ΑΛΛΟΘΙ
Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου,ελεύθερη απόδοση στο ποίημα «ΠΑΡΙΣΙ, ΟΧΤΩΒΡΗΣ 1936» του CESAR VALLEJO, σε μετάφραση του Ρήγα Καππάτου, από το βιβλίο “Γενική ανθολογία σύγχρονης λατινοαμερικάνικης ποίησης 1892-1975” των εκδόσεων “Εκάτη”
Απ’ όλα αυτά,εγώ μονάχα είμ’ αυτός που τώρα φεύγει.
Φεύγω απ’ το παγκάκι ετούτο κι από τα βρακιά μου φεύγω,
από τη μεγάλη θέση, από τις μικρές μου πράξεις,
από τη ζωή την ίδια, ανοιγμένη απ’ άκρη σ’ άκρη.
Γίνεται η εκφορά μου μες στην παιδική μου κούνια.
Απ’ τον κόσμο κυκλωμένο-κι όμως μόνο του και κρύο-
το θνητό ομοίωμά μου κάθε του σκιά τη διώχνει
και γλυστρά- απαλλαγμένο-απ’ τη Γη προς τη Σελήνη.
Δραπετεύω,ξεμακραίνω κι όσα πίσω μου αφήνω
πρέπει να δημιουργήσουν τ’ άλλοθι της ύπαρξής μου.
Η λάσπη κάτω απ’ το παπούτσι, το παπούτσι μου το ίδιο
και η τσάκιση του αγκώνα στ’ αδειανό πουκάμισό μου.
*Ελεύθερη απόδοση ποιήματος του Καίσαρα Βαλιέχο
*
ΑΝΙΚΗΤΟΣ
Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου,ελεύθερη απόδοση στο ποίημα «ΕΛΕΓΕΙΟ ΟΧΙ ΘΛΙΜΜΕΝΟ» του WASHINGTON DELGADO, σε μετάφραση του Ρήγα Καππάτου, από το βιβλίο “Γενική ανθολογία σύγχρονης λατινοαμερικάνικης ποίησης 1892-1975” των εκδόσεων “Εκάτη”
Είδα τη θύμησή σου να γυρνά στα χωράφια,
να λάμπει στις πόλεις, να διασχίζει τη νύχτα.
Είδα τη θύμησή σου να ψάχνει στα ράφια
και να βγαίνει κρατώντας της αγάπης τα σκήπτρα.
Κανείς δεν μπορεί να με νικήσει!
Των ματιών μου ο αγέρας,σαν πνοή και καφτάνι,
προστατεύει το θαύμα που δεν ήταν ν’ αντέξεις.
Στης σκιάς σου το ύψος η αιωνιότητα φτάνει,
μου φυσάει στο στόμα καλοκαίρια και λέξεις.
Κανείς δεν μπορεί να με νικήσει!
Είδα τη θύμησή σου,τη βαθειά σου αλήθεια
κι έτσι ανάλαφρο- πλέον-ο καιρός μ’ αναδεύει.
Είμαι σύννεφο πάνω απ’ ακατοίκητα σπίτια,
σαν ποτάμι στα χέρια μου η ζωή ταξιδεύει.
Κανείς δεν μπορεί να με νικήσει!
*Ελεύθερη απόδοση στο ποίημα «Ελεγείο όχι θλιμμένο» του WASHINGTON DELGADO
*
ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΒΡΟΧΗ
JOSE LUIS VEGAS, σε μετάφραση του Ρήγα Καππάτου, από το βιβλίο “Γενική ανθολογία σύγχρονης λατινοαμερικάνικης ποίησης 1892-1975” των εκδόσεων “Εκάτη”
Βρέχει ασταμάτητα και ξάφνου,
μια γυναίκα, σαν πουλί ξεπαγιασμένο,
προχωράει κι αποφεύγει τα νερά.
Τα μαλλιά της αντιστέκονται στο κρύο
και ανάμεσα στα πόδια της η φούστα,
τρομαγμένη καταφύγιο ζητά.
ΡΕΦ.: Από ποιο αστροπελέκι πηγάζει η δύναμή της,
από ποια νεροποντή τ’ όνομά της,
από ποιο λιανοβρόχι τα μάτια της;
Προχωράει σ’ ένα φόντο από τοίχους.
Οι βροντές, μα και του κεραυνού η λάμψη,
την κάνουν να βαδίζει βιαστικά.
Προχωράει αδιαφορώντας για όλα εκείνα
τα μυστήρια που το βήμα της ραντίζει,
που η φούστα της στον άνεμο κεντά.
ΡΕΦ.: Από ποιο αστροπελέκι πηγάζει η δύναμή της,
από ποια νεροποντή τ’ όνομά της,
από ποιο λιανοβρόχι τα μάτια της;
Ποια φωνή αγαπημένη, ποια βιασύνη;
Και οι χτύποι απ’ τα τακούνια της στο δρόμο
κατά ποιο αυτί γλιστράνε ηδονικά;
Την ομπρέλα της κρατά, προστατευμένη,
κι η φιγούρα της, η μόνη παρουσία
που τη νέκρα του τοπίου διασπά.
ΡΕΦ.: Από ποιο αστροπελέκι πηγάζει η δύναμή της,
από ποια νεροποντή τ’ όνομά της,
από ποιο λιανοβρόχι τα μάτια της;
*Ελεύθερη απόδοση ποιήματος του Χοσέ Λουίς Βέγκας
*
ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΑΣΤΡΟ
Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου,ελεύθερη απόδοση στο ποίημα «ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΑΣΤΡΟ» του HERMANN HESSE, σε μετάφραση της Σμαρώς Τάση , από το βιβλίο “ΕΡΜΑΝ ΕΣΣΕ-Ποιήματα” των εκδόσεων “Διώνη”.
Είμ’ ένα άστρο που τρώει από τη σάρκα του
για να φωτίσει τους δρόμους και τα πάρκα του.
Στον άπειρο ουρανό
στέκει και λιώνει από καιρό,
παρατηρεί τον κόσμο,
τον περιφρονεί.
Θάλασσα είμαι μ΄ αγριεμένα κύμματα
που στο λαιμό της φοράει καινούρια κρίματα.
Στα πάθη μου βουβός,
ο γητευτής του κανενός,
το σκοτεινό μουλάρι,
το παράφορο.
Η περηφάνεια, αυτή που με ανάθρεψε.
Η περηφάνεια,αυτή που μ’ εξαπάτησε.
Και νάμαι! Τριγυρνώ
σαν βασιλιάς χωρίς λαό.
Απ’ το δικό σας κόσμο
είμαι εξόριστος.
*Ελεύθερη απόδοση ποιήματος του Hermann Hesse
*
ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ
Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου,ελεύθερη απόδοση στο ποίημα «ΣΩΜΑ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΜΕΝΟ» του JORGE EDUARDO EIELSON, σε μετάφραση του Ρήγα Καππάτου, από το βιβλίο “Γενική ανθολογία σύγχρονης λατινοαμερικάνικης ποίησης 1892-1975” των εκδόσεων “Εκάτη”
Το δέρμα μου είναι πόρτα ανοιχτή
και το μυαλό μου άδειο σπίτι.
Η σάρκα μπαινοβγαίνει στη στιγμή,
τα όρια χλευάζει και τη φύση.
Οι άκρες των δαχτύλων μου μπορούν
τη μιά στιγμή ν’ αγγίζουνε το σύμπαν,
την άλλη,τις σανίδες του σπιτιού,
εκεί που πάτησες και νόμιζες δεν σ’ είδαν.
Δε με ορίζει κάποια φυλακή,
είμ’ ένα ζώο άχρονο κι αστείο.
Σαν κλαίω,παρασέρνω τους καλούς
και τους ανόητους να κλαίν το ίδιο.
Αν κάθομαι στο χώμα ή στα καρφιά,
χιλιάδες άγνωστοί μου μ’ αντιγράφουν.
Φυσάω του τσιγάρου τον καπνό
και σύννεφα γεννώ,που στην αυλή σου θα ‘ρθουν.
Αντίκρυσα την άσβηστη φωτιά
και ξέχασα μετά να ζήσω.
Εκεί, που ταξιδέψαν οι πολλοί,
δεν πήγα για να μη τους ενοχλήσω.
Είμ’ ένας μόνο κι ότι μ’ απειλεί,
τη μιά, με φέρνει πιό κοντά στους μόνους·
την άλλη,με κρατάει μακρυά.
Είμ’ ένας μόνο, μέσα στους δικούς του πόνους.
*Ελεύθερη απόδοση ποιήματος του Χόρχε Εδουάρδο Έγιελσον
`
*
ΕΝΩΣΗ
Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου,ελεύθερη απόδοση στο ποίημα «ΘΑ ‘ΡΘΕΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ» του ROBERTO JUARROZ, σε μετάφραση του Ρήγα Καππάτου, από το βιβλίο “Γενική ανθολογία σύγχρονης λατινοαμερικάνικης ποίησης 1892-1975” των εκδόσεων “Εκάτη”
Θα ‘ρθει μιά μέρα,όπου δεν θα χρειαστεί
να σπρώξεις τα ποτήρια για να πέσουν
ούτε απ’ το στόμα σου να βγάλεις τα καρφιά
για να καρφώσεις όσα είναι για ν’ αντέξουν.
Μήτε και πάλι,ταραγμένος και ωχρός,
τις πέτρες να πατάς για να σωπάσουν
ούτε το πρόσωπο των γυναικών να πιείς
με την κρυφή ελπίδα να χαμογελάσουν.
Θα ‘ρθει μια μέρα η μεγάλη ένωση.
Ακόμα κι οι θεοί θα μάθουν να μιλάνε.
Θα ‘ρθει μιά μέρα που ο αέρας κι η φωτιά
μες στων αιώνων τη σπηλιά θα τραγουδάνε.
Τότε δε θα ‘βρεις να υπάρχει διαφορά
ανάμεσα στο σώμα και στις σκέψεις.
Θα ‘ναι οι πέτρες σαν τα στήθη σου σκληρές
κι οι στίχοι ζυμωμένοι για να μη λαθέψεις.
*Ελεύθερη απόδοση ποιήματος του Ρομπέρτο Χουαρρόθ
The post Θανάσης Παπακωνσταντίνου, «Απροστάτευτος», εκδ. Αχός, 2021 appeared first on Ποιείν.