Αγάπη
Ένα μήνα τώρα, δε σε είδα ούτε μιά μέρα.
Καμιά αλλαγή. Ίσως να ‘μαι πιο χλωμή,
λίγο νωθρή, πιο σιωπηλή. Φαίνεται, μπορεί
και ζει κανείς χωρίς αέρα.
Ζέστη
Βαρειές, κατάκοπες οι μέρες γυρνάν αργά, σα μουλάρια στο αλώνι.
Κατακαλόκαιρο χτυπάει τα πατζούρια.
Η κάψα ανέβηκε απ’ τον κήπο και στα δωμάτια τρυπώνει.
Αχ, πώς νιώθω την έλλειψη της παγερής καρδιάς σου.
Νίκη
Είσαι σαν τη Νίκη της Σαμοθράκης
στο Παρίσι, αγάπη που δεν τελειώνεις!
Αν και νεκρή, με τον ίδιο ζήλο πάντα τρέχεις,
όπως τα κομμένα χέρια σου απλώνεις.
Ροζ Μαγεία
Σε μιά χρυσή, μέσα, φωτιά
θα κάψω ροζ τριαντάφυλλο,
κλώσσας μικρό μαύρο φτερό
και μιά ανθρώπινη καρδιά.
Κανέναν δε θα φαρμακώσω,
κανένας δε θα σκοτωθεί,
άλλου δεν είν΄η καρδιά αυτή,
τη δική μου, μοναχά, θα δώσω.
Περιστέρι δε θα πνίξω,
το ξόρκι μου αίμα δεν το φτιάνει,
σ’ ένα μαγικό καζάνι
την ψυχή μου θε να ρίξω.
Τηλεγράφημα
Το μήνυμα έτρεξε γρήγορα στο σύρμα με μαχαίρι,
σαν ακροβάτης με μιά ομπρέλα στο σκοινί,
την προκαθορισμένη ώρα, άπνοα, να καταφέρει,
να με σκοτώσει την καθορισμένη τη στιγμή.
Βιολέτες
Οι βιολέτες και τα λουλούδια τ’ άλλα, δε θέλαν χείλια η μάτια,
χέρια που σπάνε, μαλλιά που γίνονται γκρι
προτίμησαν στο γρασίδι να σιωπούν, στ’ απόμερα τα μονοπάτια,
προτίμησαν να μην είναι ούτε ευτυχή ούτε δυστυχή.
Οι βιολέτες δε θέλαν να καούν στων πολυκατοικιών τις πυρκαγιές.
Οι βιολέτες δε θέλαν να πεθάνουν στο κρεβάτι, μ’ ένα φόβο η μιά κραυγή.
Δε θέλαν να ‘ναι πιο έξυπνες, πιο μεγάλες, πιο θερμές,
ευχήθηκαν ειρήνη μεσ’ στ’ άρωμα το σεμνό, το βιολετί.
Οι βιολέτες δεν ήθελαν αγάπη, λαχτάρα, αξίνα για αλληλογραφία.
Δε θέλαν τ’ όνειρά τους να δακρύζουν, όταν στο θάνατο κανείς τα απολείπει.
Προτίμησαν της χρυσής μέλισσας την καθημερινή αδιαφορία,
που δεν θα τους κλέψει την καρδιά, γιατί επίτηδες τους λείπει.
Ένα ακόμα καλοκαίρι
Φέτος μάταια μας υποσχέθηκε η φημισμένη
αστρολόγος, γι άλλη μια φορά, χαρά μεσ’ στη ζωή-
και σίγησε μπερδεμένη. Σε μας, μια καστανιά λαμπαδιασμένη
από λουλούδια, άνθισε, απόδειξη πως έσβησ’ άλλο ένα κερί.
~~~
Η Μαρία Παβλικόφσκα-Γιασνορζέφσκα γεννήθηκε στην Κρακοβία το 1891, σε οικογένεια γνωστών ζωγράφων. Και η ίδια ασχολήθηκε αρχικά με την ζωγραφική, αλλά σταδιακά αφοσιώθηκε στη συγγραφή θεατρικών έργων και κυρίως στην ποίηση. Θεωρείται η πιο σημαντική λυρική ποιήτρια του Μεοοπολέμου στη χώρα της. (“Σαπφώ της Πολωνίας”). Πέθανε το 1945 στο Μάντσεστερ της Αγγλίας, όπου είχε καταφύγει με τον σύζυγό της, στην αρχή του πολέμου.
The post Maria Pawlikowska-Jasnorzewska (1891-1945), Ποιήματα (μετάφραση-επίμετρο: Κώστας Μαντζάκος) appeared first on Ποιείν.