ΔΑΚΡΥΣΜΕΝΑ ΜΑΤΙΑ
Δακρυσμένα μάτια νυσταγμένοι κήποι
όνειρα κομμάτια ας ήτανε να ζω
στους μεγάλους δρόμους κάτω απ’ τις αφίσες
στα χιλιάδες χρώματα ας ήταν να βρεθώ
Να `ταν η καρδιά μου λαμπερό αστέρι
να `ταν η ματιά μου δίκοπο μαχαίρι
αστραφτερό σπαθί μες το μεσημέρι
*
ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΛΗ
Όμορφη πόλη φωνές μουσικές
απέραντοι δρόμοι κλεμμένες ματιές
ο ήλιος χρυσίζει χέρια σπαρμένα
βουνά και γιαπιά πελάγη απλωμένα
Θα γίνεις δικιά μου πριν έρθει η νύχτα
τα χλωμά τα φώτα πριν ρίξουν δίχτυα
θα γίνεις δικιά μου
Η νύχτα έφτασε τα παράθυρα κλείσαν
η νύχτα έπεσε οι δρόμοι χαθήκαν
*
ΧΑΘΗΚΑ
Χάθηκα,
Μέσα στους δρόμους που μ’ έδεσαν για πάντα
Μαζί με τα σοκάκια, μαζί με τα λιμάνια
Χάθηκα,
Γιατί δεν είχα τα φτερά και είχα εσένα Κατινιώ
Γιατ’ είχα όνειρα πολλά
Και το λιμάνι,
και το λιμάνι είναι μικρό
Γιατ’ ήμουν πάντα μόνος
Και θα `μαι πάντα μόνος.
*
ΑΣΤΕΡΙ ΜΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙ ΜΟΥ (ΦΑΙΔΡΑ/ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ)
Αστέρι μου, φεγγάρι μου, της άνοιξης κλωνάρι μου
κοντά σου θά `ρθω πάλι, κοντά σου θά `ρθω μιαν αυγή
για να σου πάρω ένα φιλί και να με πάρεις πάλι.
Αγάπη μου, αγάπη μου, η νύχτα θα μας πάρει,
τ’ άστρα κι ο ουρανός, το κρύο το φεγγάρι.
Θα σ’ αγαπώ, θα ζω μες στο τραγούδι
θα μ’ αγαπάς, θα ζεις με τα πουλιά
θα σ’ αγαπώ, θα γίνουμε τραγούδι
θα μ’ αγαπάς, θα γίνουμε πουλιά.
Ο ποταμός είναι ρηχός
κι ο ωκεανός είναι μικρός
να πάρουν τον καημό μου.
Να διώξουνε τα μάτια σου
να πνίξουνε τους όρκους σου
από το λογισμό μου.
*
ΑΥΓΗ ΑΦΡΑΤΗ
Αυγή αφράτη, τσεκουριά στην πλάτη
απ’τις καμινάδες ξέφυγε η καπνιά
και κρεμάστηκε μεσ’ στα παράθυρα μας
Σκέπασε ατμός ατμός τον ερωτά μας
Η νύχτα απόλυτη γαλήνη
στα κρεμαστάρια σφαχτάρια τα ρούχα μας
*
ΝΥΧΤΑ ΜΑΓΙΚΙΑ
Ειν’ η αγάπη μου μακριά
δε φτάνει εκεί πουλί
είναι μακριά για να του πει
πως τ’ αγαπώ και ζω κι εγώ γι’ αυτό.
Νύχτα μαγικιά
χωρίς ελπίδα, χωρίς φεγγάρι
κοίμισε γλυκά
το πληγωμένο το παλληκάρι.
Ειν’ η αγάπη μου μακριά
δε φτάνει εκεί φιλί
είναι μακριά να του γλυκάνει
τη βαθιά, βαθιά, βαθιά πληγή…
*
ΝΥΧΤΑ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ
Ξάφνου μέσα στο σκοτάδι άναψε ένα φως
χερουβείμ, σεραφείμ σ’ έφεραν στη Γη
το φεγγάρι αρμενίζει στων ματιών σου την πηγή
Νύχτα μέσα στα μάτια σου
νύχτα και στην καρδιά σου
ο έρωτας κοιμήθηκε μέσα στην αγκαλιά σου
Καταπράσινα τα φύλλα τώρα σε φιλούν
χερουβείμ, σεραφείμ γλυκοτραγουδούν
είσαι ο πόνος ο μεγάλος, τύραννός μου και καημός
*
ΤΟ ΤΑΓΚΟ ΤΟΥ ΕΦΙΑΛΤΗ
Ποιος δεν ξέρει τον Εφιάλτη;
Ο Εφιάλτης ήταν ο πρώτος προδότης!
Τότε ακόμα η προδοσία ήταν αμάρτημα!
Θεοί και ανθρώποι τιμωρούσαν σκληρά τον προδότη.
Ποιος δεν ξέρει τον Εφιάλτη;
Αργότερα η προδοσία έγινε επάγγελμα!
Οι προδότες πηγαίναν στη δουλειά τους
όπως οι μαγαζάτορες στα μαγαζιά τους.
Πουλούσαν την πραμάτεια τους
και παίρναν το μισθό τους τακτικά.
Παντρεύονταν ανάμεσό τους
να μην προδώσουν της ράτσας τη σειρά!
Κι όμως όλος ο κόσμος θυμόταν ακόμα
την ιστορία του Εφιάλτη τόσα χρόνια!
Ώσπου η προδοσία γίνηκε αρετή!
Έγινε καθήκον
και για τους προδότες
θεσπίστηκε εύφημος μνεία ειδική!
“Στο σεμνό προδότη
τη μεγάλη προδοσία πιστοποιούσα
η πατρίς ευγνωμονούσα!”
Ποιος θυμάται πια τον Εφιάλτη;
*
Η ΑΓΑΠΗ ΖΕΙ ΜΕ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ
Μη με ρωτάς για τον καιρό
που ήμουνα εγώ το δάσος
κι εσύ βροχούλα τ’ ουρανού
πότιζες την καρδιά μου.
Η αγάπη ζει με τ’ όνειρο
και τ’ όνειρο πεθαίνει
όταν εκείνος π’ αγαπά
έχει μεράκι στην καρδιά
και τον καημό σωπαίνει.
Μίλα μου για τον αετό
που έχασε τα φτερά του
για τ’ αηδονάκι μίλα μου
που έχασε τη λαλιά του.
The post Γιάννης Θεοδωράκης, Απάνθισμα στίχων appeared first on Ποιείν.