Επισημάνσεις
Γραπτά δολώματα τα ποιήματα
θα πείθουν
ήλιους και φεγγάρια
να εμφανίζονται στο στερέωμα
ώστε να αποφεύγονται
τα σιωπηλά σημεία.
Στις αποθήκες
θ’ ανασαίνουν δαγκεροτυπίες
παλαιές
με λίμνες και βατράχια.
Κάποτε
η μάσκα
η χειρουργική
που δεν εμπόδισε τον ιό
να τα σαρώσει όλα
θα ξεθαφτεί
ποιος ξέρει από ποια όντα
με νέες αλλοπρόσαλλες απόψεις.
Έκθεση αρχειακού υλικού
επισημαίνει
το επιστέγασμα ζωής
σε κάθε επέλαση θανάτου.
`
*
Ήρθε ένα ποίημα
Ήρθε ένα ποίημα
σήμερα το πρωί
ψάχνοντας να σε βρει
στην καρέκλα του γραφείου
στην αχανή σου βιβλιοθήκη
στις σταχτοθήκες τις γεμάτες
στα ατσαλάκωτα σεντόνια
στα ρούχα σου τα κρεμασμένα
σε όσες ιστορίες βγάζεις
προσεκτικά
με το λουράκι βόλτα
Κάθε μέρα.
Ήρθε ένα ποίημα
και ρώταγε στα στέκια τα γνωστά
το μεσημέρι
πού είσαι και με ποιον.
Επέστρεψε άπραγο το βράδυ.
Στο τζάμι άφησε σημείωμα απειλητικό.
«Να έρθεις να μου πεις πού ανήκω.
Ειδάλλως πέλεκυς αιφνίδιος
χωρίς χρονοτριβή
θα καταργήσει
και σένανε και μένα».
Βγήκε μετά το ποίημα
ατάραχο
απ΄ την πόρτα.
`
*
Ωραία η πράσινη περιβολή σου
Ωραία η πράσινη περιβολή σου.
Βατές οι λίμνες που πνίγεται
το σμήνος των ανθρώπων.
Τους πρόσφυγες
τους ονειρεύομαι πουλιά.
Τόπους ήσυχους να βρίσκουν
στα παραμύθια.
Προς το παρόν
πράσινες στρατιωτικές στολές
κράνη
πιστόλια
και υστερικές κραυγές
περιορίζουν
και αυτούς
και εμάς
που αμέριμνοι
σε αφηγήσεις εγωτικές
παραμιλάμε.
`
*
Η αγάπη είναι μια σούπα που σερβίρεται κρύα
Λαχταριστή ψαρόσουπα
δεν προορίζεται
μαζί να καταπιούμε.
Αστραπιαία αναμόχλευση βυθού.
Το ωκεάνιο ντέρμπυ
θα παραμείνει ανοιχτό.
Περίτεχνος ψαράς κι αν είσαι
και της θαλάσσης Ποσειδώνας
τα δίχτυα σου
τα σκίζω.
Είμαι το κόκκινο χελιδωνόψαρο
κι εσύ κήτος αδιαπέραστο.
Σε νεκροταφεία υδάτινα
με εγκλωβίζεις.
Ατέλειωτη η άβυσσος
και θα σε καταφέρω
εκεί
περιστροφή
να κάνουμε παρέα.
Δεν έγινα γοργόνα.
Δεν είμαι νόστιμη ψητή λακέρδα
σε θέρετρο παραθεριστικό
να με σερβίρεις.
Τσούχτρα απέθαντη
πιστή θα παραμείνω.
Στον πάνω κόσμο
με ανθρώπινη λαλιά
θα σε προτρέψω
πάλι
να πάψεις να ΄σαι στρείδι.
`
*
Εκλήθη
Εκλήθη.
Αλλά αυτός ήταν αλλού.
Επέστρεφε στο προηγούμενο εκεί.
Κάποιος άλλος πήρε τη θέση του αυτοβούλως.
Στον αποκάτω χρόνο
μία γυναίκα θυμόταν όλες τους τις συναντήσεις.
Μπουκέτα φρέσκων παρεξηγήσεων
δεμένα με κίτρινη κορδέλα.
Ο θερισμός αειθαλής διαδικασία.
`
*
Τυφλό δόντι
Φτύνει το τυφλό του δόντι.
Και οι φωνές τού λεν:
“Γιατί τυφλό το δόντι;
Τυφλά είναι τα μάτια της τα δύο.
Τυφλή η γλώσσα της
τα σφραγισμένα χείλη.
Κούφιο το δόντι σου
και έτσι να το πεις.
Κούφιο”.
Το δόντι μου, ανταπάντησε αυτός,
τυφλό ήταν
τυφλό και παραμένει.
Κούφια τα λόγια μόνο είναι.
Των καθοδηγητών και της αλόγιστης αγάπης.
Κανείς δεν άντεξε τα βογκητά
από τον κάματο τόσων ανθρώπων.
Φτύνω την τύφλα μου κι εγώ
στα ούλα μήπως μαζευτούν
παρηγορήτρες λέξεις.
The post Κωστούλα Μάκη, Ποιήματα appeared first on Ποιείν.