Αν είναι αγάπη αυτός που πρόταξε το στήθος του στις σφαίρες
αυτός που είπε την αλήθεια δίχως να υπολογίσει κόστος
αυτός που κράτησε κάποιον άλλο πάνω από τον εαυτό του
τότε αυτός που έφυγε κρυφά από τη μάχη
ο ψεύτης που χρησιμοποίησε τα λόγια για να βλάψει
ο στρεψοδίκης που περπάτησε περήφανος στη γη
σα να μην έφταιξε ποτέ κανείς εκτός από τους άλλους
γιατί δεν είναι μίσος;
Όσο ντρέπεσαι να το ονοματίσεις
το βδέλυγμα ελπίζει.
*
Από τότε που μετακόμισα σ’ αυτό το κελί
έχασα όλα μου τα παράθυρα.
Υποφέρω καθημερινά
πεινώ για λίγο φως, μια θέα, ένα λουλούδι
ή έστω νερό.
Η ζωή μου μέσα στο βότσαλο
έχει κάνει αφόρητη
τη ζωή των θηρευτών μου.
Ματαίως χορεύεις, Σαλώμη.
*
Καθώς γυρίζει ο ανεμιστήρας
δημιουργεί μια δίνη αναμνήσεων.
Ούτ’ ένας ζωντανός να μην μπορεί
να μ’ αγαπήσει όσο οι νεκροί;
Με πιάνει το παράπονο.
Και τ’ είναι το παράπονο;
Μια απώλεια που έχει εγκλωβιστεί
σ’ ένα κλαδί και νιαουρίζει.
The post Δημήτριος Μουζάκης, Ποιήματα appeared first on Ποιείν.