Στις παρυφές της γης
Της Κατίνας Βλάχου
Στο αγρόκτημά της, μι’ ανάσα δρόμο,
στις παρυφές ακριβώς της ξεχασμένης γης,
κατέφευγε τις ώρες των μεγάλων αποφάσεων.
Τόπος λύτρωσης για εκείνην, τις στιγμές
που απέφευγε επιμελώς να εκτίθεται
όχι στις υπεριώδεις ακτίνες του ηλίου
κι ούτε στα λάγνα βλέμματα των στρατιωτών,
αλλά στην συνεχή συσκότιση των συναντήσεων
όπου μ’ άδοξο τρόπο κάποιοι όριζαν θυμόσοφα
τους επόμενους κύκλους της σελήνης.
Κι εκείνη ανάμεσα σε νοτιά και βοριά,
φιγούρα εξπρεσιονιστικού σχεδίου,
συγκέντρωνε την όψιμη θλίψη μας
αλλά και την όψιμη μελαγχολία μας,
χωρίς την παραμικρή αντίσταση στους διαρκείς
πειρασμούς των ωρών
και των μεγάλων αποδράσεων από το κλεινόν άστυ.
Κέρκυρα 1 Ιουνίου 2018
Κέρκυρα
« Θ’ αντιταχθεί στην τύχη του
και δεν θα εγκαταλείψει ποτέ τον φίλο του»
Οδυσσέας Ελύτης
Στην Πριγκίπισσα Ειρήνη
Σου πρόσφεραν έν’ άσπρο μαντήλι κεντημένο
μ΄ένα μονόγραμμα
κάποιες σοφές γραίες κατάκοπες
όμως να σταθούν πλάι σου
εξ αιτίας των γηρατειών τους
που ‘χαν κυρτώσει τις επιθυμίες τους
Και καθάρισες έπειτα το μουσκεμένο
πρόσωπό σου
φάρος που φώτιζε μεσοπέλαγα
όχι απ’ τη σκόνη
και τον κάματο του καλοκαιριού
αλλά απ’ τις συχνές θλίψεις
και τα ζοφερά χρώματα
που ‘χαν σκεπάσει από νωρίς τον ουρανό
της Κέρκυρας
Εκεί στο δικό σου νησί βρίσκεται
βυθισμένο μες στη σιωπή
το σπίτι σου
σαν επιτύμβια στήλη
που όριζε την υπόσταση του χρόνου
τόπος εκλεκτών αναμνήσεων σου
περιμένοντας κάποτε τον δικό σου ερχομό
μεσημέρι Μαγιού
Εκεί σ’ αναμένουν ακόμη στωικά
χαράματα στις χαραματιές
του Μον Ρεπό
με τα βαθουλωτά βλέμματά τους
κάποιοι προδομένοι φίλοι σου
που άφησαν ωστόσο τ’ αποτυπώματά τους
σαν σφραγίδες εμπορικών οίκων
του Λιβόρνου
σε κρεμασμένα σχοινιά ναυαγισμένων καραβιών
της Τεργέστης.
Δημοτική Πινακοθήκη 16 Αυγούστου 2017
Εάλω η πόλις
«Χόλγκεν τι να τα κάνω τα κεριά δίχως ούτ’ ένα θεατή,
σ’ ένα σχεδόν ερειπωμένο κόσμο».
Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου
Στην Πριγκίπισσα Ειρήνη
Στα τείχη της ομηρικής Τροίας, γεμάτα από πληγές
και τραύματα,
βαριές και βλοσυρές διαγράφονταν
οι σκιές δυό γυναικών,
μοιραίες υπάρξεις, με την παρήχηση του έψιλον,
μελωδίες και προσευχές στ’ ανυποψίαστα παιχνιδίσματα
του χρόνου.
Εάλω η πόλις, έκραξε η δύσμοιρη Εκάβη
βλέποντας τον χαλασμό της Τροίας,
να σκυλεύεται το σώμα
ανηλεώς του Έκτορος απ’ τον γιο της Θέτιδος
και τους νεκρούς στρατιώτες με τα τρύπια κρανία
να κείτονται καταγής αιμόφυρτοι στις επάλξεις των τειχών.
Κι η Ειρήνη
του Οίκου των Ελλήνων,
λουσμένη στο φως της πανσελήνου,
άνοιξε διάπλατες τις θύρες της οικίας της,
απάνεμο λιμάνι,
στην εκπεσούσα βασιλομήτορα του Έκτορος,
του Πάριδος και της Κασσάνδρας,
ανεξάντλητη ουράνιας μέθέξης
Δημοτική Πινακοθήκη Κέρκυρας
28 Ιουλίου 2017
Πυρωμένος Ιούλιος
Γυροφέρνω την Πριγκίπισσα μου έτσι που ο Σαίξπηρ
να σχεδιάζει την τραγωδία του
Χόρχε Λουίς Μπόρχες
Στην Πριγκίπισσα Ειρήνη
Παιδιόθεν μερίμνησε ν’αποβάλλει τους τίτλους ευγενείας,
κήποι κυρτωμένοι της Βενετίας,
που την κατέτρυχαν όπως τα πένθιμα άσματα
άδοξων ποιητών της Αδριατικής
και να εξοστρακίσει τα κακώς και καχεκτικά κείμενα
του κόσμου,
μαύρες σελίδες σε νοταριακά κατάστιχα.
Αυτή καθώς φαινόταν ήταν διαπιστευμένη
του Οίκου των Λαβδακιδών,
της ανυπότακτης Αντιγόνης και της εθελόδουλης
Ισμήνης,
αντίσταση στον παράφρων Οιδίποδα,
να υπηρετεί τους κατατρεγμένους αυτού του κόσμου.
Ήταν η Ειρήνη των ποιητών,
πρωινή ψευδαίσθηση Παρισιού, που με το έρρινο χαμόγελό της,
αντίδωρο στην θλίψη μου, δρόσιζε τον πυρωμένο Ιούλιο
και σκόρπιζε στες γειτονιές του κόσμου
φως και γνώση.
Όπλα πανίσχυρα για να σταθεί κανείς στην άκρη των ραβδωτών γκρεμών,
θεωρεία μεταιχμιακής ομίχλης,
λίγα λεπτά πριν χαμηλώσουν τα φώτα της πόλεως
και πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους
της πρώτης πράξης της τραγωδίας «Τρωάδες».
Δημοτική Πινακοθήκη Κέρκυρας
22 Ιουλίου 2017