Joaquín Pasos (Nicaragüa, 1914-1947), Τρία ποιήματα (μετφρ. – επίμετρο: Στέργιος Ντέρτσας)
ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ
Ο δικός μας άνεμος μανιασμένος ουρλιάζει
μέσα από θεόρατους φοίνικες
υπόκωφοι βρυχηθμοί κατεβαίνουν απ’ τα φλεγόμενα ουράνια
με γλώσσες λεοπάρδαλης
ο δικός άνεμος μανιασμένος πέφτει απ’ τα ύψη.
Ο γδούπος του σώματος του δονεί τις ρίζες
των μεγάλων δέντρων
βγαίνουν απ’ το έδαφος τα σκαθάρια
τα αρσενικά φίδια.
Ο δικός άνεμος μανιασμένος ακολουθεί
τη βρεγμένη του στράτα
είναι ο μελανός ζωμός τού απόβραδου
που τον πίνουν οι άγριοι ταύροι
είναι ο τιμωρός κάμπος.
Οι άνδρες ακούνε βουβοί
τους στεναγμούς τού αγέρα
με την ψυχή σακαταμένη, το κορμί ορθωμένο
τα πόδια και την όψη από πηλό.
Οι νέες ινδιάνες βγαίνουν στην αυλή,
σκίζουν τις πουκαμίσες τους
προσφέρουν στον άνεμο τα γυμνά τους στήθη,
κι εκείνος αναλαμβάνει
να τ’ ακονίσει
σαν να ‘ναι ηφαίστεια.
********
H ΧΟΡΩΔΙΑ
Η σκληράδα της δουλειάς πάνω στο στέρνο
τα βαριά χέρια πάνω στα στήθη
απαιτούν κορμούς καινούργιους απ’ τα κορμιά
άρτο και οίνο απ’ τα στοιχειά
κομμάτια πραγματικότητας από το όνειρο.
Τα ξύλα ανοίγουνε και τρίζουν σε πόθους
τα ιερά μαδέρια που χτίζουν και καίνε
τις εργατικές εστίες
ο ξυλουργός φλεγόμενος φτιάχνοντας
πιο πολλούς ξυλουργούς
το έπιπλο στις φλόγες και οι χυμοί να τρέχουν
προς τα σημεία των βλασταριών,
προς το βλαστάρι της πυράς.
Ω, χυμέ σταματημένε , ω ελπίδα των φύλλων,
αντιληπτή καθώς αναπνέεις στους καρπούς
μια ακόμη φορά θα βαδίσεις προς τη ζωή!
Ω βλαστάρι φυλαγμένο στο ντουλάπι,
ω ρόδο της πόρτας , ω ανθέ της γλάστρας,
ω φρούτο που γεννιέται μοναχό από τον οπωροπώλη!
Ω καινούργιε έρωτα της ξυλουργικής
ω παμπάλαιε έρωτα της ξυλείας
ω καρδιά αιώνια του κέδρου της Μαρίας!
*
ΕΜΕΙΣ
Είμαστε απροστάτευτοι σε έναν δύσοσμο κόσμο,
ο αέρας γελάει μαζί μας,
το νερό γελάει μαζί μας.
Η φωτιά φεύγει, δεν μπορούμε να τη φυλάξουμε μόνη,
σου λέω πως γελάει μαζί μας.
Για να ‘χεις το δέντρο πρέπει να το φυτέψεις στη λάσπη.
Για να έχουμε τη λάσπη, χρειαζόμαστε να πεθάνουμε μαζί.
Το φρούτο που τρως ήταν ο παππούς σου που γίνηκε σκόνη,
αργότερα το κεφάλι σου θα γίνει καρύδα,
τα δέντρα γελάνε μαζί μας.
Ο αέρας που αναπνέεις βγαίνει από δυο λάκκους,
το νερό που πίνεις βγαίνει απ’ τους πόρους,
κοροϊδεύουνε οι σαύρες, κοροϊδεύουνε τα ιγκουάνα,
τα ζώα γελάνε μαζί μας,
είμαστε απροστάτευτοι σε έναν δύσοσμο κόσμο…
The post Joaquín Pasos (Nicaragua, 1914-1947), Tρία ποιήματα (μετάφραση: Στέργιος Ντέρτσας) appeared first on Ποιείν.
