ΤΟ ΑΧΑΝΕΣ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ
Το τραγούδι με τους
παραπεμπτικούς στίχους του
η μελωδία με το μέλος της
δεν ακούγεται πια
κι αν ακούγεται κάπως εμείς
δεν μπορούμε να την
αντιληφθούμε
γιατί καθώς μεγαλώνουμε
η αντίληψη πολιορκείται
από καινούργια όπλα
μέσα στο κάποτε απόρθητο
κάστρο της
κι η μνήμη; Ρωτά το νήπιο
Κάποτε ανακαλύπτω
πράγματα πανώριες
αρχαιότητες ας πούμε το πρώτο
ψαλίδι που μου αγόρασε η μάνα
μου με στρογγυλεμένες άκρες
όπως της είπε η νηπιαγωγός για
να μην τραυματίζομαι ή πάλι
αυτοκινητάκια από ατόφιο
σίδερο χωρίς δισκόφρενα και
αερόσακους
πράγματι η μνήμη μοιάζει με
κάταγμα
σ΄ ένα σημείο του σώματος
όπου δεν μπορεί να μπει γύψος
μοιάζει με πόνο που οδηγεί
σε ένα θεοσκότεινο
λαβύρινθο όπου ο Μινώταυρος
είναι ένα σωστό ερείπιο με
μια γνάθο καταφαγωμένη από
καρκίνο κι αυτός που
τον σκοτώνει ένα τέρας χειρότερο
μεταμφιεσμένο σε ήρωα
στο κάτω κάτω τι ήταν ο μίτος
ένα νήμα γελοίο οδοντικό ή
παρόμοιο με εκείνο που οι
μουσουλμάνες πετυχαίνουν
την ολική αποτρίχωση.
The post Γιώργος Καλοζώης, “Το αχανές κράτος της μνήμης” appeared first on Ποιείν.