Ι.
Μη μου θυμίζεις τη νεότητα
Πέταλα ανθών που σκόρπισε ο χρόνος
Σαν φτεροκόπημα που σβήνει τρομαγμένο στη σιωπή
καθώς ανοίγει άγρια τα βλέφαρα η νύχτα
Μη μου θυμίζεις τα χαμένα
Άδικα ελπίδες στη ζωή μου χώρεσα
Με διαπερνούν μνήμες αλύτρωτες
Για όσα δεν θα κάνεις,
σε συγχώρεσα
Όλη μου η ζωή…
Κι ούτε ένας έρωτας.
ΙΙ.
Εκπτώσεις
Κρατώντας σφιχτά
το εισιτήριο στο χέρι του
πορεύτηκε
Σε λάθος τόπο
τρόπο κι εποχή
πώς βρέθηκε
διόλου δεν κατάλαβε
Και το εισιτήριο αντίκρισμα δεν είχε
Λαθρεπιβάτης θα έμενε
σε τούτο το ταξίδι
Σαν ιδαλγός
και νοσταλγός σε μια αξία
που ολοένα εξέπιπτε
Εκπτώσεις του Αυγούστου
Στα καταστήματα επιγραφές
κι όλα μισοτιμής
Όλα προσφέρονται
Κι όσα πωλούνται
μα κι όσα είναι ανεκτίμητα
Σε ένα σκοινάκι κρέμεται
εκτιθέμενο
ως και αυτό το όνειρό του
για να στεγνώσει
Και το εισιτήριο ένα απόκομμα
ακόμα
Σαν κάποιος κάποτε να το’χε θεωρήσει
και τώρα είχε λήξει .
ΙΙΙ.
Μέγιστη διάρκεια
Αιώνες μετά
η γερασμένη Σεχραζάντ
Γνωρίζει
Διηγήθηκε ιστορίες πολλές
κι έκανε
Στα χέρια της τύλιξε την ηδονή
και στην επιθυμία
προσηλώθηκε ολόψυχα
Κοίμισε τους φόβους του
και γιγάντωσε την ισχύ
Λίκνισε την αγάπη
την νανούρισε
Αφοσιώθηκε
Αιώνες μετά γνωρίζει
πως τώρα πια
η ζωή που της χαρίζεται
είναι από αδιαφορία .
The post Βασιλική Καστριώτη, Ποιήματα appeared first on Ποιείν.