Οι τυφλοί Ινδιάνοι
Ας ανοίξουμε έναν δρόμο στον αέρα,
για να κοιταχτούμε,
ας γυρέψουμε μια γωνιά στον αέρα
για να πλαγιάσουμε.
Δίχως φως το κορμί
με φωτιά μονάχα.
Ετούτο το χρώμα του ίσκιου έχει την όψη σου.
Ετούτο το χρώμα του ίσκιου είναι της ψυχής σου ο ίσκιος.
Ας ανοίξουμε έναν δρόμο στον αέρα
με το μπράτσο σου.
Εάν δεν σε βλέπουν τα μάτια μου, ας σε δει
η σάρκα μου.
Αχ! Δεν έχουμε φως στο κορμί.
Φωτιά έχουμε.
*
Οι γέροι Ινδιάνοι
Οι γέροι άνθρωποι, οι πολύ γέροι, καθισμένοι είναι
στις κατσίκες τους δίπλα, δίπλα στα μικρά, οικόσιτα ζώα τους.
Οι γέροι άνθρωποι καθισμένοι είναι δίπλα σ’ ένα ποτάμι
που πάντα πηγαίνει πολύ αργά.
O αγέρας, μπροστά τους , σταματάει την στράτα του,
περνά ο αγέρας, παρατηρώντας τους,
προσεχτικά τους αγγίζει
για να μη σκορπίσει τις καρδιές τους που ‘ναι από στάχτη.
Οι γέροι άνθρωποι στις εξοχές βγάζουν τις αμαρτίες τους,
αυτή είναι η μόνη δουλειά τους.
Τις ξαμολάνε όσο κρατάει η μέρα, στη λησμονιά περνάνε τη μέρα τους ,
και το σούρουπο βγαίνουν να τις μαζέψουν
για να κοιμηθούνε μαζί τους και να ζεσταθούν.
*
Μέρα
Για να φτιάξω μια μέρα τόσο γεμάτη με ρίζες
ήταν αρκετό ένα δέντρο.
Για να το βουτήξω μες το χρυσό και μεθυστικό μέλι
ήταν αρκετή μια μέλισσα.
Έρχομαι μαζεύοντας πέτρες σε περίπτωση
που κάποια λείψει από το χτίσιμο του πύργου.
Έρχομαι φυλάγοντας κανάτια για τότε που θα καταφέρω
να ξεχειλίσουν τα υγρά .
Για να φτιάξω ένα πέταγμα από φωλιές ταξιδιάρικες
σήμερα είναι αρκετό ένα μόνο πουλί.
Για να φτιάξω ένα ψάρι
σήμερα είναι αρκετό το νερό.
Μέρα μεγάλη από κτίσματα και από κατασκευή γιοφυριών,
γόνιμου μουγκανητού γελαδιών
και σινιάλων της βροχής.
Μέρα μελαψή και αστραφτερή που μου θυμίζει
την υποχρέωση μου να τραγουδώ.
***********************************************************
ΕΠΙΜΕΤΡΟ
O Χοακίν Πάσος Αργκουέγιο (Νικαράγουα, 1914-1947) υπήρξε ποιητής, δραματουργός και δοκιμιογράφος και σε νεανική ηλικία, μαζί με άλλους σημαντικούς ποιητές της χώρας τους, ήταν ένας από τους θεμελιωτές της ποιητικής πρωτοπορίας (Vanguardia) στη Νικαράγουα, κίνημα που ήρθε ως απάντηση στην ποίηση του Μοντερνισμού, που είχε ως κύριο εκπρόσωπο της τον Ρουμπέν Νταρίο, στο όνομα ενός πιο «λαϊκού» ποιητικού λόγου . Συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά της εποχής και εξαιτίας των σατυρικών του κειμένων κυνηγήθηκε και φυλακίστηκε ουκ ολίγες φορές από το αυταρχικό καθεστώς του Σομόσα. Έγραφε στίχους, με χαρακτηριστική ευκολία, από πολύ μικρός. Το μεγάλης έκτασης ποίημα του με τίτλο “Canto de la guerra de las cosas” (Άσμα του πολέμου των πραγμάτων) δεν είναι απλά ένα από τα σημαντικά της ποιητικής του παραγωγής αλλά θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα της Λατινοαμερικάνικης Ποίησης και σύμφωνα με τον Ουρουγουανό συγγραφέα και ποιητή Μάριο Μπενεδέτι κατέχει επάξια θέση δίπλα στα πιο σπουδαία ποιήματα δημιουργών όπως ο Βαγιέχο, ο Νερούδα, ο Παζ και ο Ουιδόμπρο. Ο Χοακίν Πάσος σύμφωνα με τον Τζουζέπε Μπελίνι , σπουδαίου μελετητή της λογοτεχνίας της Λατινικής Αμερικής, είναι μια παράξενη μορφή, ένας επαναστάτης της ζωής που φαίνεται να μην την παίρνει καθόλου σοβαρά ακριβώς τις στιγμές που τα προβλήματα επιβίωσης ορθώνονται ενώπιον του αμείλικτα . Το πάθος του για το αλκοόλ θα τον οδηγήσει σε έναν πρόωρο θάνατο, πριν καν συμπληρώσει τα 33 χρόνια ζωής. Το σύνολο του ποιητικού του έργο του , χωρισμένο σε θεματικές ενότητες, θα δημοσιευτεί πολλά χρόνια αργότερα, το 1962, με τίτλο Poemas de un joven (Ποιήματα ενός νέου) από τον συμπατριώτη ποιητή και φίλο του Ερνέστο Καρδενάλ.
The post Joaquín Pasos (Nicaragüa, 1914-1947), Τρία ποιήματα (μετφρ. – επίμετρο: Στέργιος Ντέρτσας) appeared first on Ποιείν.