Οι ατζέντες
«Μυστικό δεν κράτησες ποτέ σου, στην ατζέντα σου και στον ναργιλέ σου…»Τραγούδησε η Σωτηρία Λεονάρδου πριν χρόνια. Και είναι αλήθεια. Ποτέ δεν κρατήσαμε μυστικό. Εμείς που γράφουμε, όπως γράφουμε. Ποτέ. Γιατί υπάρχουν λογιών, λογιών γραφιάδες.
Για την δικιά μας συνομοταξία μιλάω. Για τους δικούς μας , τα δικά μας παιδιά κάργα στο συναίσθημα. Που ότι και αν πάθαμε, δεν λέμε να βάλουμε μυαλό. Ο κόσμος αδηφάγο τέρας.
Οι ζωές πολλές, τα ενδεχόμενα της ζωής πολλά, και πολλές οι ατζέντες. Και πολύχρωμες. Που το κάθε χρώμα σηματοδοτεί, κέφια, στάσεις, ονειρώξεις. Άλλη η τοξική άλλη η γκομενική, άλλη με τους ανθρώπους της νύχτας, για την επαγγελματική μη μιλήσω.. Τοξικοί άνθρωποι, τοξικές ζωές, γκόμενες και γκόμενοι, γκόμενες για τα μπάζα και βυζαρούδεςσφιχτές , γκόμενοι άτριχοι και γκόμενοι μες την τρίχα με χαρακωμένο πρόσωπο, και κάποιοι ντυμένοι στην τρίχα, πορνεία αποδεκτή, και πορνεία μη αποδεκτή, χασίσια, χαπάκια, πρέζες, ξύδια και νιάτα.Και από την άλλη ψυχολογική και σωματική βία, έρωτας και αγάπη για τον Άνθρωπο, και πολλαπλά ψυχιατρικά δεσίματα. Άνθρωποι της νύχτας ατόφιο χρυσάφι…. Φυλακόβιοι για ναρκωτικά και νταβατζηλίκια…. Ποιητές…. Και συνάδερφοι που για να διασχίσουν την Ομόνοια από την μια πλευρά στην άλλη παίρνουν ταξί. Γιατί ο κίνδυνος είναι παντού. Και κάθε στιγμή.
Πριν πέσει η νύχτα. Πριν οι γνήσιοι πεθάνουνε, και ξεπεταχτούν παντού μιάσματα, δημόσια πρόσωπα ή μη, αναγνωρίσιμα πρόσωπα ή μη. Πριν οι γνήσιοι είχαν ένα πρόωρο πνευματικό θάνατο. Πριν οι γνήσιοι είχαν περιέργους θανάτους. Σε βαθμό που κουραστήκαμε να κουβαλάμε φέρετρα. Και να ξεχωρίζουμε, κάθε μέρα τους ζώντες από τους θανόντες με μια κόκκινη γραμμή… στις απόλυτα διαχωρισμένες ατζέντες. Απόλυτα διαχωρισμένες ως προς την κοινωνικοποίηση των Φίλων. Και αυτό είναι ως ένα βαθμό επιθυμητό. Από ένα σημείο και έπειτα παθαίνεις σύγχυση προσωπικότητας. Δεν ξέρεις που να πρωτοπάς. Γιατί η ψυχή τους θέλει όλους. Και αν είναι δυνατό ταυτόχρονα. ..
Και τα χρόνια να περνούν. Και το βάρος της ζωής να γίνεται όλο και πιο αφόρητο. Και το βάρος της ζωής να μην αφορά κανέναν. Ούτε τους οικείους μας, ούτε εμάς τους ίδιους. Και το ξόδι να είναι καθημερινό. Που αλλιώς το ονειρευτήκαμε και δεν μας βγήκε ακριβώς έτσι όπως το ονειρευτήκαμε. Με λόγο σάπιο. Με μια αίσθηση χαρμολύπης. Γιατί επιμένουμε ακόμα στην χαρά. Την προσδοκούμε. Με χέρια φτερά αετού. Και τις ατζέντες τώρα πια να έχουν πιάσει αράχνες. Χρόνια αχρησιμοποίητες. Γιατί και οι αντοχές έχουν και αυτές το τέλμα τους. Και τα πιστεύω και αυτά να υποχωρούν. Και οι αχρησιμοποίητες ατζέντες να είναι σχεδόν μη υπαρχτές. Κλεισμένες στο συρτάρι χρόνια. Κλεισμένες στο συρτάρι όπως οι Φίλοι κλεισμένοι σε ένα δωμάτιο, για να το εκφράσω καλύτερα κελί, είτε φυλακής είτε ψυχιατρείου… Και όσοι την γλύτωσαν, πράγμα σπάνιο, (οι περισσότεροι βιολογικά νεκροί εδώ και χρόνια) κουρασμένοι άνθρωποι. Κουρασμένοι από την μικροζωή τους και τα τεράστια θέλω τους. Για μια κοινωνία αταξική, για μια ζωή απόλαυση, για μια τέχνη επαναστατική και για ένα μπουρλότο ζωής. Ένα μπουρλότο ζωής, ανάποδο από ότι επικρατεί. Και μια τεράστια φωτιά να κάψει όλες τις ατζέντες, όλες τις αναμνήσεις. Που πονάνε ισάξια.