Εξορία
[Exil]
Το βράδυ σιμώνουν οι φίλοι,
των λόφων οι σκιές.
Αργά περνούν το κατώφλι,
σκοτεινιάζουνε τ’ αλάτι,
σκοτεινιάζουν το ψωμί
και πιάνουνε κουβέντα με τη δικιά μου τη σιωπή.
Έξω, στη συκομουριά
ο άνεμος σαλεύει:
Η αδελφή μου η βροχή
σε κουφάλα από κιμωλία
αιχμάλωτη
με το βλέμμα ακολουθεί τα σύννεφα.
Πήγαινε με τον άνεμο,
λεν οι σκιές.
Toθέρος σού αφήνει
δρεπάνι σιδερένιο απάνω στην καρδιά.
Φύγε μακριά, προτού στης συκομουριάς το φύλλο
καεί του φθινοπώρου το στίγμα.
Πιστός να ’σαι, λέγει η πέτρα.
Το λυκαυγές
υψώνεται, κει που φύλλωμα και φως
το ένα μέσα στ’ άλλο κατοικούνε
και το βλέμμα
σε μια φλόγα μέσα σβήνει.
`
*
HΒενετία με βροχή
[VenedigimRegen]
Ακόμα και μέσα στην ομίχλη
λαμπυρίζει του λιονταριού ο χρυσός,
στάζει το φύλλωμα το πέτρινο.
Τα ονόματα, τα θαλασσογέννητα,
ποιος τα ’γραψε σε φως αλατισμένο;
Κανείς δεν αναφέρει
τη μεγάλη υπομονή
των πασσάλων.
Καθώς το ποστάλι
περιμένω στη βροχή,
που περάσματα ανοίγει
μες στα νερά,
μακριά κοιτώ
τα σκουριασμένα τα πλοία
της Τζουντέκα.
Σιωπούν των ναυτικών οι χάρτες.
Σιωπούνε
τα μούσκλια
στης πέτρας την πλάτη.
*
Oνεροκότσυφας
[DieWasseramsel]
Αν είχα τα δύναμη να βουτήξω
πιο φωτεινά μέσα
στο σκότος το ρευστό
μια λέξη για λογαριασμό μου να ψαρέψω
σαν και κείνο το νεροκότσυφα
μες στης σκλήθρας τα κλαδιά,
που παίρνει την τροφή του
απ’ του ποταμού τον πέτρινο βυθό.
Χρυσοθήρες, ψαρολόγοι,
πέρα πετάξτετα σύνεργά σας.
Το πουλί το ντροπαλό
θέλει να κανονίσει τη δουλειά του σιωπηλά.
`
*************************************************************************************
ΕΠΙΜΕΤΡΟ
Για μια ποίηση της σιωπής…
O ΠΕΤΕΡ ΧΟΥΧΕΛ (1903-1981) είναι ένας από τους κορυφαίους Γερμανούς ποιητές της μεταπολεμικής εποχής. O νομπελίστας Ρώσος ποιητής Γιόζεφ Μπρόντσκι χαρακτηρίζει τον Γερμανό ομότεχνό του ως την «πιο σοβαρή και ελεγειακή φωνή στη γερμανική ποίηση της εποχής της».
Έζησε στη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, όπου υπήρξε αρχισυντάκτης του αντιδογματικού περιοδικού SinnundForm (1947-1962). Έχοντας πέσει στη δυσμένεια του καθεστώτος, εγκατέλειψε τελικά τη ΛΔΓ το 1971. Kατά τη μεταπολεμική περίοδο εξέδωσε, εξάλλου, τέσσερις σημαντικές συλλογές ποιημάτων. Στα ελληνικά έχει μεταφραστεί η τελευταία του συλλογή, Η ένατη ώρα[1].
Στο πρώιμο έργο του, ο Χούχελ ακολουθεί πιο πιστά τη μακρά γερμανική παράδοση της εξύμνησης της Φύσης (Naturlyrik). Η παρουσία της φύσης διαπνέει και το ώριμο έργο του, αλλά, όπως θα δούμε παρακάτω, με πολύ διαφορετική διάσταση.
Στα ποιήματα που μεταφράζονται εδώ, τα οποία προέρχονται από τη συλλογή Μετρημένες μέρες(GezählteTage,1972), ο ποιητής έχει διαμορφώσει το προσωπικό του, πολύ χαρακτηριστικό, ποιητικό στίγμα. Κυρίαρχη είναι η παρουσία της σιωπής: τοπία βουβά, ψυχρά, αλλά με μια αδιόρατη απειλή για τον άνθρωπο, αποτελούν το συνηθέστερο σκηνικό. Η σιωπή κάνει συνεχώς αισθητή την παρουσία της, πρόκειται όμως για μια σιωπή υποβλητική, θα λέγαμε εύγλωττη, απηχώντας την ιστορική περιπέτεια της χώρας του ποιητή: τον μεγάλο πόλεμο, για τον οποίο ο ποιητής φέρει αναπόδραστα το βάρος της ενοχής που του αναλογεί. Πιθανότατα, όμως, είναι και η σιωπή στην οποία υποχρεώθηκε και ο ίδιος για χρόνια από ένα αυταρχικό καθεστώς. Είναι, τέλος, και η σιωπή ως επιλογή του ίδιου του ποιητή που «θέλει να κανονίσει τη δουλειά του σιωπηλά». Η φύση, υποφωτισμένη, απόμακρη, «με το βλέμμα ακολουθεί» τη βουβή αγωνία, την αιώνια μοναξιά του ανθρώπου…
[1]P. Huchel, Η ένατη ώρα, μετάφραση – εισαγωγή – επίμετρο Θεοδόσης Κοντάκης, εκδ. Βακχικόν, Αθήνα2017 [με την υποστήριξη του GoetheInstitutAthen].
The post Peter Huchel, Τρία ποιήματα από τις «Μετρημένες μέρες» (1972) [μετάφραση από τα γερμανικά – Επίμετρο: Θεοδόσης Κοντάκης appeared first on Ποιείν.