Χώρα
Εστιάζεις στη χρυσαφένια λάμψη
ενός ποτηριού σε ένα μπαρ που σερβίρει τζιν.
Αφήνεις να συμβεί.
Τα φώτα σε ταράζουν και
καταρρέεις πάνω στο γυάλινο τραπέζι.
Είσαι αρκετά
λιγότερος,
όμως αγγίζεις το επίπεδο της τελειότητας.
Αφήνεσαι να αγαπηθείς
από την σιωπηλή επανάσταση
κι έναν τόπο μέσα στις σκιές.
Φτάνεις από την πίσω πόρτα,
οδηγείσαι μέσα από τον λαβύρινθο
και η απόσταση από σένα σε σένα είναι
υποφερτή.
Τουλάχιστον, για μερικά δευτερόλεπτα.
Πριν πεις αυτό που σκέφτεσαι
και γίνεις μέλος
στην ακαδημία των λησμονημένων.
Είναι που ανήκεις σε μια καταραμένη χώρα
σε έναν τόπο μαγικό.
Επαναστάτης
δεμένος σε ένα χρώμα,
ένα χρώμα ανάμεσα σε εκατομμύρια αστέρια,
ένα γνώριμο χρώμα που σε βοηθά να αυνανίζεσαι
μια χούφτα ώρες.
Η κρίση ανέδειξε αυτή την επιθυμία,
όσων περιφέρονται τη νύχτα
μέσα σε αυτό το κάτι που λέγεται
μέλλον,
στο οποίο δεν συμμετέχουν όλοι,
στο οποίο κάποιοι αυτόπτες μάρτυρες φαντασιώνονται πως
σκλαβώνουν τη σκέψη και
σχεδιάζουν τους οργασμούς μιας κοινωνίας.
Και ξεχνιόμαστε, ίσως, για κάποιες ώρες.
Και δεν ξέρω…
κάτι ακούγεται
ή κάτι
σβήνει
ή επιζεί,
με τη μελωδία που ολοένα εμφανίζεται,
με την ατελή του ορχήστρα,
με τις διευθετήσεις που κάνουν
όσοι έχουν
εμπειρία από άλλες ζωές
στην παρούσα,
όσοι έχουν μια αρχή
αβεβαιότητας
καρφωμένη
στους μαύρους κύκλους κάτω απ’ τα μάτια.
`
*****************************
Θέατρο των
Το θέατρο των χαρτόκουτων, των σκουπιδοτενεκέδων, των λησμονημένων ωρών, το
θέατρο του χαρτιού υγείας, το θέατρο όσων έμειναν παγιδευμένοι στις στάχτες των
εχθρών τους, αυτό που χάνει, των συντετριμμένων, το θέατρο των ταπεινώσεων, της
δόξας και του παράξενου, το θέατρο της σιωπής, της πολιτικής και του ονείρου, το
θέατρο της ελευθερίας, των θνητών, των ξεπεσμένων, των μυστών που δεν είναι πια
μύστες, το θέατρο των πουλιών που δαγκώνουν, το πορνοθέατρο, το θέατρο του
ορατορίου στα βάθη της θάλασσας, το θέατρο που εγκατέλειψε το θέατρο
οικειοθελώς, το θέατρο των γωνιών, των περίεργων, όσων είναι στην απ’ έξω, αυτών
που τόσο μου αρέσουν, το θέατρο της απόλυτης απόλαυσης, των εσωτερικών
προσωπείων, το θέατρο που με αγκαλιάζει, που μου κάνει έρωτα πολύ αργά, το
θέατρο που χρειάζεται τη δύναμη κι όχι τα πρόσωπα, τη στιγμή της δύναμης και την
ευθραυστότητα του πνεύματος, το θέατρο της λήθης, που σου λέει αγάπα με αργά κι
ας σου φαίνεται γρήγορα, το θέατρο των αιτίων, το θέατρο των ανησυχιών, το θέατρο
της καθοριστικής στιγμής, της έκπληξης ή των επώδυνων κι αιώνιων επιθέσεων.
`
*************************************
`
O Ρομπέρτο Γκαρσία ντε Μέσα (Τενερίφη, Ισπανία, 1973) είναι ποιητής, δραματουργός, διηγηματογράφος, θεατρικός συγγραφέας, δοκιμιογράφος, φιλόλογος, επιμελητής εκθέσεων, σκηνοθέτης, εικαστικός και μουσικός. Είναι πτυχιούχος Νομικής και Ισπανικής Φιλολογίας και Διδάκτωρ της Ισπανικής Φιλολογίας. Μέλος της Ακαδημίας Σκηνικών Τεχνών της Ισπανίας. Έχει ιδρύσει θεατρική εταιρεία την οποία διευθύνει ο ίδιος. Έχει εκδώσει περισσότερα από πενήντα βιβλία με ποίηση, θέατρο, μικροδιηγήματα, δοκίμια, διαλόγους και κριτικές. Έργα του έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες, μεταξύ των οποίων τα ελληνικά κι έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά δέκα χωρών. Στην Ελλάδα, ο Ρομπέρτο Γκαρσία ντε Μέσα έχει εκδώσει τα παρακάτω βιβλία: Άμλετ post scriptum (μετάφραση: Άτη Σολέρτη, Αθήνα, Βακχικόν, 2017), Λογική και κανιβαλισμός (μετάφραση: Βασίλης Λαλιώτης, Αθήνα, Bibliotheque, 2017), Η εποχή του ψύχους. Συζητήσεις με την Αντιγόνη (δίγλωσση έκδοση, μετάφραση: Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, Αθήνα, Bibliotheque, 2018), Επιφάνεια επαφής. Ρητορική (μετάφραση:
Άτη Σολέρτη, Αθήνα, Βακχικόν, 2018) και Τα απόμακρα σώματα (μετάφραση: Ιφιγένεια Ντούμη, Αθήνα, Bibliotheque, 2019).
The post Roberto García de Mesa, Δύο ποιήματα (Μετάφραση από τα ισπανικά: Ιφιγένεια Ντούμη) appeared first on Ποιείν.