Χμ, πήρα φόρα κι έφτασα στην τελευταία τη σελίδα
Ας είναι πάντα λευκή σαν ουρανός που θα βρέξει.
Στα χέρια του ποιητή το μαύρο στέκει, ανεμίζει ήχους
Βαράει σφυριές στη μέση μου και πέφτω,
Πέφτω και χάνομαι στις μαύρες σου σελίδες
Πέφτω και δε σηκώνομαι, κι αν περπατώ είναι γιατί νομίζεις εσύ
Εγώ,
Ακίνητη κοιτάζω.
Το βλέμμα πέφτει πάνω μου
Πάνω μου
Φόρτωσε βάρος ευθύνη ενοχή ελπίδα γνώση απόγνωση επίγνωση κι όλα τα
σύνθετα χωρίς μουσική, ήχος-σιωπή στο βάθος του μυαλού και παραμένει
άφαντη η μουσική κι ο λόγος.
Ο λόγος, ο λόγος.
Εγώ είμαι ο λόγος
The post Ελένη Κονδύλη, Ένα ποίημα appeared first on Ποιείν.