Διπλός κατάσκοπος
Σε γυροφέρνει
μια εξομολογητική γρίπη
που αντιμάχεται
την έρπουσα αντιβίωση.
Δε γνωρίζω ανάγνωση εσώτερου βίου,
εξασκούμαι
σε αντιγραφές συμπεριφορών
διαβάζοντας ολοένα καλόβολα ρομάντζα,
έριδες και κουτσομπολιά.
Ούτε διακινδυνεύω τη βολή μου
για μια ξεγυρισμένη αλήθεια,
γιατί δεν είμαι καθόλου σίγουρος
ότι αντέγραψα σωστά την πραγματικότητα.
Ο πεπερασμένος εαυτός μας
παλεύει με το προφανές τέλος.
Δημοσιεύει τη μάσκα του
και αποδεικνύει τη φάτσα του.
Ποιος να ξέρει τι περιέχει το πρόσωπο,
όταν είναι κι αυτό
ένα από τα προσωπεία του.
Σε ταλαιπωρεί
μια εξαντλητική απορία γνώσης,
με κερδίζει
ολοένα
το νόημα που δε βρίσκω.
Όχι πια φίλοι
Τι σημαίνει όχι πια φίλοι;
Θα διαδίδω,
με εκδικήθηκες στο σώμα μου,
αδικώντας τις ανάγκες του
και ότι φυλάκισες μέσα του το μυαλό μου,
εξαιρώντας το από τις σκέψεις μου.
Να ορμάει στα κάγκελά του ζητώντας τις κουβέντες σου,
μια ερημιά προφανώς που θ’ αποφύγεις .
Ύστερα αποφάσισες κάτι που μόνο ο θάνατος ορίζει:
Έκλεισες μια πόρτα
και έφτιαξες δύο εξορίες.
The post Δημήτρης Τούλιος, Δύο ποιήματα appeared first on Ποιείν.