Σύννεφα, ροές, ευδίες σ’ αγέρες ευεπίφορους,
δένδρα με σιγουριά εκτίθενται,
φλοίσβοι στους ψιθύρους γνέφουν,
λόφοι την ενατένιση σαγηνεύοντας,
γραφών απόηχους υποθάλπουν.
Στων καιρών τα σημεία σώφρονες παρεισδύουν,
ερμηνείες κυβεύοντας,
τον χρόνο σπαταλώντας
σε δημαγωγίες νοησιαρχικές
ενώ στην μέγγενη,
της αίσθησης τον λάρυγγα συνθλίβουν.
`
*
Ουράνια, Ουράλια, Άλς,
γνωρίζουν μα δεν τους πέφτει λόγος.
Έρως μόνος μελώνει χάσμα θανάτου.
Νοησιάρχες έρωτα εκδιώκουν.
Κύνες, νήπια, λεοντιδείς,
ανασασμοί, πατημασιές βαθειά χαράζουν,
σύμπαν περήφανο νογά,
ζώα ζωή θεώνται,
τα μόνα ζωντανά.
The post Λεωνίδας Καζάσης, Δύο ποιήματα appeared first on Ποιείν.