Σταύρος Κουγιουμτζής, «Χρόνια σαν βροχή», εκδ. Ιανός ο μελωδός, 2005

Τρελοί και άγγελοι ( Ντύλαν Τόμας )

Τι κάθεσαι εδώ πέρα και σαπίζεις
εδώ δεν έχει τόπο να σταθείς
ανήμπορος στον ήλιο ανεμίζεις
συντρίμμια και κουρέλια μιας ψυχής

Τι κάθεσαι εδώ πέρα και πεθαίνεις
και ψάχνεις για καινούργιες προσευχές
το χάλασμα το βλέπεις και σωπαίνεις
φθινόπωρο κι αρχίζουν οι βροχές

Τι κάθεσαι εδώ πέρα και σαπίζεις
εδώ δεν αγαπάνε τους τρελούς
τις νύχτες ματωμένος φτερουγίζεις
μ’ ανύπαρκτα φτερά για τους πολλούς

Αυτά είπε σ’ ένα ποιητή δικό μας
και τράβηξε για το φεγγάρι ο Ντύλαν Τόμας

Η μπαλάντα της Μαρίας Πολυδούρη

Στο γραφείο σου εκεί στην επαρχία
Όλα τα’άφησες και μείναν όπως χθες
Στο συρτάρι μια παλιά φωτογραφία
Και οι ζωες μας δυο παράλληλες γραμμές

Ένα σύμβολο στον μώλο η σημαία
Ένα σύμβολο και συ μοναχικό
Κάθε βράδυ περπατάς στην προκυμαία
Με μια σφαίρα φυτεμένη στο μυαλό

Σ’ένα θέατρο που έπαιξες για λίγο
αποσπάσματα και ανόμοιες σκηνές
είπες φτάνει δεν αντέχω πια θα φύγω
με σκοτώνουν διαρκώς οι θεατές

Όταν ήρθες να με δείς στην Σωτηρία
και μου έφερες λουλούδια και γλυκά
όλα πέρασαν με μιας στην ιστορία
και χωρίσαμε σε λίγο φιλικά

Όταν ανθίζουν πασχαλιές

Είπες πως θα ‘ρθεις να με βρεις
μα γέρασ’ η καρδιά μου
κι ούτε πουλί φτερούγισε
μέσα στην ερημιά μου

Χελιδονάκι του Μαγιού
πόσο πολύ σου μοιάζω
όταν ανθίζουν πασχαλιές
κι όταν αναστενάζω

Αν δεις στον ύπνο σου ερημιά

Αν δεις στον ύπνο σου ερημιά
και δέντρα μαραμένα
θα κλαιν στον κήπο σου πουλιά
και μια καρδιά στα ξένα

Αν δεις στον ύπνο σου εκκλησιά
αν δεις την Παναγία
κάνε τον πόνο μου χαρά
το δάκρυ μου ευτυχία

Αν δεις σε χέρι παιδικό
πουλάκι πληγωμένο
πάρε τις στράτες να με βρεις
εγώ σε περιμένω

Κάπου νυχτώνει

Γύρνα τις ώρες που χάθηκαν απόψε
κοίτα που φεύγεις πώς κλαίει το δειλινό

Κάπου νυχτώνει κι ο ήλιος παγώνει
χάνεται ο δρόμος και πού να σταθώ
κάπου βραδιάζει μην κλαις δεν πειράζει
πες πως τελειώνει ο κόσμος εδώ

Αγέρας παίρνει απόψε τη ζωή μου
κλείνω τα μάτια που φεύγεις να μη δω