Ο ΚΑΙΡΟΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ
Και τι να γράψεις, τι να πεις πια
Όταν η ζωή λιωμένο μολύβι
Κυκλοφορεί στις φλέβες της μέρας
Και οι λέξεις έχουν γίνει ουλές
Στα τραύματα των εικόνων
Δείχνουν μόνον
Ότι κάποιος υπήρξε στη θέση σου
Και τίποτε δεν ήταν τόσο εύκολο
Όσο νομίζει η αμεριμνησία του κόσμου
Δεν μένει πια τίποτε να πεις
Και τίποτε να γράψεις
Μόνο μια αίσθηση δίψας
Στη χειραψία με το χρόνο
Μια βουή απ’ τα χνάρια του
Καθώς αρχίζεις να σβήνεις
Από δειλία, απελπισία,
Ή απλώς από φόβο
Μήπως τα λάθη βαρύνουν πιο πολύ
Και τίποτε σωστό
Δεν έχεις για τον αυριανό καιρό
Για τον καιρό των άλλων
`
*
ΟΠΩΣ ΣΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ
Όταν, μετά από χρόνια, ξυπνήσεις
Όλα θα είναι αλλιώς
Δεν θ’ αναγνωρίζεις τη ζωή
Που μαζί της κοιμήθηκες
Η μορφή της θα έχει αλλοιωθεί
Σαν χαρτί στο νερό
Όταν, μετά από χρόνια, ξυπνήσεις
Ένας άγνωστος θα σου μιλάει
Χωρίς η φωνή του να φτάνει ως εσένα
Σαν ταινία του βωβού
Ή όπως όταν ο ύπνος
Εμποδίζει ν’ ακούσεις
Αυτούς που σ’ επισκέπτονται
Όταν, μετά από χρόνια ξυπνήσεις
Σ’ έναν θαυμαστό, καινούργιο κόσμο
Θα είναι για να τον αποχαιρετήσεις
Γιατί η ανάμνηση του δικού σου
Θα σε τραβάει στο βυθό
Και η αλήθεια του παλιού
Θα είναι το ψέμα του καινούργιου
Όπως στα παραμύθια
Κι ίσως, τότε, να ζήσουν αυτοί καλά
Και, ποιος ξέρει, κι εσύ καλύτερα
The post Αθανασία Καραγιάννη, Δύο ποιήματα appeared first on Ποιείν.