Ο σπόρος
Μου πρόσφερες μια άγουρη σκέψη.
Το σώμα μου την κράτησε
χωρίς φροντίδα.
Έμεινε για πάντα σπόρος,
σπόρος εν τη γενέσει,
νεκρός εν τη γενέσει.
Η γένεση δεν προηγήθηκε αρκετά
δεν άφησε περιθώρια.
Δεν μπορεί όμως
πριν πεθάνει
ο σπόρος γεννήθηκε.
Ακόμα το σκέφτομαι.
Ας ήσουν άγουρος εσύ
τον σπόρο τον σκότωσα εγώ.
Τομή
Το βράδυ της πρώτης σφαγής
κανείς δε μας άκουσε.
Ακονίζαμε τα μαχαίρια
εναλλάξ, με σεβασμό
σαν σύμμαχοι.
Κάποια στιγμή ακονίζαμε ο ένας το μαχαίρι του άλλου.
Δεν είχε σημασία.
Τη μια λιγοψύχησα εγώ, την άλλη εσύ
τα μαχαίρια ακόμα εκεί.
Το πρωί μας βρήκε λειψούς
με πληγές διάφανες
σχεδόν αόρατες
σαν να ήταν από πάντα εκεί.
Κανείς μας δεν είδε αίμα.
Φοβάμαι μονάχα πως τέτοια σφαγή είναι μόνο η πρώτη.
Μετά
το μαχαίρι το συνηθίζεις
και η τομή γίνεται όλο και πιο βαθιά.
The post Aλεξάνδρα Σάνδη, Ποιήματα appeared first on Ποιείν.