Η Νίνα Αλέξη επιστρέφει με το θεατρικό της έργο «Γυναίκες σε Κόκκινο Φόντο» αυτή τη φορά σε γαλλική μετάφραση από την Νάντια Χαραλαμπίδου. Οι «Γυναίκες σε Κόκκινο Φόντο» είχαν εκδοθεί στις αρχές του 2005 από τις Εκδόσεις «Δωδώνη» και έτυχαν μεγάλης ανταπόκρισης από το θεατρόφιλο αναγνωστικό κοινό. Η γαλλόγλωσση έκδοση κυκλοφορήθηκε από τις Εκδόσεις «Ελίκρανον» με ένα καλαίσθητο εξώφυλλο το οποίο επιμελήθηκε ο Μάριος Πασχάλης. Η πρακτόρευση του βιβλίου γίνεται από τις Εκδόσεις «Δωδώνη».
Το έργο αυτό, αγαπήθηκε πολύ από όσους το διάβασαν και οι κριτικές υπήρξαν διθυραμβικές, γι’ αυτό κι αξίζει να παραθέσουμε μερικά αποσπάσματα από αυτές. Στην παρουσίαση του βιβλίου ο δημοσιογράφος/θεατρικός κριτικός, Ηλίας Μαλανδρής είπε μεταξύ άλλων «… το θεατρικό σύμπαν της Νίνας Αλέξη αποτελείται από γυναίκες που αντιμετωπίζουν τα προβλήματά τους με την αφοπλιστική απλότητα της ζωής. Το έχω ξαναπεί .. οι διάλογοί της είναι το μεγάλο προτέρημα της Τέχνης της. Είναι τόσο αληθινοί που έχεις την εντύπωση ότι έχεις ζήσει μέσα σ’ αυτούς.. ότι τους ακούς συνέχεια. Κι αυτό είναι ίδιον της μεγάλης και σπουδαίας τέχνης, να ταυτίζεσαι σαν θεατής με τον ήρωα της σκηνής και ταυτόχρονα αυτός να παραμένει απόμακρος βυθισμένος στο δικό του συμπαντικό είναι.. Το έργο της Νίνας Αλέξη όπως και το προηγούμενο, έχει όλα τα προσόντα που συναντά κανείς σ’ ένα προικισμένο καλλιτέχνη…
Η δημοσιογράφος Σοφία Βούλτεψη είπε μεταξύ άλλων «Οι διάλογοι του θεατρικού έργου της Νίνας Αλέξη εκπροσωπούν την καθημερινότητα όλων των γυναικών όσο σπουδαίες και επιτυχημένες κι αν είναι… Θα ΄ρθουν και οι ποιήτριες είχε προφητέψει ο Αρθούρος Ρεμπώ, προσθέτωντας πως αυτό θα συμβεί όταν θα συντριβεί το καθεστώς της γυναικείας σκλαβιάς.. Τώρα που το καλοσκέφτομαι όταν ο Ρεμπώ έλεγε πως θα’ρθουν και οι ποιήτριες μπορεί να εννοούσε γυναίκες σαν τη Νίνα. Το πρόβλημα.. είναι πως εξακολουθεί να ισχύει η απάντηση που έδωσε ο Τόμας Τζέφερσον στους ευρωπαίους οι οποίοι χλεύαζαν τον νέο κόσμο επειδή δεν διέθετε ούτε καλλιτέχνες ούτε συγγραφείς. Αφήστε μας να ζήσουμε και ύστερα ζητήστε μας να δικαιώσουμε την ύπαρξή μας. Αυτή τη φορά η κραυγή αγωνίας προέρχεται από τις «Γυναίκες σε Κόκκινο Φόντο» της Νίνας Αλέξη. Ο θεατρικός συγγραφέας και κριτικός Σπύρος Νικολετάτος επισήμανε μεταξύ άλλων πως το έργο της Νίνας Αλέξη «Γυναίκες σε Κόκκινο Φόντο» όπως και το προηγούμενο «Ανάσταση Αγάπης» θα έπρεπε, οπωσδήποτε να ανέβουν σε μία από τις δέκα σκηνές του Εθνικού Θεάτρου.. η Νίνα Αλέξη κατόρθωσε να δώσει αυτό το κάτι το διαφορετικό στους χαρακτήρες της, …αν ανοίξετε το βιβλίο σε οποιοδήποτε σκηνή θα δείτε… ένα διάλογο ο οποίος πηγάζει από το θέλω της Αλέξη να φτιάξει όχι χάρτινους χαρακτήρες αλλά χαρακτήρες που έχουνε υπόσταση. Αυτό πραγματικά μας λείπει στο ελληνικό θέατρο.. το να βρεις αυτή την εποχή έργα που να σου μιλάνε στην καρδιά σου, στην ψυχή σου είναι πάρα πολύ δύσκολο… Διαβάστε το και θα ανακαλύψετε ότι υπάρχουν πράγματα τα οποία σας αφορούν.. υπάρχει αυτό που λένε οι αγγλοσάξωνες homework δηλαδή το διαβάζω και παίρνω δουλειά στο σπίτι, το βλέπω και θέλω να πάω σπίτι μου να σκεφτώ κάτι παραπάνω… Ο Παναγιώτης Αποστόλου έγραψε μεταξύ άλλων ότι πρόκειται για ένα «…εκπληκτικό σε πλοκή και υπόθεση έργο.. χρήσιμο, ευχάριστο, ανεπανάληπτης λογοτεχνικής και κοινωνικής αξίας». Ο Τάκης Νατσούλης χαρακτήρισε το έργο «θαυμάσιο» και σημείωσε στη στήλη του ότι «πρέπει να το διαβάσουν όλοι». Η Ελπίδα Πασαμιχάλη εκτίμησε μεταξύ άλλων πως «… το θεατρικό κείμενο της Νίνας Αλέξη «Γυναίκες σε Κόκκινο Φόντο» παραμένει «γυναικείο» χωρίς να λησμονεί πως είναι ανθρώπινο και διαχωρίζεται με τρόπο σαφή από τις υπερβολές και μερικές φορές υστερίες των μαζικών δημιουργημάτων του είδους. Συζητήσεις εκλεπτυσμένες, που προβληματίζουν τον αναγνώστη χωρίς να τον προσβάλλουν και χωρίς να καταφεύγουν στην σκανδαλοθηρία για να ξεχωρίσουν. Ο ηθοποιός Δημήτρης Παπαγιάννης μιλώντας για το βιβλίο επεσήμανε μεταξύ άλλων πως « στην τελευταία πράξη του έργου η Αλέξη κάνει μία μοναδική επίθεση ειρήνης και ανθρωπιάς .. είναι φοβερό το πως μπόρεσε μέσα σε αυτό το έργο να χωρέσει… ένα οδοιπορικό στις χώρες εκείνες όπου μαστίζονται οι άνθρωποι και ιδιαίτερα τα παιδιά για τα οποία δείχνει τεράστια ευαισθησία.. και επιλαμβάνεται, χειρίζεται με μοναδικό θεατρικό τρόπο.. πραγματικά εντυπωσιάστηκα…». Η Νίνα Βλάχου έγραψε μεταξύ άλλων «… Η ματιά των γυναικών εκφράζει ό,τι αποσιωπά η γλώσσα» λέγει ο Μίλτον. Στην περίπτωση, πάντως, της Νίνας Αλέξη, θα λέγαμε πως όταν η γυναίκα έχει για …όπλο της τη γραφίδα, όχι μόνο δεν αποσιωπά τίποτε, αλλά ξεδιπλώνει και την ψυχή της…».
Ο Φίλιππος Πανταζής έγραψε μεταξύ άλλων ότι «.. από τους αβίαστους διαλόγους της Νίνας Αλέξη ξεπηδούν τα όνειρα, οι ρωγμές, τα λάθη και οι επιλογές τους.. η μετάβαση από περίοδο σε περίοδο γίνεται με λόγο και δομή ακραιφνώς θεατρική, φανερή απόρροια της μακράς θητείας της Νίνας Αλέξη στο θεατρικό στερέωμα… Έργο σύγχρονο και αληθινό με αποσκευή, γυναικεία συναισθήματα και ανησυχίες που ξετυλίγονται καθώς κυλά το πέρασμα του χρόνου….» Η Βασιλική Πιτούλη αναφέρεται και στο εξώφυλλο του βιβλίου στο οποίο «… σε μια παλιά φωτογραφία φιγουράρουν δύο κοριτσάκια αγκαλιασμένα προστατευτικά, που μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά σου.» Ο θεατρικός κριτικός/συγγραφέας Κρίτων Τομάζος σε μία ολοσέλιδη παρουσίαση του βιβλίου στην «Ελευθερία» του Λονδίνου γράφει μεταξύ άλλων..εδώ βρίσκεται, νομίζω η ουσία της δραματικής τέχνης της θεατρικής συγγραφέως-η θαυμαστή χρήση της γλώσσας, η βαθιά γνώση κι εμπιστοσύνη της στην τέχνη του ηθοποιού, η λιτότητα σε συνάφεια με την ένταση και το πάθος που συνεπάγεται η άμεση επικοινωνία με το εναλλασσόμενο κοινό και η ακλόνητη πίστη σε κάποια ανθρώπινα ιδανικά που τόσο σκληρά δοκιμάζονται στην εποχή μας. Πιστεύω πως πέρα από τον γοητευτικό θεατρικό λόγος της κ. Αλέξη, το έργο αυτό έρχεται σαν μια πολύτιμη εναλλακτική όψη πραγμάτων, απόψεων και προβληματισμών για τις ανθρώπινες σχέσεις και πράξεις, των κοινωνικών αντιφάσεων και μιας αναθεώρησης στερεότυπων αντιλήψεων που μόνο ίσως μια διαπεραστική γυναικεία αντίληψη και προσέγγιση μπορεί να δώσει…