***
Θα έρθει κάποτε ένας καιρός
έλεγε ο φασίστας στον δουλέμπορο, που
θα απαγορεύουμε στον άνθρωπο να εκφέρει λέξεις
στο όνομα του ανθρωπισμού.
Σιγά, του αποκρίθηκε ο δουλέμπορος
μην κάνουμε και δουλεμπόριο στο όνομα της αγάπης.
Ανόητε, φιλάς εικόνες και αγοράζεις θυμιατά
ενοίκια πληρώνεις για το νεκρό κορμί σου
από τη μύτη σου και πέρα, όμως, δε βλέπεις.
Και πήρε στην αγκαλιά του μια βάρκα
κι άρχισε να φουσκώνει την ιδέα του
σα θεός που πρωτοσκέφτηκε τον χαμαιλέοντα.
***
Είχε γίνει πια εμμονικός.
Πρέπει να καταστραφεί η Καρχηδόνα
πρέπει να καταστραφεί.
Δεν ήταν όμως, ένας, ήταν πολλοί.
Ο κόσμος είχε μπερδευτεί
δεν ήξερε πια ποιον να πιστέψει.
Είχε πειστεί πως η Καρχηδόνα
πρέπει να καταστραφεί
κι αλάλαζε ασκόπως κοιτάζοντας πότε τη Δύση
πότε την Ανατολή.
***
Θα γίνω η γαργαλόμυγα και θα σε γαργαλήσω!
Χαμογελούσε η κόρη του η μικρή
δυο δόντια πάνω, δυο δόντια κάτω
με μεταξύ τους κενό μικρό.
Όλη τη ζωή του ήθελε γιο
σα να ’ταν άλλος απ’ αυτόν
που ήθελε η ζωή του.
The post Δημήτριος Μουζάκης, Ποιήματα appeared first on Ποιείν.