Μιχάλης Κατσαρός, «Μείζονα Ποιητικά», εκδ. Τόπος, 2018

Έφοδος

Δέσαμε την καρδιά μας στο οδόφραγμα.

Κι η σιωπή της νύχτας λαγοκοιμότανε.

Μετρήσαμε τα δένδρα τ’ ασάλευτα στην ατέλειωτη λεωφόρο.

Κι άχνιζεν η ανάσα μας προσμένοντας έσταζε το μολύβι απ’ την καρδιά μας κι ακούγαμε τελεύοντας τον ήχο του στην άσφαλτο.

Κι όπου τα ξημερώματα λύθηκαν τ’ αγριοπούλια που προσμένανε το μήνυμα της έφοδος.

Χτύπησαν τις φτερούγες αλαλάζοντας στη φωτεινή γραμμή χωρίς θάνατο Πήρανε την κορφή τ’ Ολύμπου την ασάλευτη και παίξανε στη μάχη το τραγούδι.

Και προσπεράσαμε τα πεθαμένα δέντρα που δεν έγνεφαν

Και προσπεράσαμε τα μολυβένια στρατιωτάκια π’ απορήσανε για τον άνεμο.

Έσκαζε ο ήλιος στήνοντας το λάβαρό μας δύο τετράγωνα πιο μπρος από τα χτες

*

Με το λάβαρό σου

Με το λάβαρό σου το κοντάρι σπασμένο προσπαθείς ν’ ανεβείς τα σκαλιά.

Τα πλήθη κάτω– κάτω από σε λουφασμένα στον ίσκιο ή καθισμένα αδιάφορα σε μια πέτρα σκύβουν όλο και σκύβουν

κι άξαφνα ανάβουν οι πυρκαγιές –η δικιά σου φωτιά

του ανθρώπου με το γαρίφαλο και του άλλου.

Κι άξαφνα ακούγεται μια φωνή

κι ύστερα πάλι σωπαίνουν

κι εσύ στα σκαλιά εσύ τη σημαία κυματίζεις για λίγο.

Μετά περνάνε καμιόνια αυτοκίνητα, υπηρεσιακά έγγραφα, πυροβολικό, στρατιώτες,

περνάνε εργάτες που έχασαν το σαββατόβραδο κι άλλα σπουδαία.

Σε περιμένω.