε
επειδή ήμουν για να πεθάνω
θα βγάλουν τις μπότες
θα τρίξουν τα δόντια
επειδή στη γύμνια μου
τη γύμνια της πόλης μου θα δουν
πόλη θύτης
θα ανοίξουν την πόρτα
θα μυρίζει η γειτονιά χνώτο ζώου
θα σβήσει
η κιτρινισμένη λάμπα της οδού Ρακτιβάν
ο παλμός μου θα σβήσει
εσύ το ανέκφραστο κρανίο
μιας καθηλωτικής σιωπής
σ’ έχω διαλέξει
ν’ αφεθώ
να με κατοικήσεις
πόλη παρατηρητής
πίσω από παράθυρα
_κάπως έτσι γνωρίζονται οι άνθρωποι_
και οι ουρανοί τους
πόλη άνθρωπος
έξω μια πόλη σβήνει πρόσωπα
σβήνει λέξεις
σβήνει μνήμες
σβήνει δεκατρείς φορές τον κότσυφα της μέρας που γαλατοβύζαξες
σβήνει το κόκκινο στο μαντίλι
που λάτρευε το καρό γαλαζοπράσινο κουστούμι σου
κουστωδία η φωνή των γειτόνων
και τα σούρταφέρτα των γατιών
σέρνονται για λίγη καλοπέραση
σβήνει η φωνή
τινάζονται οι χορδές ίσα με
Besançon
Chambesy
και
Berlin να φωτίσουν τους υπονόμους
των χειλιών σου
σάπισε η πόλη στο στόμα μου
κατά πού να φτύσω
δεν ξέρω
*Δημοσιέυτηκε στο περιοδικό Intellectum, τχ 15, Μάιος 2019, σελ.13-14.
************************************************************************************************************
ie Städte haben ebenfalls Geschichten zu erzählen
Stadt Opfer
sie werden die Tür öffnen
werden reinkommen, weil es Zeit wird reinzukommen
werden erzählen
sie ist verstorben
weil es für mich Zeit wurde zu versterben
sie werden die Stiefel ausziehen
werden ihre Zähne knirschen
weil sie in meiner Blöße
die Blöße meiner Stadt sehen werden
sie werden die Tür öffnen
die Nachbarschaft wird nach Mundgeruch von Tieren riechen
erlöschen wird
die vergilbte Lampe auf der Raktivanstraße
mein Puls wird erlöschen
du der ausdruckslose Schädel
eines lähmenden Schweigens
habe dich ausgesucht
mich dir zu ergeben
um mich zu bewohnen
hinter Fenstern
_ so irgendwie lernen sich die Menschen kennen_
sowiederenHimmel
draußen löscht eine Stadt Gesichter
löscht Wörter
löscht Erinnerungen
löscht dreizehnmal die Amsel jenes Tages an dem du Milch saugtest
löscht das Rote an dem Taschentuch
das deinen blau-grün karierten Anzug verehrte
ein Gefolge die Stimmen der Nachbarn
und das Hin und Her der Katzen
schlurfen eines sorgenfreien Lebens halber
die Stimme erlischt
die Stimmbänder dehnen sich aus bis hin zu
Besançon
Chambesy
und
Berlin die Kloaken zu beleuchten
deiner Lippen
die Stadt verfaulte in meinem Mund
in welche Richtung soll ich spucken
weiß ich nicht
Η Αναστασία Γκίτση γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Καθηγήτρια θεολογίας με μεταπτυχιακές σπουδές σε Γαλλία και Ελβετία. Τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στο Ελληνικό Γυμνάσιο/Λύκειο Νυρεμβέργης. Έχει δύο προσωπικές ποιητικές συλλογές και δεκάδες συμμετοχές σε ανθολογίες. Αρθρογραφεί σε έντυπο κι ηλεκτρονικό τύπο. Είναι υπεύθυνη ύλης του περιοδικού και των εκδόσεων Intellectum. Δημιουργός του καλλιτεχνικού τριπτύχου “Sygorma” όπου η ποίηση εναρμονίζεται με την μουσική και τα εικαστικά. Είναι μέλος των: Ε.Λ.Θ, Poets’ Circle, Griechischer Kunstclub Nürnberg e.V. Έχει βραβευτεί/επαινεθεί για ποιήματά και διηγήματά της, μεταξύ άλλων, από τους: Griechischer Kunst und Literatur Verein, Union of European Writers και MusicHeaven, Αναγνώστης. Στο θέατρο έχει μεταφερθεί ποίησή της από: Contact Ensemble, Trickortreat και Persona non grata. Πρόσφατα παρουσιάστηκε Videopoem της στο Εθνικό Γερμανικό Μουσείο Νυρεμβέργης.
Πλήρης εργογραφία: http://www.biblionet.gr/author/87979/Γκίτση,_Αναστασί
The post Αναστασία Γκίτση, «έχουν κι οι πόλεις να πουν ιστορίες» / “ie Städte haben ebenfalls Geschichten zu erzählen” (μετάφραση στα γερμανικά: Κατερίνα Λιάτζουρα / Katharina Liatzoura) appeared first on Ποιείν.