`
Ο γυρισμός
Κατά το γυρισμό μου στην Αθήνα χαζεύοντας παρατηρούσα.
Στο πλοίο, στην τηλεόραση διαφημίζανε ένα θεατρικό έργο για
ανθρώπους που μισούν το θέατρο:
Διάττοντες αστέρες, τηλε-κομπάρσοι με μικροφωνάκι κολλημένο δίπλα στο στόμα τους
-να μη χάνεις λέξη-, γκόμενες γυμνές στο βωμό της τέχνης.
Παρατηρούσα. Διάβαζα ένα περιοδικό για να περάσει η ώρα:
Ταξιδιωτικό περιοδικό. Κάθε νησί και επιτυχημένος. Οι λαμπερές Κυκλάδες.
Συνέντευξη ενός ηθοποιού με καταγωγή απ’τη Τήνο. Μάλλον πετυχημένος που
μιλούσε για το τελευταίο του εγχείρημα, μια παράσταση με τίτλο εξωπραγματικά ηλίθιο.
Κάτι σαν « Έξω Έλληνας, στην Ελλάδα ξένος».
Πέρασε η ώρα. Χασμουριόμουν μα όχι με το στόμα.
Πήρα το κτελ προς Πεδίον του Άρεως και χαζεύοντας παρατηρούσα.
Πάνω από το βενζινάδικο επίγραφη μεγάλου θεάτρου.
Είδα των θεατρίνων τις φιγούρες πάνω στο τζάμι:
Το μπαγιάτικο αστέρι,
ο τηλε-τύπος,
το κωλαράκι.
Δεν φαίνονταν τα μικρά-μικρά μικροφωνάκια.
Περπάτουσα αργότερα: Σε έναν τοίχο με σελοτέιπ μισοκολλημένη αφίσα.
Τα γράμματα « Έξω Έλληνας,…» σταμάτησα να διαβάζω αυτή τη μαλακία.
-Είμαι για άλλη μια φορά στο επίκεντρο των εξελίξεων!,σκέφτηκα.
Κι ένα χασμουρητό εμποδισμένο απ’τα σφιγμένα χείλη μου
μου βούλωσε τ’αυτιά.
`
*
Κούτες
Μέσα σε κούτες το πάθος
και η επιμονή πλαστικοποιημένα
είναι σφαίρες εκτοξευμένες στον ορίζοντα
που δίχως να βρούνε αποδέκτη καταλήγουν
στη δροσερή χωματερή της θάλασσας.
Ίσως περάσεις κάποτε από πάνω τους
επιβάτης σ’ένα πλοίο που ρίχνει τ’απόβλητά του
εν κινήσει.
`
*
Στάχτες
Οι στάχτες του χαμού σου
με τον αέρα ήρθαν στην αυλή μου.
Αφού πλανήθηκαν για λίγο τις έιδα
να παγιδεύονται στον ιστό της αράχνης.
Καθώς κατέβαινα τα σκαλιά
-είν’ανάγκη να το πω αυτό;-
τις είδα στον ιστό του χρόνου μαγκωμένες
να μένουν έτσι
παγωμένες.
Ίσως χρειαστεί με μία σκούπα να καθαρίσω τις γωνιές που
ο χρόνος βρίσκει χώρο να τρυπώσει φτιάχνοντας έτσι
αναμνήσεις.
`
*
Ο τρόπος που σκέφτομαι
Ι.
Είναι ένα δωμάτιο που
μπαίνω όλο και πιο συχνά με
αφίσες μπόλικες παραμάσχαλα
κρατώντας ρόλο σελοτέιπ στη παλάμη
κόβω με τα δόντια
τις κολλάω βιαστικά
τη μια πάνω στην άλλη.
Γεμίζω τα καμπυλωτά τοιχώματα.
Ύστερα κάθομαι στο κέντρο
προσπαθώντας να τις διαβάσω
όλες μαζί ταυτόχρονα.
Πέντε-πέντε, δέκα-δέκα,
γυρνώ σπαστικά το κεφάλι μου προς
όλες τις κατευθύνσεις,πέντε-
πέντε, δέκα-δέκα και
όλες λεν το ίδιο πράγμα.
Εγώ διαβάζω σκόρπια γράμματα.
ΙΙ.
Η ίδια σκέψη
ξανά και ξανά πολλαπλασιασμένη
Κλώνοι λειψοί ή αρτιμελείς
προσκρούουν στα οστικά τοιχώματα
του -δίχως γωνιές- κρανίου μου.
Έτσι αντιλαμβάνομαι το βάθος του νου μου.
Έτσι ακούω την ηχώ των λογισμών μου.