Ποτέ
Πότε ντυθήκαμε το τσουχτερό του πόθου δέρμα,
που δήμιος άσπλαχνος σου πριονίζει τον λαιμό;
Και το γλυκό το άγγιγμα σε σκοταδιού το τέλμα
πότε ζωή εχάρισε μέσα σε θάνατου διωγμό;
Πότε το κούμαρο πικρόγλυκο λιμπίστη μέλι
απ’ την κυψέλη που στα χείλη μας ξεσπάει πληγή ;
Να στάξει φλόγα, ζήλειας ν’ αποξεσκιστεί κουρέλι,
στρωσίδι ν’ απλωθεί για μας στην παγωμένη γη;
Πότε γι’ αγάπη μας οι ρίζες των δεντρών μεθύσαν
το καυχημένο στόμα του αχόρταγου ουρανού;
Οι θάλασσες πότε αγριέψανε, πότε βυθίσαν
στρατούς μέσα στου πάθους μας τον σαλεμένο νου ;
Γιορτάσαμε. Και όπως οι σκιές που ξεγελάνε,
νομίσαμε του έρωτα τρανέψαμε τον γιόμο.
Μα ο έρωτας βαθιά μισεί όσους δεν μαρτυράνε
κι έτσι Θεοί ξεμείναμε που πέθαναν στον δρόμο.
Χειμώνας
Το χωριό μας τον χειμώνα
σβήνεται από τον χάρτη
κάτασπρο φορεί σεντόνι
καραβάκι δίχως ξάρτι
Ερημιά και ησυχία
σπίτια που βαριά καπνίζουν
ζα κι ανθρώπους πια δεν βλέπεις
μόνον χνώτα που αχνίζουν
Κι εκεί δα στον μέγα βράχο
βουλιαγμένο μες στο χιόνι
το κυκλάμινο αναμμένο
προσκαλεί το χελιδόνι
The post Σοφία Ταϋγέτη-Πόταρη, Ποιήματα appeared first on Ποιείν.